Στις πρόσφατες διαδηλώσεις στην Αγγλία, αστυνοµικοί επιτέθηκαν σε έναν νέο που έπασχε από εγκεφαλική παράλυση και τον πέταξαν από το αναπηρικό καροτσάκι του. Αλλοι αστυνοµικοί απαγόρευαν τη νοσηλεία τραυµατισµένων διαδηλωτών σε νοσοκοµεία όπου νοσηλεύονταν συνάδελφοί τους. Και ο αρχηγός της αστυνοµίας του Λονδίνου σερ Πολ Στίβενσον δήλωνε, πως εξετάζεται η συνολική...
απαγόρευση των φοιτητικών διαδηλώσεων.
Οταν κυβερνούσαν οι Εργατικοί, όσοι ήθελαν να διαδηλώσουν έξω από τη Βουλή, έπρεπε να έχουν αστυνοµική άδεια. Σύντοµα όµως βρέθηκαν κατηγορούµενοι για αντικοινωνική συµπεριφορά. Στη Γαλλία, η αστυνοµία κάνει συλλήψεις «ταραξιών» ακόµη και µέσα στα δηµοτικά σχολεία.
Τα µηνύµατα που στέλνει στους νέους ο κρατικός αυταρχισµός είναι σαφή: γυρίστε πίσω στα X-Box και στα «X-Factor» και αφήστε την πολιτική στους εκατοµµυριούχους που σας κυβερνούν.
Οι διαδηλωτές δεν διώκονται από τις Αρχές επειδή αψηφούν τη βούληση του λαού. ∆ιώκονται επειδή την εκφράζουν. Οι εκδηλώσεις τους δεν είναι µια επίθεση κατά της δηµοκρατίας, αλλά ένα αίτηµα για δηµοκρατία.
Αν οι σηµερινοί πολίτες ζουν καλύτερα από τους προγόνους τους, αυτό το οφείλουν σε ολόκληρες στρατιές διαδηλωτών που διεκδίκησαν µια καλύτερη ζωή ανά τους αιώνες. Αν σήµερα οι γυναίκες ψηφίζουν κι αυτές, αν υπάρχουν επιδόµατα, ωράρια εργασίας και συντάξεις, είναι επειδή τα διεκδίκησαν κάποτε κάποιοι διαδηλωτές. Τι θα ήταν χωρίς αυτούς η ζωή µας;
«Οι χώρες µας δεν πάσχουν από υπερβολική ανυπακοή των πολιτών», διαπιστώνει ο Τζόχαν Χάρι στην εφηµερίδα «Ιντιπέντεντ». «Πάσχουν από υπερβολική υπακοή».
∆εν είναι αντιδηµοκρατικό να αµφισβητούµε τις άδικες πολιτικές των κυβερνήσεών µας. Είναι αντιδηµοκρατικό να µένουµε σιωπηλοί.
Μια χώρα...
... χαρακτηρίζεται δηµοκρατική αν γίνονται ελεύθερες εκλογές, αν οι δικαστές είναι ανεξάρτητοι, αν υπάρχει ελευθεροτυπία, αν γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώµατα.
Αρκούν όµως αυτά τα τυπικά γνωρίσµατα;
Πίσω από αυτά, ο φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ διακρίνει ένα ολόκληρο πλέγµα κοινωνικών σχέσεων, από την αγορά µέχρι την οικογένεια, όπου για να υπάρξει πραγµατική πρόοδος δεν φτάνει η πολιτική αλλαγή. Χρειάζεται ο µετασχηµατισµός ολόκληρης της κοινωνίας.
∆εν ψηφίζουµε ποτέ για το ποιες θα είναι οι σχέσεις ιδιοκτησίας και είναι αυταπάτη να πιστεύουµε πως θα µπορούσαµε ποτέ να αποκτήσουµε «δηµοκρατικές» τράπεζες.
Οι «δηµοκρατικοί θεσµοί» δεν είναι παρά απλά φετίχ. Το ίδιο και η «ειρηνική» και «δηµοκρατική» κοινωνική ζωή.
Για τους καταπιεσµένους αυτής της ζωής, λέει ο Ζίζεκ, η ίδια η κατάστασή τους αποτελεί ένα βίαιο γεγονός. Για το δηµοκρατικό κράτος, µολονότι δεν είναι ποτέ νόµιµη, ολοένα και πιο συχνά είναι αναγκαία η προσφυγή στη βία.
Για τους καταπιεσµένους από τις πολιτικές του, η βία είναι πάντα νόµιµη, αφού η ίδια η κατάστασή τους είναι αποτέλεσµα βίας, αλλά ποτέ αναγκαία.
Επειδή τα ανθρώπινα µυρµήγκια, όπως έγραφε η Λουίζ Μιζέλ, είναι τα περισσότερα πάνω στη γη, «ένας τεράστιος αριθµός που δεν γνώρισε ποτέ τη δύναµή του και που θα του τη µάθει η απόγνωση».
ΠΗΓΗ: τα νεα on-line
