Δεν έχω θέµα να δηλώσω ότι αισθάνοµαι αλληλέγγυος µε τους πραγµατικά «Αγανακτισµένους» από την κυβερνητική πολιτική (πώς τα ‘καναν έτσι, δεν µπορώ να καταλάβω...).
Και αλληλέγγυος αισθάνοµαι, και τους καταλαβαίνω, και πραγµατικά θα ήθελα να ληφθεί µια µέριµνα, για τους ανθρώπους που όντως υποφέρουν από τα µέτρα της... κυβέρνησης.
Ποιους όµως; Τους χαµηλοσυνταξιούχους, τους άνεργους, τους χαµηλόµισθους, όλους, γενικά, τους κοινωνικά ασθενέστερους.
Αλλά µόνο γι’ αυτούς. Για τον συνταξιούχο του ΟΤΕ ή της ΔΕΗ, για παράδειγµα, που έφυγε από την υπηρεσία στα 48 και παίρνει 2.500 και 3.000 σύνταξη, δεν αισθάνοµαι την ανάγκη να δείξω καµιά αλληλεγγύη.
Ούτε και για τον τεµπέλη δηµόσιο υπάλληλο αισθάνοµαι τίποτε, ούτε για τον φοροκλέφτη, ούτε για εκείνον που λαδώνεται καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελµα.
Και λυπάµαι που θα το πω, αλλά αυτό το ανόµοιο πλήθος που µαζεύεται κάθε βράδυ στις πλατειές, έχει πολλούς τέτοιους, όπως έχει και πολλούς καφενόβιους, χαβαλέδες, απολίτικους, αλλά και πονηρούς... κοµµατικοποιηµένους, που µυρίστηκαν φρέσκο κρέας και σπεύδουν να τσιµπολογήσουν.
Υπάρχουν κι άλλοι στις πλατείες. Διάφορα «νούµερα» που υποδύονται τους οικονοµολόγους, τους συνταγµατολόγους, τους ειδικούς εν γένει, και διασπείρουν του κόσµου τις µπαρούφες, σε µια προφανή προσπάθεια να εκµεταλλευθούν την οργή του κόσµου.
Δεν µου αρέσει όλο αυτό που γίνεται, αλήθεια. Και δεν µου αρέσει, γιατί παρά τον αρχικό αυθόρµητο χαρακτήρα του, τώρα έχει καπελωθεί άσχηµα. Και µακάρι να βγω ψεύτης, δεν θα έχει καλή κατάληξη. Αν είναι, «να καεί το µπουρδέλο η Βουλή», για να φτιάξουν τα πράγµατα, να βοηθήσω κι εγώ που ξέρω τα κατατόπια από µέσα και θα έχουµε σίγουρο αποτέλεσµα.
Αλλά εµένα, βλέποντας αυτόν τον συρφετό ακροδεξιών, νεοταξιτών, χρυσαυγιτών και κάθε καρυδιάς δεξιό καρύδι που µαζεύεται στο πάνω µέρος της πλατείας και ζητάει, συνήθως, απεγνωσµένα, «έναν Παπαδόπουλο να µας σώσει», όλο αυτό µου φαντάζει σαν µια απόπειρα να πάρουν τη ρεβάνς από τη Δηµοκρατία. Κι όσο για το κάτω µέρος της πλατείας, εκεί να δεις ρεβανσισµό: πότε θα γίνει η Ελλάδα Σοβιετία να λυθούν όλα της τα προβλήµατα!
Κι αφήνω κατά µέρος τους άλλους, κάτι κατεστραµµένους τύπους που ονειρεύονται τη διαρκή επανάσταση και ψέλνουν από το πρωί ώς το βράδυ το «παιδιά σηκωθείτε να βγούµε στους δρόµους».
Να βγούµε, αλλά δεν ξέρω ένα κράτος στον κόσµο που να ζει από την επανάσταση - όλοι µε δανεικά ζουν. Κι επειδή είδα και κάτι αφίσες του µακαρίτη του Τσε να κυκλοφορούν εδώ κι εκεί, θα συνιστούσα στα παλικάρια που τις διακινούν, να ρίξουν µια µατιά τι γίνεται στην Κούβα - την οποία µακαρίζουν ως Μέκκα της αιώνιας επανάστασης. Και µε τά να µας µεταφέρουν τις απόψεις τους...
Κι ο Μίκης, άλλη περίπτωση κι αυτή. Είναι να τρελαίνεσαι, να βλέπεις τον Μίκη να σηκώνει το λάβαρο της... επανάστασης και να λέει όσα τροµακτικά λέει. Ποιος τον σέρνει από δω κι από κει σ’ αυτή την ηλικία, και τον εξευτελίζει κατ’ αυτόν τον άθλιο τρόπο; Δεν τον σέβονται καθόλου; Προφανώς όχι. Και δίνουν έτσι δικαίωµα στον καθένα να σκέφτεται, ποιον Μίκη τελικά ακούει; Τον βάρδο της «Ρωµιοσύνης» ή τον οµοτράπεζο του Μητσοτάκη που του πέταξε το κόκαλο του υπουργού Επικρατείας και τσακίστηκε να το αρπάξει...
Τέλος πάντων, δεν θέλω να γίνω κακός, αλλά αν φταίνε οι πολιτικοί – που φταίνε, δεν το συζητάµε – για το πώς φτάσαµε ώς εδώ, δεν θα σταµατήσω να το λέω, φταίµε κι εµείς! Ολοι.
Γιατί εµείς εκλέξαµε αυτούς που στείλαµε στη Βουλή - τους συγκεκριµένους, και όχι άλλους.
Γιατί εµείς αναδείξαµε αυτή την κυβέρνηση και αυτή την αντιπολίτευση.
Γιατί εµείς, ναι εµείς, συµβάλλουµε στην κατάσταση.
Προσέξτε στοιχεία να φρικάρετε: στο πρωτοφανές 39% έφτασαν εκείνοι που φέτος θα πάρουν επιστροφή φόρου, γιατί κυρίως εκµεταλλεύθηκαν τη βλακώδη κυβερνητική απόφαση για το αφορολόγητο των αποδείξεων. Ενα άλλο 41% έχει µεν µηδενική επιστροφή φόρου, αλλά και µηδενική καταβολή.
Και ποιος πληρώνει επιπλέον; Ενα 18,55% για όλους!!!
Και µετά διαµαρτυρόµαστε γιατί η κυβέρνηση παίρνει µέτρα και φορολογεί έµµεσα. Δηλαδή, τι άλλο να κάνει; Διερωτώµαι. Πώς θα ζήσει αυτό το κράτος αν δεν πληρώνει κανένας; Αν κάνουµε ό,τι µπορούµε για να φοροδιαφύγουµε; Συνέχεια µε δανεικά; Ας µας πει κάποιος – εξ όλων αυτών των «ειδικών» της πλάκας που µιλάνε στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισµένων»...
Να, διάφορα τέτοια ακούς και αναρωτιέσαι µήπως τελικά έχουν δίκιο κάτι αστοί που γυρίζουν στο Κολωνάκι και λένε ότι «το πρόβληµα της Ελλάδας δεν είναι ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι επιχειρηµατίες, ούτε οι θεσµοί, είναι ο λαός της». Ξέρω, δεν ακούγονται και πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά µήπως να ρωτήσουµε και τον... Τσακ Νόρις τι λέει για την περίπτωσή µας;
Ο Δανίκας, πάντως, µου έλεγε προχθές ότι «η Ελλάδα είναι µια κατηγορία µόνη της». Οτι «δεν υπάρχει χώρα στον κόσµο µε τα δικά της χαρακτηριστικά» – και εννοούσε µε όλα αυτά που κάνουµε ο καθένας χωριστά και όλοι µαζί.
Υπάρχει, δεν υπάρχει, εδώ ζούµε, εδώ µεγαλώνουµε, εδώ ζουν τα παιδιά µας, οι δικοί µας, οι φίλοι µας. Κι αυτή την πατρίδα ρε γαµώτο, πρέπει κάτι να κάνουµε να τη φτιάξουµε. Ας µην τους αφήσουµε να την καταστρέψουν.
Κι όπως θα τραγουδούσε κι ο Μίκης, «αυτό το χώµα είναι δικό τους και δικό µας» (α, ρε Μίκη, πόση απογοήτευση σκόρπισες, και πόση θλίψη. Μία εσύ και µία ο Ακης – άλλη τραγωδία αυτή)...
ΠΗΓΗ: tanea.gr
