Βοούσαν τα παρασκήνια. «Ποιον ήρθε να ακούσει στην πρόβα τζενεράλε η Κάλλας;». Στη σκηνή βρισκόταν µια µεγαλόσωµη γυναίκα µε τετράγωνο πηγούνι - χαρακτηριστικό της αυστραλιανής καταγωγής της - και εντυπωσιακή φωνή...
Η Μαρία Κάλλας, εκείνο το απόγευµα του 1959 είχε πάει στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου για να ακούσει από ένα θεωρείο, σε µια γωνιά της πλατείας, τη σοπράνο Τζόαν Σάδερλαντ. Την είχε προτείνει για τον επώνυµο ρόλο στην όπερα «Λουτσία Ντι Λαµερµούρ» του Γκαετάνο Ντονιτσέτι ο φίλος και κατά κάποιον τρόπο µέντοράς της (µε τον οποίο έκανε πολλές ηχογραφήσεις της στη Σκάλα του Μιλάνου), ο µαέστρος Τούλιο Σεραφίν. Την εκγύµναζε δε ο φίλος της ( που είχε καθοδηγήσει και την ίδια ), σκηνοθέτης Φράνκο Τζεφιρέλι, στην εκφορά των ιταλικών (αν και κάποιοι ήθελαν την αναβίωση της όπερας του Ντονιτσέτι στα αγγλικά) και στη σκηνική συµπεριφορά. Οπως είχε κάνει µε την Κάλλας και ο Λουκίνο Βισκόντι. Η Κάλλας, που δεν απέφυγε τους δηµοσιογράφους, σ’ αυτήν τη µάλλον ινκόγκνιτο επίσκεψη στο Κόβεντ Γκάρντεν δήλωνε µετά την πρόβα (όταν έσπευσε να τη συγχαρεί στο καµαρίνι της) πως προβλέπει µεγάλη καριέρα για την αυστραλή σοπράνο, ενώ κάποιοι (από κείνους που καραδοκούσαν πάντα να την δουν σαν «τίγρη» ή καπριτσιόζα ντίβα ) ισχυρίζονται πως την άκουσαν να σχολιάζει: «Μόνο οι δυο µας ξέρουµε πόσο καλύτερη είµαι».
Στην ίδια πρόβα της «Λουτσία» λέγεται ότι η άλλη µεγάλη σοπράνο Ελίζαµπεθ Σβάρτσκοπφ δεν µπόρεσε να κρύψει τα δάκρυά της.
Ακόµη κι όταν κάποιοι µιλούσαν για τη «διάδοχο της Μαρίας Κάλλας», ειδικά στα χρόνια που η Σάδερλαντ την συναγωνιζόταν µάλλον (και δεν την ανταγωνιζόταν -άλλωστε είχε τη φήµη πως δεν είχε διόλου καπρίτσια ντίβας και ήταν εξαιρετικά καλόβολη) στο µπελκάντο, οι δύο ερµηνεύτριες δεν έγιναν ποτέ αντίπαλοι. Και δεν έδωσαν και δικαιώµατα να τις χαρακτηρίσουν έτσι, όπως έγινε µε την Κάλλας και τη Ρενάτα Τεµπάλντι, που έµειναν στην ιστορία µ’ αυτό τον χαρακτηρισµό.
«Ηταν και οι δύο τεράστιες καλλιτέχνιδες.Σέβονταν η µία την άλλη. Οταν έχεις φτάσει σε τέτοια επίπεδα όπως και οι δύο αυτές γυναίκες, είσαι πέραν των κοινών ανθρώπινων αδυναµιών - ήταν υπεράνω φθόνου», επιβεβαίωνε ο Φράνκο Τζεφιρέλι. Θυµόταν πως ο Τούλιο Σεραφίν τού είχε γνωρίσει την Τζόαν Σάδερλαντ λίγο πριν από τη «Λουτσία» του 1959 στο Κόβεντ Γκάρντεν, που ήδη από την πρεµιέρα της (µε πρωτοφανή θρίαµβο) έκανε διεθνή σταρ την αυστραλή σοπράνο: «Πήγα στο ξενοδοχείο του και ο Τούλιο µου είπε: “Θέλω να γνωρίσεις κάποια. Μην ανησυχήσεις για την εµφάνισή της”. Πήγαµε στην πρόβα και την είδα. Μια γυναίκα πελώρια σαν λοχίας στον στρατό, µ’ αυτήν τη φρικτή αυστραλιανή προφορά.
Σχεδόν ντράπηκα. Αρχίσαµε όµως να δουλεύουµε τη “Λουτσία” στο πιάνο και σιγά σιγά µε κατέκτησε. Κάποια στιγµή είπα µέσα µου: ω, Θεέ µου, αυτό δεν θα αρέσει καθόλου στην Κάλλας. Μεγάλος µπελάς».
Για την ιστορία: Μεγαλύτερος θρίαµβος για τη Σάδερλαντ έµελλε να έρθει το 1990, όταν αποσύρθηκε. Το κοινό την χειροκροτούσε όρθιο επί 19 λεπτά σε ένα γκαλά µε τη «Νυχτερίδα» του Γιόχαν Στράους, µαζί µε τους φίλους της Λουτσιάνο Παβαρότι (ανακάλυψη του συζύγου της, του αυστραλού πιανίστα και µαέστρου Ρίτσαρντ Μπόνιν) και Μέριλιν Χορν.
Στα 40 χρόνια της λαµπρής καριέρας της, η Σάδερλαντ, που αποσύρθηκε από τη σκηνή το 1990, ηχογράφησε 33 πλήρεις όπερες και εκατοντάδες άριες .
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ on-line
