Περί εκλογών ο λόγος

 Γράφει η  Σοφία Τσέκου

Μου πέφτουν πολλές και βαριές οι εκλογές τούτη την πρώτη εβδομάδα του
Νοέμβρη και μια βαρυστομαχιά τη νοιώθω.
Μια, οι συνδικαλιστικές εκλογές των εκπαιδευτικών, που ανά τη χώρα ψηφίσαμε (με τα σχολεία, κακώς, κλειστά επί διημέρου, κατόπιν βεβαίως προεκλογικής διευκολύνσεως της έξυπνης υπουργού μας που ηγείται του έξυπνου σχολείου και των έξυπνων αλλαγών του), μια οι αυτοδιοικητικές, που...
καταφθάνουν έμπλεες οργής και μηνυμάτων, από την άλλη οι επαναληπτικές των αυτοδιοικητικών, έτσι για  να τις εμπεδώσουμε, και τέλος τα σενάρια περί εθνικών….ήρθε  κι έδεσε το πλεόνασμα της δημοκρατίας σ΄ αυτή τη χώρα και της συμμετοχικής μου δράσης σε όλο τους το μεγαλείο….Μη σας πω ότι είναι και το μόνο πλεόνασμα που νομίζω ότι διαθέτω τελευταίως . Θεωρητικό και αυτό,  για να εξηγούμεθα , όπως ακριβώς θεωρητικές, κατά Πεταλωτή,  είναι και οι οικονομικές λεκτικές ακροβασίες του Πάγκαλου, όπως και το πλεόνασμα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στην αμετροέπεια και την υβρεολογία, την αργολογία και την μπουρδολογία, καθώς και λοιπών δρώντων πολιτικών προσώπων.
Κάτι τέτοιους  ακούω και θέλω, πριν την αναγκαστική και προσφάτως εκβιαστική απομόνωση μου πίσω από το εκλογικό παραβάν, να αποδώσω, όπως και όσο μπορώ, το τιμητικό παράσημο της ανοιχτής παλάμης σε όλους εκείνους τους πρωτοκλασάτους και πολλά βαρείς, που επί σειρά ετών φτιάχνουν κοιλιές και μάγουλα, προγούλια και περιφέρειες (Καλλικρατικές ή μη)  τρωγοπίνοντας στην υγεία του κορόιδου.
Και επειδή ως λαός το φασκέλωμα το έχουμε στο πολιτιστικό μας πλαίσιο αναφοράς ως πράξη απαξίωσης και περιφρόνησης, το υιοθετούμε μετά μεγάλης ευχαρίστησης και στην πολιτική μας συμπεριφορά. Αυτό ως γνωστόν, μεταφράζεται ή ως ψήφος διαμαρτυρίας ή ως μαύρισμα ή ως κατά το λαϊκότερο «μια μούντζα»  κατά παντός υπευθύνου .
Γιατί από την ανήσυχη νιότη μου ως τώρα την ανταριασμένη ωριμότητά μου, δεν έχω ξεκαθαρίσει εν τέλει η ενεργός πολίτης και πιστή στο Σύνταγμα, τι επί τέλους αποτελούν οι εκλογές για τον απλό λαό: συμμετοχή στην ψευδαίσθηση ή ψευδαίσθηση της συμμετοχής.
 Με άλλα λόγια, ψηφίζοντας έχουμε όντως άνοιγμα προοπτικών ή φανταζόμαστε οι βαυκαλισμένοι, ότι οι ορίζοντες της χώρας ανοίγουν πέρα από τη μύτη μας…;  Και από την άλλη, πού ακριβώς συμμετέχουμε; Μήπως μόνο σε απλή εκτέλεση προειλημμένων αποφάσεων, για τις οποίες μάλιστα έχουμε και την ψευδαίσθηση ότι λαμβάνονται από τον λαό, δια του λαού και για το λαό; …. Έτσι για να λέμε ότι γευόμαστε και την  πεμπτουσία της Δημοκρατίας…..
 

                                                                  Καλό βόλι, αδέλφια….στο ψαχνό..!!!