Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Θυμάστε την αλήστου μνήμης καραμέλα περί «καθημερινότητας του πολίτη»;
Αυτήν εννοώ, που θα τη φρόντιζαν οι πολιτικοί μας αμέσως μόλις τους δίναμε την ψήφο μας; Που θα έστυβαν τα στιβαρά μυαλά τους για να την κάνουν όσο καλύτερη μπορούσαν, που θα μας έκαναν να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς, που θα...
σφύζαμε όλοι από υγεία, που δεν θα στηνόμασταν πια σε ουρές, που τα πιστοποιητικά θα εκδίδονταν πριν καν προλάβεις να συμπληρώσεις την αίτηση και σε γενικές γραμμές θα περνούσαμε τις μέρες μας ανταλλάσσοντας οργασμικά χαμόγελα αβροφροσύνης.
Πολλοί τη γεύτηκαν την καραμέλα. Στο κάτω κάτω δεν σ' την πρόσφερε ο άγνωστος εκείνος, απ' τον οποίο η μητρική εντολή σου απαγόρευε ρητώς να γευθείς γλυκίσματα και συναφή.
Οι άνθρωποι που την πρόσφεραν αλληθωρίζοντας τρυφερά προς την ψήφο μας ήταν γνωστοί. Ξέραμε τους θειους τους, τους πατεράδες τους, μαζί τους είχαν μεγαλώσει κι οι δικοί μας θειοι και οι δικοί μας πατεράδες.
Ωσπου ήρθαν οι δύσκολοι καιροί και ξεχάσαμε και καραμέλες και γλυκίσματα.
Και μείναμε μόνοι με την καθημερινότητά μας, ή μάλλον με το πτώμα μιας ζωής που κάποτε είχε καθημερινότητα και τώρα το μόνο που έχει να μοιράσει στους υπηκόους της είναι η ανασφάλεια. Μια ανασφάλεια που ξεκινάει από τον κίνδυνο να σου την πέσουν, κι αν δεν σ' την πέσουν να μην έχεις ούτως ή άλλως να πληρώσεις τον λογαριασμό, κι αν έχεις να πληρώσεις τον λογαριασμό να μην έχεις για τα υπόλοιπα. Κι αν έχεις σήμερα για τα υπόλοιπα, να μην ξέρεις αν θα έχεις αύριο για τα υπόλοιπα. Μα για ποιο αύριο μιλάς, όταν ούτε σήμερα μπορείς να κυκλοφορήσεις μες στην πόλη; - γιατί υπάρχουν ακόμη συμπολίτες μας, που προσπαθούν να σώσουν τη δουλειά τους και έχουν ανάγκη να κυκλοφορούν ελεύθερα στην πόλη.
Μιλάμε για την αναξιοπιστία μιας πολιτικής τάξης που πασχίζει να σώσει απ' την κατάρρευση, ό,τι απέμεινε από τον Λεβιάθαν του κράτους, το οποίο οικοδόμησε η ίδια.
Οι πολιτικοί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και επιδίδονται σε συνεχείς ασκήσεις αυτοκριτικής. Απασχολημένοι με τις διαπραγματεύσεις στο προαύλιο της Προεδρίας της Δημοκρατίας, θαμπωμένοι από τα ζητήματα της υψηλής πολιτικής, χτυπημένοι από τα ακόμη υψηλότερα επιτόκια δανεισμού, δεν βρίσκουν χρόνο να ασχοληθούν με τα ταπεινά της καθημερινότητας.
Παραγνωρίζουν πως η εθνική αξιοπρέπεια δεν κρίνεται από την μπραβούρα τού «δεν υπογράφω» του κ. Σαμαρά.
Κρίνεται στην ταπείνωση της κάθε μέρας. Είμαστε όλοι υπήκοοι της ανασφάλειας.
Γιατί καμιά ασφάλεια δεν σου προσφέρουν οι κορόνες του πρωτόλειου αντικαπιταλισμού του ΚΚΕ ή το φτωχό λεξιλόγιο με το οποίο παλεύει να εμπλουτίσει την αδιαλλαξία του ο κ. Τσίπρας. Πίσω κι οι συνδικαλιστές παντός καιρού με τους διακόσιους που αυτοαναγορεύονται σε συλλαλητήριο μόνο και μόνο για να καταλάβουν το οδόστρωμα, υπό το βλέμμα του βαριεστημένου και μάλλον φοβισμένου ενστόλου της προστασίας του πολίτη.
Υπήκοοι κι οι πάσης φύσεως θυμωμένοι που παλεύουν με μούντζες και φωνές να εξορκίσουν το θηρίο.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
