Tου Κώστα Kαλλίτση
Πέσαμε από την Ακρόπολη και σταθήκαμε όρθιοι; Μάλλον.
Μέχρι σήμερα η Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μας έχουν δανείσει 73 δισ. ευρώ, θα μας δώσουν και τα υπόλοιπα 37 από το πρώτο πακέτο των 110 δισ...
Με τη νέα συμφωνία, θα μας δανείσουν επιπλέον 100 δισ. και άλλα 30 δισ. ευρώ με τη μορφή εγγυήσεων.
Σύνολο, 240 δισ. ευρώ - όταν το χρέος μας, σήμερα, είναι περίπου 370 δισ. ευρώ.
Αυτή είναι η απτή απόδειξη της πεποίθησής τους, ότι η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει – ό,τι κι αν λένε τα παπαγαλάκια του «αντικατοχικού αγώνα».
Διαφορετικά, δεν θα έβαζαν τόσο υψηλό στοίχημα.
Ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα είχε δώσει στις ελληνικές τράπεζες περίπου 140 δισ. ευρώ, αν δεν πίστευε ότι θα είναι ασφαλείς.
Αναμφισβήτητα, αν είχαν γίνει όλα όσα έπρεπε, δεν θα φτάναμε στην ευτέλεια να αδυνατούμε να αποπληρώσουμε τους δανειστές μας.
Πάλι όμως, η Ευρώπη και το ΔΝΤ, αντί να μας αφήσουν να κηρύξουμε ανοιχτή πτώχευση, «βάζουν πλάτη» για να πεισθούν οι δανειστές μας να κουρέψουν τις απαιτήσεις τους κατά 50%. Εντός των επόμενων μηνών θα φανεί πόσοι θα δεχτούν – αυτό είναι ένα σημείο αβεβαιότητας.
Με τη συμφωνία του Ιουλίου θα μειωνόταν το χρέος που οφείλαμε σε ιδιώτες μέχρι το 2020 (136 δισ.), με τη νέα επιδιώκεται να μειωθεί το χρέος που οφείλουμε έως το 2035 (206 δισ. ευρώ).
Στην πρώτη περίπτωση το συνολικό χρέος θα μειωνόταν κατά 11,6 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, στη δεύτερη θα μειωθεί κατά περίπου 47 μονάδες ή 100 δισ. ευρώ.
Στην πράξη, αυτά που συμφωνήθηκαν στις 3.30’ τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης, μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε πιο ομαλά.
Δηλαδή, πρώτον, με ρεαλιστικό (χαμηλότερο...) ρυθμό δημιουργίας πρωτογενών πλεονασμάτων.
Δεύτερον, εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων με ταχύ μεν αλλά όχι εξωπραγματικό (και ίσως καταστροφικό…) ρυθμό.
Τρίτον, διαθέτοντας ένα πιστωτικό σύστημα υγιές και σταθεροποιημένο με τρόπο αδιαμφισβήτητο.
Αλλά, να προχωρήσουμε χωρίς παλινωδίες.
Με πρώτο μέλημα την αλληλεγγύη στους οικονομικά ασθενέστερους.
Και με πρώτο σταθμό την αναστροφή της ύφεσης το φθινόπωρο 2012 και την απορρόφηση της ανεργίας από τις αρχές 2013.
Αφού σταθήκαμε όρθιοι, έχουμε άλλη μια ευκαιρία να τρέξουμε (βλ. ΕΣΠΑ...) και να επιταχύνουμε την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων – ναι, με την άμεση βοήθεια των εταίρων μας! Αλλως, η Ελληνική Δημοκρατία μοιραία θα παραδοθεί στο πολιτικό-επιχειρηματικό «τόξο της δραχμής».
Η Ελλάδα έχει μια τελευταία ευκαιρία. Η νέα συμφωνία είναι μια γέφυρα μετάβασης στη δημοσιονομική εξυγίανση και τη μεταρρύθμισή της.
Είναι παραπλανητικός ο ισχυρισμός ότι, δήθεν, δεν αλλάζει τίποτα, αφού το 2020 το χρέος μας θα είναι ίσο με το 120% του ΑΕΠ, όσο ήταν το 2009.
Γιατί, με βάση την πολιτική που οφείλουμε να εφαρμόσουμε, το 2020 θα είναι άλλη η Ελλάδα.
Με μικρότερο και φιλικό κράτος, αγορές ανοικτές και φιλικές σε ανταγωνιστικές, εξωστρεφείς (όχι κρατικοδίαιτες...) επιχειρηματικές μονάδες, ικανή να κάνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει σήμερα. Δηλαδή, να παράγει νέο πλούτο, ώστε να βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο του κόσμου της εργασίας και να αποπληρώνει τα δάνειά της.
Βασική προϋπόθεση, μια αποτελεσματική διακυβέρνηση.
Μια ισχυρή, δημοκρατική διεύθυνση αυτής, της πολυετούς, διαδικασίας μετασχηματισμού.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
