Το «Αttenberg», το οποίο η σκηνοθέτις Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη χαρακτηρίζει «σύγχρονο αστικό western» και τιμήθηκε με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας, είναι το πολυσχιδές πορτρέτο....
μιας κοπέλας ( Αριάν Λαμπέντ - η βραβευθείσα) με πολλές ανησυχίες και άλλες τόσες ιδιαιτερότητες.
Ζει ήσυχα με τον καρκινοπαθή αρχιτέκτονα πατέρα της ( Βαγγέλης Μουρίκης ) σε μια παραθαλάσσια βιομηχανική κωμόπολη, τα Ασπρα Σπίτια Βοιωτίας. Ακούει Suicide, σιχαίνεται τα φιλιά γιατί... έχουν σάλια, αποκαλεί το πέος πιστόνι και δημιουργεί λέξεις όπως «πουτσιές». Της αρέσουν παράξενα πράγματα, όπως το να περπατά με τη φίλη της ( Ευαγγελία Ράντου ) σαν ζώο ή να ξύνει φύλλα κάκτων και με τους χυμούς να αλείφει τα χέρια του πατέρα της. Το κορίτσι κάνει το δικό του, όποτε εκείνο θέλει. Δεν ξέρει όμως τι σημαίνει ζωή χωρίς πατέρα. Και αυτό ακριβώς είναι που ο πατέρας προσπαθεί να την πείσει να μάθει.
Η σχέση των δύο αυτών ανθρώπων είναι περισσότερο φιλική παρά πατέρα- κόρης. Από εκεί αναδύεται τόσο το σεναριακό ενδιαφέρον του «Αttenberg» όσο και η βαθιά μελαγχολία του. Οποτε ο πατέρας ανοίγεται, αναδεικνύεται η πολιτική θέση της ταινίας. Αναφέρεται στον μικροαστικό παροξυσμό, στην Ελλάδα-βιομηχανική αποικία κτισμένη πάνω σε στάνες, στην επανάσταση που «νομίζαμε ότι κάναμε», σε έναν κόσμο χωρίς μέλλον.
Ιδιόμορφη ταινία, κάπως εσωστρεφής, αλλά αυτό ακριβώς είναι που την κάνει τόσο αξιόλογη. Οσο για τον αισθητικό κόσμο της, θυμίζει αρκετά εκείνον του «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, ο οποίος μάλιστα κρατά εδώ έναν μικρό ρόλο.
Ο Ράσελ πήρε τ΄ όπλο του
Στο κοινωνικό θρίλερ του Πολ Χάγκις «Οι επόμενες τρεις μέρες» («Τhe next three days», ΗΠΑ, 2010) ο Ράσελ Κρόου υποδύεται τον σύζυγο μιας καταδίκου ( Ελίζαμπεθ Μπανκς ) ο οποίος όταν βλέπει ότι η αποφυλάκισή της είναι ανέφικτη διά της νομίμου οδού, αποφασίζει να οργανώσει την απόδρασή της.
Μέσα από ασπρόμαυρα φλας μπακ που δίνουν με το σταγονόμετρο στοιχεία από τη βραδιά του φόνου, το φιλμ κινείται έξυπνα στη σκιά της αμφιβολίας. Ωστόσο, το πάθος του συζύγου για αυτήν είναι τόσο έντονο, που δικαιολογεί την ακραία συμπεριφορά του.
Χωρίς να είναι το θρίλερ που θα θυμόμαστε εφ΄ όρου ζωής, υπηρετεί σωστά το είδος της και προσφέρει καλή αστυνομικού τύπου ψυχαγωγία. Μπόνους η σύντομη εμφάνιση του Λίαμ Νίσον στον ρόλο του πρώην καταδίκου, ο οποίος έχει εντρυφήσει στις αποδράσεις και προσφέρει στον Κρόου πολύτιμες συμβουλές.
Σε ένα δέντρο η λύτρωση
Μεταφυσική και ρεαλισμός συγχωνεύονται και φτιάχνουν ένα όμορφο, συγκινητικό σύνολο στο «Δέντρο που ψιθύριζε» («Τhe tree», 2010, Αυστραλία) της Τζούλι Μπερτοτσέλι, μια ακόμη «εναλλακτική» ταινία για αυτή την εβδομάδα. Η Σαρλότ Γκενσμπούργκ, η οποία πλέον έχει εξελιχθεί σε σπουδαία ηθοποιό, υποδύεται τη μητέρα τεσσάρων παιδιών που θα δει τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια της όταν ο νεότατος και υγιέστατος σύζυγός της πεθαίνει ξαφνικά.
Η οικογένεια ζει σε ένα τεράστιο σπίτι στην αυστραλέζικη ύπαιθρο, δίπλα στο οποίο κατοικεί επί αιώνες ένα τεράστιο δέντρο. Από εκεί ένα από τα παιδιά, η Σιμόν, το μοναδικό κορίτσι ( Μοργκάνα Ντέιβις ), θα αρχίσει να επικοινωνεί με τον πατέρα της.
Το δέντρο είναι η πηγή της ζωής. Και η ουσία αυτής της ταινίας που, παρά τη δυσάρεστη ατμόσφαιρά της, κρύβει υπέρτατη αισιοδοξία, βρίσκεται στην ιδέα ότι η επαφή με τη φύση φέρνει τη θεραπεία της ψυχής. Εξαιρετική η μικρή Μοργκάνα Ντέιβις: παίζει σαν ώριμη ηθοποιός.
Η αλήθεια και το θρίλερ
Εμπνευσμένη από την ιστορία του Ρόμπερτ Ντερστ, γόνου πλούσιας οικογένειας ο οποίος, αν και ύποπτος, δεν δικάστηκε ποτέ για τον φόνο της συζύγου του το 1982, η «Μοιραία σχέση» («Αll good things», ΗΠΑ, 2010) του Αντριου Τζαρέκι ξεχωρίζει για την αριστοτεχνική μείξη γεγονότων- μυθοπλασίας αλλά και για την ερμηνεία του Ράιαν Γκόσλινγκ. Ως σκηνοθέτης ο Τζαρέκι είναι γνωστός από το ντοκυμαντέρ «Συλλαμβάνοντας τους Φρίντμαν», μια έρευνα-μαμούθ γύρω από την «υπόθεση Φρίντμαν» που συγκλόνισε την αμερικανική κοινή γνώμη. Εν προκειμένω, διεξήγαγε μια πολυετή έρευνα για τις υποθέσεις που αφορούν τον Ρόμπερτ Ντερστ.
Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να υιοθετήσει μεν την ιστορία και ταυτόχρονα να την απογυμνώσει φτιάχνοντας ένα χορταστικό θρίλερ ψυχαγωγίας, με έμφαση στο βασικό εργαλείο του, τον Γκόσλινγκ.
ΠΗΓΗ: το βημα on-line
