Η ανυποληψία στην οποία έχει περιπέσει η λεγόμενη «πολιτική τάξη» είναι ένα φαινόμενο σχετικά πρόσφατο.
Παντού και πάντα υπήρξαν πολιτικοί που υπέκυπταν στον πειρασμό να εξυπηρετηθούν και αυτοί, ενόσω υπηρετούσαν τον λαό, ακόμη και ένας Κολμπέρ ή ένας Ταλεϊράνδος, χωρίς...
όμως, η Ιστορία να αμαυρώνει την εικόνα τους, αν η προσφορά τους στον λαό κρινόταν μεγαλύτερη από τις «αδυναμίες» τους.
Στην εποχή που ο νόμος των αγορών έχει κυριαρχήσει στους νόμους των εθνών, κάτι έχει αλλάξει.
Τα περιθώρια ελιγμών που έχουν απομείνει στις πολιτικές ηγεσίες είναι τόσο στενά, που ο πολιτικός τους λόγος μοιάζει σήμερα πια, να μην έχει καμιά επαφή με την πραγματικότητα.
Ετσι, τα οποιαδήποτε υλικά οφέλη που έτυχε κάποιοι από αυτούς να αποκτήσουν ως εκ της θέσεώς τους και που, αν είχαν παράξει πολιτικό έργο, θα μπορούσαν ίσως να είχαν παραβλεφθεί, σε ένα σύστημα μάλιστα όπου η διαφθορά είναι κάτι σχεδόν «φυσιολογικό», παίρνουν εύκολα τις διαστάσεις σκανδάλων.
Το χειρότερο όμως είναι, όπως επισημαίνει ο γάλλος πολιτικός Ελί Αριέ στο περιοδικό «Μαριάν», πως ο λαός έχει τόσο πολύ εθιστεί σε αυτά, που έχει φτάσει να τα αντιμετωπίζει με μια γενική αδιαφορία:
«Καθένας συνεχίζει τη ζωή του προσπαθώντας να λύσει τα προσωπικά του προβλήματα και αφήνοντας τους πολιτικούς να κάνουν τις μικρές ή μεγάλες κομπίνες τους στο παράλληλο σύμπαν στο οποίο ζουν και το οποίο είναι ασύμβατο με το σύμπαν των απλών ανθρώπων».
Κάθε τόσο, ένα πυροτέχνημα όπως αυτό που πέταξε η γαλλική κυβέρνηση, αν θα πρέπει δηλαδή να μειωθούν οι αποζημιώσεις των υπουργών, έρχεται να επιτείνει τη γενική σύγχυση, ενισχύοντας την εντύπωση πως δεν φταίει το σύστημα αλλά τα πρόσωπα.
Η δημοκρατία και η ελευθερία των αγορών είναι οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος.
Αυτό το ιδεολόγημα εξέθρεψε μια νέα γενιά πολιτικών.
Οι «ελεύθερες αγορές» είναι το σήμα κατατεθέν της δημοκρατίας και γι' αυτό πρέπει να αφήνονται να λειτουργούν ανενόχλητες από τις (καλές ή κακές) κυβερνήσεις.
Η παρεμπόδιση των αγορών αποτελεί παραβίαση των βασικών ελευθεριών.
Ομως, αυτές οι αρχές, τις οποίες υπηρετεί πιστά το πολιτικό προσωπικό εδώ και μία τριακονταετία, δεν είναι μόνο απατηλές αλλά και αντιδημοκρατικές. Στη δημοκρατία, κάθε άτομο είναι μία ψήφος. Στην αγορά, κάθε ευρώ είναι μία ψήφος. Και όσα περισσότερα λεφτά έχει κανείς, τόσες περισσότερες ψήφους μπορεί να αγοράσει. Να λοιπόν γιατί η πολιτική έχει σήμερα αποπολιτικοποιηθεί τόσο πολύ.
Τα προγράμματα των κομμάτων εξουσίας πριν από κάθε εκλογές είναι σαν να θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε, πως, όποιος κι αν αναδειχθεί νικητής, θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική με τον αντίπαλό του, όπως ακριβώς αυτή υπαγορεύεται από τις αγορές.
Και να ξεχάσουν και τα ίδια πως κονταροχτυπιούνται, διεκδικώντας την αμφίβολη τιμή να εφαρμόσουν μια αντιλαϊκή πολιτική, που το μόνο που εγγυάται, είναι πως θα αργήσουν να ξαναδούν την εξουσία.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
