Του Θανάση Νικολαΐδη
ΔΕΝ μιλάμε για τα χρόνια εκείνα που η νοικοκυρά σκούπιζε την αυλή και ο καταστηματάρχης το πεζοδρόμιο. Ούτε για την επικοινωνία των ανθρώπων, με αλληλεγγύη και ανθρωπιά. Ήρθε η «πρόοδος», εισήλθαν οι ξένοι, συνήθειες ξεχάστηκαν, άλλες ατόνησαν κι έγινε το τοπίο αγνώριστο.
Ένας απέραντος σκουπιδότοπος η Ελλάδα κι εμείς...
παλεύουμε για ανάσα. Οι πολιτικοί δεν διέκριναν …ψήφους στα σκουπίδια, οι δήμαρχοι κοιμούνται στις δάφνες της…νίκης και στη μύτη τους δεν έφτασε ακόμα η μπόχα. Και τα κόμματα; Αγωνίζονται για να «πάρουν τις εκλογές».
ΔΕΝ θα μιλήσουμε για τις αμαρτίες της κορυφής. Τα’ παμε πως πρέπει (μεγαλο)κλέφτες και κλεφταράδες να βρίσκονται στη φυλακή, μιζαδόροι της πολιτικής να’ χουν λογοδοτήσει και να’ χουν μετακομίσει απ’ τα σαλόνια στο κελί, βαρεθήκαμε να ζητάμε και να απαιτούμε......
«εκτελέσεις», καιρός για την…αθώα βάση. Για τον βενζινά, παράδειγμα, και για τους κάποιους της κομπίνας με τη μάνικα στο χέρι, στη χώρα όπου σου νοθεύουν ακόμα και τα καύσιμα! Εδώ, όπου ρολάρει τη μερσεντές του ο Ευρωπαίος στα σοκάκια της ξεχασμένης Χαλκιδικής που τα βαφτίσαν’ δρόμους, τον κλέβουν στο λογαριασμό και τον περιμένουν να ξανάρθει…ενθουσιασμένος.
Ο φίλος μας, λοιπόν, ο βενζινάς (και μην αρχίσουμε το αυτονόητο «δεν είναι όλοι») που σκαρφαλώνει αποβραδίς για να προλάβει τις τιμές (στον πίνακα), δεν το πήρε μυρουδιά πως το «βαρέλι» έπεσε στα 80. Δεν κίνησε για να αλλάξει τις τιμές στον πίνακα. Ράθυμος στην πτώση (των τιμών), κινητικός στην άνοδό τους και στην άκρη ένα ποσό για την ποινή, αν κάτι στραβώσει. Κι αν τον ρωτήσεις θα κατεβάσει του κόσμου τις δικαιολογίες, θα σου αραδιάσει «επιχειρήματα» που θα σε καταπλήξουν. Για την εφευρετικότητα και την ευστροφία του μυαλού του.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν βγαίνει στο «γυαλί» ένας εκπρόσωπός τους, από εκείνους τους λαλίστατους του συνδικαλισμού στα σωματεία τους. Κανένας τους δεν μας μιλάει δημόσια, δεν μας ενημερώνει. Ούτε για τις τιμές που παραμένουν σκαρφαλωμένες στο ταμπλό, ούτε για τους λίγους, τους ελάχιστους αλήτες που επιμένουν στη νοθεία.
Έρχεται χειμώνας, το «αργό» θα ακριβύνει, η «είδηση» θα ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός, το «νέο» θα μαθευτεί, η συνεννόηση για τον συντονισμό τους θα’ ναι αστραπιαία και τότε θα διαπιστώσεις την πρεμούρα του για «προσαρμογή». Στη συμφέρουσα τιμή και με την επαγγελματική του συνείδηση (επ)αναπαυμένη. Κινήθηκε όπως οι πολλοί, συνήθεις, καθημερινοί και ακαταδίωκτοι, στην Ελλάδα της αρπαχτής και της ρεμούλας.
