Του Γιάννη Πανούση
Σκοτεινές διαδρομές δεν ακολούθησα
Πάντα ήμουνα στις αποχρώσεις του φωτός
Σπ.Ζαχαράτος, Φύλακας φυλαχτών
Χρόνια τώρα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα κυκλοφορούσαν ‘επαναστάτες του γλυκού νερού’, δηλαδή αστοί [μέχρι και μεγαλοαστοί], οι οποίοι αφού αξιοποιούσαν [διάβαζε: εκμεταλλεύονταν] όλα τα προνόμια της τάξης τους [βιομήχανοι, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, πανεπιστημιακοί κ.λπ.], κάποια στιγμή αποφάσισαν να ασχοληθούν-εκ του ασφαλούς- με την ανατροπή ‘του συστήματος’. Από την αστική τάξη στην επαν-αστ(ατ)ική συνομοταξία, μίας οικονομικής κρίσης [των άλλων] δρόμος.
Μετά όμως την επιδρομή του Κορονοϊού,την επιδημιολογική κρίση και την αναμενόμενη γενικότερη κρίση οι περισσότεροι από αυτούς-αδυνατώντας να αξιολογήσουν την ήττα της Αριστεράς-ενδίδουν στον πειρασμό να συγκροτήσουν τους ‘επαναστάτες του πικρού νερού’, με την έννοια της τυφλής αντί-στασης κατά πάντων [όχι μόνον κατά των δήθεν ιδεολογικών τους αντιπάλων αλλά και κατά παντός μη-αναγνωρίζοντος το δικαίωμά τους [;] στην απονομή (ταξικής;) δικαιοσύνης του δρόμου].
Με μία ιδιόμορφη αλαζονεία της ex (κομματικής;) cathedra κατοχής της απόλυτης αλήθειας και με ένα ναρκισσισμό του γεννημένου Μύστη, που δεν αμφιβάλλει ποτέ για τη Μαρξόπεμπτη [;] επιφοίτηση, παίρνουν αποστάσεις από τους μη-(προσ)ομοιάζοντες, λησμονώντας βέβαια τις αγκαλιές με τους ΑΝΕΛ. Θεωρούν την απώλεια ζωής έλασσον πρόβλημα σε σχέση με τη νίκη κατά του εσωτερικού εχθρού κι αυτοαναγορεύονται σε ‘Ιππότες της Νέας Αντεπίθεσης’. Μπαίνοντας στην πολιτική ζωή ‘από την πίσω πόρτα’ [συχνά κι από το ‘πλαϊνό παράθυρο’] μιλάνε για Ισότητα κι Ελευθερία εννοώντας την ισότητα ως σχέση μεταξύ των ομοίων τους και την ελευθερία ως δικαίωση της ασυδοσίας τους. Μερικοί από αυτούς, σοβαροί αναλυτές, οραματίζονται ‘έναν άλλο κόσμο’, καταγγέλλουν τον παρόντα κόσμο και μηρυκάζουν κάποια άλλα μέτρα, άλλους συσχετισμούς, άλλες προοπτικές, λες και ζούνε αλλού και αυτοί είναι άλλοι.
Επικοινωνισμοί, δηλαδή αμπαλάζ χωρίς περιεχόμενο, ατάκες και κλισέ, δύο-τρία τσιτάτα, πέντε-δέκα θέσεις[;] για το Λαό και την Αλληλεγγύη των εργατών, αν και προκαλούν κόπωση σ’εαυτούς και αλλήλους, παραμένουν τα μοναδικά όπλα τους εδώ και πολύ καιρό. Πλάι τους μία κομματοκαθεστωτική ομάδα διανοουμένων που υπογράφουν ό,τι τους δώσουν κι ό,τι τους προβάλλει.
Ας ελπίσουμε ότι η μετά Κορονοϊό Αριστερά θ’αποβάλλει παρόμοια φαινόμενα και δεν θα υιοθετήσει παρόμοιους πολιτικοειδείς τύπους, οι οποίοι πριν καν φύγει η Πανδημία αρχίσανε να μεταδίδουν τον Ιό της διασποράς χωρίς ηθική σπορά, τον Ιό της επίθεσης χωρίς πολιτικές θέσεις και τον Ιό της καταστροφής χωρίς επιστροφή στην κανονικότητα της δημοκρατικής συμβίωσης για μία κοινή πορεία προς το μέλλον. Η Αριστερά αντί να αρκείται στο να μετράει τους νεκρούς της [με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια ] κι αντί να μη τιμάει τους νεκρούς των άλλων, ας μπει στον κόπο να ετοιμάσει νέες θέσεις για όλους τους Έλληνες και να προωθήσει άλλα πρόσωπα που συμφωνούν στην εθνική προσπάθεια. Τα υπόλοιπα είναι χιλιοπαιγμένο έργο χωρίς θεατές, πλην των κακών ηθοποιών.
