Πάνε πολλά χρόνια απο το τελευταίο μπουκέτο που αγόρασα για να σου το προσφέρω.
Το θυμάμαι όμως!
Ήταν ένα μπουκέτο με πορτοκαλί και κίτρινες ζέμπερες, που σου άρεσε πολύ!
Αυτό όμως που πάντα περίμενες και ας μην το έλεγες ήταν το σημείωμα!
Και το τελευταίο σημείωμα της τελευταίας γιορτής ήταν εξομολόγηση..
Ήξερα πως η στιγμή που θα έφευγες ερχόταν κι απελπισμένα σου έγραφα τα πάντα .
Όλα εκείνα που ήθελα να σου πω, τα αμέτρητα ευχαριστώ γι αυτό που έζησα μαζί σου, γι αυτό που με έκανες, γι αυτά που μου έδωσες ..
Επιμελώς δεν έγραφα σε μέλλοντα χρόνο.
Δεν έκανα ευχές για το αύριο!
Το σημείωμα μου, παρ' όλα αυτά, ήταν γιορτή!
Ήταν γεμάτο εικόνες, αναμνήσεις!
Ήταν η μεγάλη αγκαλιά στα παιδικά μου χρόνια!
Ήταν η μελωδική φωνή και το νανούρισμα..
Ήταν το χέρι που με έπιανε στον δρόμο για το μπαλέτο, το Ωδείο..
Ήταν το βλέμμα το κουρασμένο με το χαμόγελο συγκατάβασης έξω απο την Γαλλική Ακαδημία..
Ήταν το χάδι στα μαλλιά όταν έβλεπα ότι βράδιαζε κι εγω ακόμα δεν τελείωνα τα διαβασματα..
Ήταν το γάργαρο γέλιο σου που μου έφτιαχνε την διάθεση.
Ήταν το τραγούδι σου τις Κυριακές που γέμιζε το σπίτι με θαλπωρή..
Ήταν το πρωτο δώρο που σου έκανα απο τα κάλαντα, μια τεράστια κολώνια λεβάντα και σε είδα που δάκρυσες..
Ήταν όλες οι Παραμονές των Χριστουγεννων που με περίμεναν με δώρα κρυμμένα σε όλο το σπίτι.
Και στην εφηβεία,εγω που σε λάτρευα όσο την μικρή και σύντομη ζωή μου, σε αμφισβήτησα!
Με πόση υπομονή και αγάπη προσπαθούσες να τιθασεύσεις το τερατάκι που έβλεπες μπροστά σου..
Κι όταν λύγισες και είδα τα μάτια σου υγρά, ορκίστηκα πως ποτέ δεν θα σε ξαναπληγώσω!
Και ήμασταν η μια για την άλλη.
Στις σπουδες και στα καρδιοχτύπια.
Πριν σου πω ήξερες.Παντα ήξερες! Ηξερες πότε ευτυχώ και πότε είμαι σε διλλημα.
Και μεγάλωνα κι άλλο μαζί σου!
Κι έβλεπες τον εαυτό σου μέσα απο μένα.
Και τι περίεργο; Αρχισα να σε συμβουλευω κι εγώ!
Και οι βόλτες και οι κουβένετες μας,γίνανε απαραίτητες .
Και είχα φίλη και μάνα.
Και είχες κόρη και φίλη.
Ταξιδέψαμε μαζί.
Διαβήκαμε δρόμους ,λεωφόρους.
Και μετά παντρεύτηκα.
Και με ακολούθησες..
Και είχες χαρά και συγκίνηση!
Ακόμα θυμάμαι τον αποχαιρετισμό σου σαν έφευγα απο το σπίτι, μάνα μου!!
Κι εκείνον τον μπάλο που χόρεψες τόσο αέρινα εκείνο το βράδυ ..
Κι η ζωή συνεχίστηκε για ακόμα δυο χρόνια.
Με τα Χριστούγεννα στο σπίτι μου και τις πρώτες υπέροχες χριστουγεννιάτικες μπάλες που αρνουμαι ακόμα να αλλάξω στο δέντρο.
Κι έπειτα..αγωνία..απόγνωση..άρνηση για τον χαμό!
Ακόμα θυμάμαι την μυρωδιά σου,το άρωμα σου.
Την μεγάλη μου αγκαλιά να μην φοβάσαι.
Ποιος είπε ότι μόνο η μάνα μπορεί να αγαπήσει πολύ;
Και σε αποχαιρέτησα.
Και παραπονεθηκα που τόσο λίγο σε είχα στην ζωή μου.
Και ζήλεψα τους άλλους.
Και μετρώ καθε χρόνο την απόσταση απο τον χαμό σου.
Και όλα αυτά τα χρόνια έγιναν πολλά.Παρα πολλά.
Σε κάποια σε αναζήτησα ,σε άλλα κατάλαβα πως δεν έπρεπε να ήσουν εδω!
Και μεγάλωσα αρκετά! Και μου λείπεις ακόμα.Και πεθύμησα να προφέρω τη λέξη "μαμά" και να φανείς..
Το πήρα απόφαση πως θα μου λειπεις πάντα!
Και θα δακρύζω πάντα όταν μιλώ για σένα!
Μάνα μου ,φύλακα άγγελε μου, σ' ευχαριστώ για όλα!
