Του Μωυσή Λίτση
Συμπληρώνονται τρία χρόνια από την κατάρρευση της αμερικανικής τράπεζας επενδύσεων Lehman Brothers και η παγκόσμια οικονομία δείχνει να ξαναγυρίζει στο σημείο μηδέν.
Σήμερα δεν είναι μόνο τράπεζες που κινδυνεύουν με χρεοκοπία, αλλά και...
κράτη όπως η Ελλάδα και μάλιστα κράτη που ανήκουν στο ευρώ.
Το ίδιο το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα δεν αμφισβητείται πλέον από ριζοσπάστες αριστερούς ή ακροδεξιούς εθνικιστές, αλλά από τους υποτιθέμενους ταγούς της σταθερότητας, με μεγάλο τμήμα της γερμανικής πολιτικής ελίτ να μιλά πλέον ανοιχτά για συντεταγμένη χρεοκοπία και έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Οι επιφυλάξεις που ακούγονται, δεν αφορούν τόσο αυτό καθεαυτό το πολιτικό ζήτημα, αλλά το γεγονός ότι δεν προβλέπεται έξοδος από το ευρώ στις ευρωπαϊκές συνθήκες.
Το ευρώ δεν παρουσιάζεται ως εγχείρημα, για το οποίο θα άξιζε μια χώρα να παλέψει, αλλά ως «αναγκαστική τιμωρία» για να μην προκληθεί ντόμινο και συνθήκες ολοκληρωτικής κατάρρευσης, αν μια χώρα δεν αντέχει άλλο τα... βασανιστήρια.
Παράλληλα, η απειλή αποπομπής από το ευρωπαϊκό νόμισμα, με τη δημοσιοποίηση εκθέσεων που προβλέπουν το τέλος του κόσμου για την Ελλάδα, αν αποπειραθεί να επιστρέψει στη δραχμή, λειτουργεί σαν αποτελεσματικό (;) κατασταλτικό όπλο κατά της αυξανόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, την ίδια στιγμή που οι εισηγητές της πολιτικής οικονομικού στραγγαλίσματος χωρίς τέλος, διαπιστώνουν το αδιέξοδο των επιλογών τους...
Η Ελλάδα γυρίζει στη δεκαετία του '60 όσον αφορά την ανεργία, οι πόρτες της Αυστραλίας - και όχι μόνο - ανοίγουν ξανά για να υποδεχτούν μετανάστες και η Ευρώπη συζητά, με ποιον τρόπο θα πτωχεύσουμε ανώδυνα... γι' αυτούς.
Η χώρα λοιδορείται, ενώ την ίδια στιγμή αναζητούνται συνταγές λύσης, όχι μόνο κοινωνικά καταστροφικές, αλλά και αντιφατικές. Από τη μια η κοινωνία της κατανάλωσης και από την άλλη η συμπίεση των εισοδημάτων, η φορολόγηση των πάντων χωρίς καμιά ουσιαστική προοπτική...
«Είναι κρίση του καπιταλισμού», έγραφε τις προάλλες στους «Financial Times» (13/09) ο Τζορτζ Μάγκνους, οικονομικός σύμβουλος στην ελβετική τράπεζα UBS, γιατί το οικονομικό μοντέλο και το πολιτικό σύστημα δεν μπορούν να παράξουν βιώσιμη ανάπτυξη, επαρκή εισοδήματα ή δημιουργία απασχόλησης».
«Εχουμε απολέσει την παραγωγή ανάπτυξης από την αγορά ακινήτων, τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες και την πιστωτική επέκταση κι έχουμε μείνει με υπερβολικά χρέη σε προσωπικό και κρατικό επίπεδο, με δυσλειτουργικό χρηματοοικονομικό σύστημα και με αδύναμες αγορές εργασίας.
Τα περιθώρια παραγωγής και πώλησης αγαθών και υπηρεσιών έχουν υπερκεράσει τα περιθώρια του καταναλωτή να δανειστεί και να δαπανήσει.
Χωρίς πίστωση και δουλειά, αποκαλύπτονται κι άλλα προβλήματα, όπως η μακρά στασιμότητα στους πραγματικούς μισθούς και τα ακραία επίπεδα ανισότητας», τονίζει ο Ελβετός αναλυτής και καταλήγει στη «μαρξιστικού» τύπου διαπίστωση:
«Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια κρίση συνολικής ζήτησης».
Στην Ελλάδα τής, ούτως ή άλλως, στρεβλής καπιταλιστικής ανάπτυξης τα όσα περιγράφει ο Μάγκνους δένουν απόλυτα με τη σκληρή πραγματικότητα και την έλλειψη προοπτικής...
Γιατί, τι προοπτική μπορεί να έχουν τα ατελείωτα χαράτσια, ακόμη και αν υποθέσουμε πως το 2013 θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, όταν έχει απολεσθεί η παραγωγική βάση της χώρας;
Ή είναι «όραμα» να καταλήξουμε να δουλεύουμε για κάποιες γερμανικές πολυεθνικές με μισθούς... Βουλγαρίας;
Η χώρα χρειάζεται νέο ξεκίνημα.
Ξεκίνημα το οποίο, όμως, δεν μπορεί να κάνει, όσο παραμένει δέσμια των πιστωτών, των ευρω-εκβιασμών και της αναζήτησης λύσεων εντός της λογικής του συστήματος.
ΠΗΓΗ: enet.gr
