Ο Πρωθυπουργός έχασε µια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κερδίσει πραγµατικά το αντικαπνιστικό βραβείο που του απένειµαν.
Κι αυτή θα ήταν να το αρνηθεί.
Θα µπορούσε να δηλώσει πως τους ευχαριστεί για την τιµή, τους ευγνωµονεί γιατί κατ’ αυτόν τον...
τρόπο τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει τον αγώνα του, όµως, δυστυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είναι σε θέση να δεχθεί τη βράβευση.
Παρά τη θέλησή του, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε, κανείς, ούτε αυτός ούτε οι υπουργοί του ούτε οι υπηρεσίες του κράτους του οποίου προΐσταται, δεν κατάφερε να επιβάλει την απαγόρευση του καπνίσµατος.
Και θα αρνιόταν τη βράβευση επειδή ακριβώς είναι Πρωθυπουργός και όχι ακτιβιστής σε κάποια µη κυβερνητική οργάνωση που παλεύει για τη δηµόσια υγεία, όπως άλλες παλεύουν για τη σωτηρία της φώκιας ή του θαλάσσιου ελέφαντα.
Και ως Πρωθυπουργός δεν µπορεί να πει «Λυπάµαι, εγώ έκανα ό,τι µπορούσα, και τζόγκινγκ και κανό, αλλά οι Ελληνες είναι θεριακλήδες, όπως είναι και φοροφυγάδες». Και δεν µπορεί να το πει γιατί χάρη σ’ αυτούς τους θεριακλήδες και φοροφυγάδες είναι Πρωθυπουργός.
Κι αυτή είναι η διαφορά του Πρωθυπουργού από εµένα που τα γράφω όλα αυτά και από εσάς που τα διαβάζετε. Κι αν µου πείτε ότι αυτά είναι υποθετικά και ως υποθετικά ελάχιστη σχέση µε την πραγµατικότητα έχουν, θα σας απαντήσω πως εκεί ακριβώς είναι το πρόβληµα.
Το πρόβληµα στην Ελλάδα του 2011 είναι ότι, η πολιτική σκηνή δεν σου δίνει το δικαίωµα να υποθέσεις, πώς θα ήταν η ζωή, αν η πολιτική τάξη συµπεριφερόταν µε άλλον τρόπον από αυτόν που συµπεριφέρεται.
Κι όταν µια κοινωνία δεν µπορεί να κάνει υποθέσεις για τους ηγέτες της, κατά συνέπεια ούτε για τον εαυτό της, τότε είναι µια κοινωνία που βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Με τη βοήθεια και την εµπνευσµένη καθοδήγηση της πολιτικής µας τάξης, τόσα χρόνια, στήσαµε ένα σκηνικό Ποτέµκιν. Η Ελλάδα ήταν ένα χωριό σαν αυτό που έστησε ο ρώσος πρίγκιπας για να κολακεύσει την τσαρίνα του.
Τον ρόλο της τσαρίνας τον αναλάµβαναν ενίοτε οι εταίροι µας, ενίοτε εµείς οι ίδιοι, οι ψηφοφόροι, «ο λαός» που το δίκιο του ήταν νόµος.
Τι κι αν το σκηνικό γκρεµίζεται µε πάταγο;
Οι Ποτέµκιν µας εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο µόνος τρόπος για να αντιδράσουν είναι να συνεχίσουν να καρφώνουν και να βάφουν.
Μάλλον από συνήθεια και κεκτηµένη τεχνογνωσία.
Γιατί οι πολιτικοί µας ξέρουν να ψηφίζουν νόµους και να κάνουν εκλογές.
Τα υπόλοιπα, η εφαρµογή των νόµων και το ενδιάµεσο ανάµεσα στις εκλογές, τους δυσκολεύουν λίγο.
ΠΗΓΗ: τα νεα on-line
