(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΜΙΑ βόλτα και το μάτι πέφτει στις άδειες βιτρίνες. Τις σχεδίαζαν εδικοί, τις στόλιζαν κοπέλες, τις χάζευαν πελάτες. Και, βέβαια, τα είδη στη βιτρίνα κουβάλαγαν τα όνειρα του αφεντικού, ενίοτε την αισχροκέρδειά του κι... όποιος «τσιμπήσει».
Δίπλα στη βιτρίνα που χάσκει σαν συλημένος τάφος, μια πόρτα με διπλή κλειδαριά, το θλιβερό ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» και το τραγικό «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» να δίνουν γλαφυρά την εικόνα της οικονομίας μας. Στη σύνταξη το αφεντικό, στο σπίτι του το προσωπικό και η ζωή να επιμένει στις απαιτήσεις της.
ΤΑ δημόσια «μαγαζιά» είναι η άλλη όψη του νομίσματος.
Υπηρεσίες που λειτουργούν με «παθητικό», ωστόσο, για τους δημόσιους «λειτουργούς» πέρα βρέχει. Η στέγη εξασφαλισμένη, η θέρμανση (και η… ψύξη) δεδομένη, ζωή χωρίς γραμμάτια και προθεσμίες κι από αναλώσιμα φόρτωσέ τα στον αντίστοιχο κωδικό. Κι αν οι δημόσιοι «λειτουργοί» απολυθούν, θα αποζημιωθούν. Αν μεταταχθούν θα κάνουν ό,τι έκαναν στο παλιό τους πόστο κι αν τους βάλεις να δουλέψουν, περίμενε την αντίδρασή τους. Με τον συνδικαλιστή μπροστάρη, ξοπίσω τους κομματικούς με το… χωνί και κάποιους παρείσακτους με την… κουκούλα. Κι αν πει το Κράτος να ξαλαφρώσει τους φορολογούμενος μειώνοντας μισθούς, υπερωρίες, εκτός έδρας και επιτροπές, η ζωή θα σταματήσει.
Με τις… πέτρες ξεσηκωμένες από κόμματα (κι αποκόμματα). Για τα δίκια του λαού, τις «κατακτήσεις» και τα κεκτημένα. Για τη συνέχιση της ρεμούλας και για να μην αλλάξει τίποτα.
ΚΑΤΙ ακούστηκε για περικοπές δαπανών και περιστολή της σπατάλης.
Κι αν πεις να βάλεις τάξη στα «ιατρικά», περίμενε το μέτωπο μέχρι να σε λυγίσουν. Κι αν δεν «κρεμάσεις» μερικούς, κ. Λοβέρδο, τα πιράνχας θα συνεχίσουν το γύρο του θριάμβου. Είδαμε βήματα, δεν βλέπουμε άλμα.
Κι αν κάτι δεν γίνει «τώρα που γυρίζει», οι δομές θα παραμείνουν. Τις έστησαν επιμελώς, με πάθος και σε δεκαετίες. Εμπνεύστηκαν τα κόλπα, τα προσάρμοσαν στις συνταγματικές επιταγές και κατά το συμφέρον τους, τα θέσπισαν, τα εφάρμοσαν και δεν τους κουνάς, δεν τις αλλάζεις. Για να κολυμπάει στη διαφθορά η Ελλάδα κι αυτοί στην ηδονή της ψήφου.
Βλέπουμε, λοιπόν, τα δημόσια «μαγαζιά» απείραχτα, τους αρμεχτές στα ίδια πόστα, τις βδέλλες να ρουφάνε, τα τρωκτικά ανήσυχα στις υπόγειες διαδρομές, τα γαμψώνυχα να εφορμούν με γιούρια. Να κλείσουν και δημόσια «μαγαζιά»! Είναι αναγκαιότητα. Για ισορροπία, για λιγότερους φόρους, για περισσότερη δικαιοσύνη.
