«Απώλεια» («Rabbit hole»)
Εφόσον η «Απώλεια» που δηλώνει ο ελληνικός τίτλος της ταινίας «Rabbit hole» του Τζον Κάμερον Μίτσελ δεν είναι άλλη από την απώλεια του παιδιού, πολύ σύντομα γίνεται αντιληπτό ότι αυτή η ιστορία δεν θα είναι εύκολη υπόθεση για κανέναν. Και δεν είναι. Το φιλμ, που ενδεχομένως θα ενοχλήσει κάθε...
γονέα, μοιάζει με εξονυχιστική μελέτη των επιπτώσεων που έχει ο χαμός του μοναδικού παιδιού του σε ένα καλοβαλμένο ζευγάρι τυπικότατων Αμερικανών ( Νικόλ Κίντμαν, Ααρον Εκχαρτ ).
Και οι δύο θρηνούν βουβά. Βλέπουμε τη μάνα να φροντίζει τον κήπο, να κοιτάζει έξω από το παράθυρο, να πλένει με στοργή τα ρούχα του παιδιού της, να γυμνάζεται στον ιδιωτικό της διάδρομο. Από την πλευρά του, ο πατέρας πονά εξίσου, αλλά προσπαθεί να κάνει κάποια βήματα παραπάνω. Προτείνει να προσπαθήσουν να κάνουν άλλο παιδί, καταφεύγει σε συνεδρίες γονέων και θρηνούν όλοι μαζί για τις τραγωδίες τους.
Ολα τα στάδια που φαντάζεσαι ότι μπορούν να προκύψουν μέσα από ένα τόσο φρικτό γεγονός, βρίσκονται σε αυτή την ειλικρινή ταινία, η οποία παρ΄ ότι δυσβάσταχτη εκπέμπει μια απίστευτη γαλήνη, που σε βοηθά να ξεπεράσεις το δυσάρεστο θέμα της και να παρακολουθήσεις με περιέργεια την ιστορία. Γιατί όσο η ώρα περνά τόσο πιο αμήχανα νιώθεις για την όλη κατάσταση. Με το χέρι στην καρδιά, όμως, δεν μπορείς να τραβήξεις τα μάτια σου από την ταινία.
Η Νικόλ Κίντμαν νιώθεις ότι μέσα από αυτό το δράμα ξαναβρήκε τον εαυτό της στην υποκριτική. Είχα να τη δω τόσο καλή από την εποχή του «Dogville».
Το πιο εντυπωσιακό όμως στοιχείο της ταινίας είναι η σκηνοθεσία της. Σου είναι αδύνατον να πιστέψεις ότι πίσω από τον φακό αυτής της λυτρωτικής δημιουργίας βρίσκεται ο Μίτσελ, γνωστός για τα θορυβώδη «Ηedwig» και «Shortbus».
«Οταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω» («Εu cand vreau sa fluier, fluier», 2010)
Ο σύγχρονος ρουμανικός κινηματογράφος συνεχίζει να μας εκπλήσσει. Μετά το «4 μήνες, 3 βδομάδες και 2 μέρες» και το «Αστυνομία: Ταυτότητα», το «Οταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω» («Εu cand vreau sa fluier, fluier», 2010) είναι το τελευταίο θετικό δείγμα. Μια απλή ιστορία γίνεται σπουδαίο σινεμά από τον Φλορίν Σερμπάν - στην πρώτη μάλιστα απόπειρά του στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας. Δραματουργικός χώρος μια αγροτική φυλακή και κεντρικός ήρωας ένας νεαρός που εκτίει ποινή για κλοπή. Ο φακός του Σερμπάν δεν αφήνει τίποτε ανεξιχνίαστο. Η ζωή στη φυλακή αποτυπώνεται με ντοκυμαντερίστικο ρεαλισμό και ο φακός του σκηνοθέτη λατρεύει τον νεαρό ηθοποιό Γκεόργκε Πιστερενάου που πρωταγωνιστεί.
Τι απίστευτος ηθοποιός, αλλά και τι καταπληκτικός ρόλος. Σαρκικός, ωμός, σκέτο ηφαίστειο. Αποφασιστικό βλέμμα, ηρωικό παράστημα, αλλά και μια ευαισθησία εσωτερική, κάτι που φαίνεται στην υπέροχη σκηνή με την επίσκεψη της μητέρας του. Ολα αυτά σε μια τραγική ιστορία που σε κρατά από τον λαιμό από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Η κορύφωσή της σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε ο Ζυλ Ντασσέν θα έβγαζε το καπέλο στον Σερμπάν, ο οποίος με το «Οταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω» αποτίνει επίσης φόρο τιμής στο αριστουργηματικό δράμα φυλακών «Ο δήμιος των κολασμένων» που πρώτος γύρισε ο Ντασσέν το 1947.
«Αδυτο» («Sanctum 3D», ΗΠΑ, 2010)
Με παραγωγό τον Τζέιμς Κάμερον το «Αδυτο» («Sanctum 3D», ΗΠΑ, 2010)του Αλιστερ Γκρίσον είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις από μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστούν το νερό και το 3D. Οι περιπέτειες μιας ομάδας εξερευνητών που έχουν εγκλωβιστεί σε ένα τεράστιο σπήλαιο θα φέρουν στην επιφάνεια κάθε εφιάλτη κλειστοφοβίας που μπορεί να υπάρχει μέσα μας.
Καλοδουλεμένη ταινία ασταμάτητης δράσης, επεξεργάζεται έξυπνα την ιδέα της διαρκούς απειλής από στοιχεία της φύσης (νερό, έλλειψη οξυγόνου, πτώσεις κτλ.) και ποτέ δεν καταφεύγει σε εφετζίδικες σκηνές που βγάζουν μάτι. Κάτι σαν τις «127 ώρες» του Ντάνι Μπόιλ, αλλά με περισσότερους ανθρώπους και με δραματουργικό χώρο τον κάτω από την επιφάνεια της Γης, που προσωπικά δεν θα ήθελα ποτέ να μάθω. Πρωταγωνιστούν οι Ρίτσαρντ Ρόξμπουργκ, Γιόαν Γκρίφιθ, Ρις Ουέικφιλντ.
Να σημειωθεί ότι όλες οι υποβρύχιες σκηνές γυρίστηκαν σε μια τεράστια δεξαμενή νερού στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, κάτι που θυμίζει γυρίσματα «Τιτανικού».
ΠΗΓΗ: το βημα on-line
