Ενας πιανίστας της τζαζ σταµάτησε τον Ψυχρό Πόλεµο; O Ντέιβ Μπρούµπεκ µειδιά: «Δεν αποκλείεται, µπορεί και να έπαιξα κάποιον ρόλο».
Ιδού λοιπόν τι είχε συµβεί όταν ο αµερικανός τζάζµαν συνόδευσε τον Ρόναλντ Ρίγκαν στη Μόσχα, στη σύνοδο για τη µείωση των εξοπλισµών. Το 1988 επί Μιχαήλ Γκορµπατσόφ. Η εξέλιξη των συζητήσεων δεν ήταν καλή και τα µέλη των δύο αντιπροσωπειών κάθονταν αµήχανα στην....
αίθουσα συναυλιών της πρεσβείας, την ώρα που το «Take the a train» (το θρυλικό του κοµµάτι – από τα πλέον πολυπαιγµένα και στη διαφήµιση διεθνώς) άρχισε να δίνει ρυθµό στην αίθουσα.
Ξαφνικά, τα πόδια των συµµετεχόντων άρχισαν να χτυπούν το πάτωµα και ο Γκορµπατσόφ να µιµείται το σόλο ενός ντράµερ. Αργότερα, ο σοβιετικός πρόεδρος ζήτησε απο τον Μπρούµπεκ αυτόγραφο –ο οποίος βεβαίως του το έδωσε, υπογράφοντας πάνω στο πάσο του προέδρου για το Κρεµλίνο. Μετά τη συναυλία, η ατµόσφαιρα έγινε πιο ανάλαφρη και η συνάντηση εξελίχθηκε πολύ καλύτερα.
Αυτό είναι ένα από τα περιστατικά που µας δίνει µια µικρή γεύση του λόγου για τον οποίο η Αµερική έκανε θέµα τα90ά γενέθλιατου Μπρούµπεκ. Οι ζωές των περισσότερων τζάζµεν είναι συνδεδεµένες µε ιστορίες χάους και αναρχίας, ναρκωτικά και αλκοόλ. Ο Μπρούµπεκ όµως είχε την αποδοχή του κοινού από την αρχή της πορείας του, το 1949, όταν πρωτοηχογράφησε τη δουλειά του. Φέτος η µπάντα του αναδείχτηκε από τους αναγνώστες του περιοδικού «DownBeat» (βίβλος των φίλων της τζαζ) σε καλύτερο τζαζ γκρουπ του 2010, ενώ το BBC ετοίµασε δύο ραδιοφωνικά αφιερώµατα και µία συνέντευξη στο Αrena που την έκανε ο Κλιντ Ιστγουντ («Ο Κλιντ µε κυνηγάει απο τα 15 του», έλεγε γελώντας ο Μπρούµπεκ).
Ο Ντέιβ Μπρούµπεκ µεγάλωσε σε ράντσο αλλά η µητέρα του ήταν κλασική πιανίστρια, ταλέντο το οποίο πέρασε και στον γιο της. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου ο πιανίστας έπαιζε σε συναυλίες για τους στρατευµένους Αµερικανούς και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν εστάλη στο µέτωπο – «γλιτώνοντας από βέβαιο θάνατο» λέει σήµερα.
Σιγά σιγά, όµως, η φήµη του γκρουπ του απλωνόταν, οι τουρνέ ήταν απανωτές και το όνοµά του ήταν για την τζαζ, εισιτήριο για αίθουσες στις οποίες σύχναζαν οι «κανονικοί Αµερικανοί», µακριά από τον συνωστισµό και την καπνίλα των µικροµάγαζων των µαύρων. Κάποιοι σκληροπυρηνικοί του το φυλάνε ακόµα.
Μόνο δε, µε ένα κοµµάτι το οποίο δεν ήταν καν δικό του, το «Take five» (είχε γραφτεί από τον σαξοφωνίστα του Πολ Ντέσµοντ), απέκτησε το γκρουπ παγκόσµια εµβέλεια και µπήκε στο τοπ τεν πολλών χωρών.Το «Time Out» που περιελάµβανε και το «Take Five» ήταν το πρώτο άλµπουµ της τζαζ που πούλησε πάνω από 1.000.000 αντίτυπα.
«Μη νοµίζετε» λέει σήµερα ο Μπρούµπεκ «ότι καθε φορά που παίζαµε το “Take Five”, το παίζαµε µε τον ίδιο τρόπο. Κάθε φορά ούτε ξέρουµε πού µας βγάζει. Και έτσι πρέπει να γίνεται...». Αλλωστε αυτή είναι η συµβουλή του και προς τους νέους καλλιτέχνες: «Επιµείνετε στην άποψή σας. Μην αφήνετε κανέναν να σας κουνήσει». Τουλάχιστον για τον ίδιο πέτυχε η «συνταγή»...
