Πέτρος Μανταίος
Δεν έχει τέλος πια, ο μονόλογος των νομοθετημάτων με το «έτσι θέλω» της κυβερνώσας πλειοψηφίας, με τους εργαζόμενους πάντα σε πρώτο πλάνο θυμάτων. Δεν ξέρω πώς τους έχουν δει· σίγουρα πάντως εξαντλημένους μετά από δέκα...
μνημονιακά χρόνια και την πανδημία του κορονοϊού-19 να τους ξαπλώνει στο καναβάτσο νοκ άουτ.
Μπορεί να έχουμε χάσει τον μπούσουλα μιας αναμασημένης κοινωνιολογίας από τον Μαρξ μέχρι τον Μαξ Βέμπερ και τον Εντγκάρ Μορέν, που, υποτίθεται, οι «προοδευτικοί» την είχαμε στο τσεπάκι σαν διαβατήριο σε πρώτη ζήτηση, αλλά προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία, ότι τα όσα γινήκανε (ή αφέθηκαν να γίνουν αδιαμαρτύρητα) με τα μνημόνια και, πολύ περισσότερο τώρα, με τα πολλαπλώς επικινδυνότερα… πανδημιακά, αποτελούν επιτομή (και μάλιστα για αρχάριους…) αυτού που γενικώς ονομάζουμε πάλη των τάξεων, με μόνη διαφορά ότι απουσιάζει η… διαπάλη.
Οι κυβερνήσεις (και δεν αναφέρομαι μόνο στην ελληνική)… ταξιθετούν τοξικά υπέρ εργοδοτών, τραπεζών και του εν γένει φαύλου κύκλου των κρίσεων (υγειονομικών και άλλων) και ο υποτιθέμενος ταξικός αντίπαλος, οι εργαζόμενοι (μην το πάμε στο προλεταριάτο και χάσουμε την μπάλα εντελώς!) είναι με κομμένα πόδια και αλυσοδεμένα χέρια υπό τη διαρκή απειλή να χάσουν ακόμα και τη μισή δουλειά με το μισό μεροκάματο· όσοι ήδη δεν την έχουν χάσει. Ή δεν θα τη χάσουν, μετά τις 15 Ιουνίου, με έναν ακόμα αντεργατικό νόμο που ψήφισε μόνη της η πλειοψηφία.
Τι πιστεύω για τους δικούς μας τοξικούς; Μεταφράσεις κάνουνε. Παίρνουνε τους νόμους από τα ευρωπαϊκά κέντρα και χωρίς την ελάχιστη προσαρμοστικότητα, κατά λέξη που λέμε, τους ψηφίζουν (μόνοι) εν Ελλάδι, με κείνα τα ασύλληπτα ελληνικά των vouchers της τηλεκατάρτισης, με τα σκοϊλ ελικίκου που λοιμώχθηκαν, και μας πήρε ο διάολος!
Θέλω να ευχηθώ «καλό καλοκαίρι» και i can’t breathe…
