Δεν είναι δυστοπία από ταινία ή από το μακρινό μέλλον. Είναι αυτό που ζούμε τώρα. Ο κόσμος της εκμετάλλευσης, χωρίς φτιασίδια. Το παλιό που σαπίζει αλλά πασχίζει να μείνει κυρίαρχο
Πάνοπλες μονάδες της εθνοφρουράς κυκλώνουν το μνημείο του Λίνκολν στην Ουάσικγτον. Ο θεσμός της δουλείας μπορεί να καταργήθηκε από τον Λίλνκολν τον 19ο αιώνα, αλλά συνεχίζεται με άλλους τρόπους μέχρι σήμερα.
Οι εικόνες αστυνομοκρατίας άγριας καταστολής ενάντια στον εχθρό λαό δεν είναι δυστοπικές σκηνές από ταινία...
επιστημονικής φαντασίας. Δεν είναι καμπανάκι που χτυπά ένας σκηνοθέτης ή κάποιος συγγραφέας για το απώτερο μέλλον.
Είναι αυτό που ζούμε, αυτό που συμβαίνει τώρα. Είναι ο κόσμος της εκμετάλλευσης και της αδικίας, χωρίς φτιασίδια και ωραίο περιτύλιγμα.
Είναι το παλιό, που σαπίζει και δε μας αφήνει να ανασάνουμε. Που μας κάνει να ασφυκτιούμε πνίγοντας το μέλλον και την προοπτική. Αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει, να αρνηθεί τη φύση του, τον εαυτό του.
Η μητρόπολη του καπιταλισμού δεν είναι εξαίρεση στον κανόνα, αλλά αυτή που τον ορίζει. Δεν είναι κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αλλά αυτή που ορίζει τι θα πει “κανονικότητα” για το σύστημα.
Κανονικότητα είναι η ωμή βία, ο ρατσισμός, οι κρατικές δολοφονίες, η καταπίεση, η φτώχεια, η εκμετάλλευση.
Και η επίθεση σε όποιον τολμήσει να σηκώσει κεφάλι…
ΠΗΓΗ: katiousa.gr
