Στάθης
Αν δούμε το πρόβλημα αντεστραμμένο, ίσως να διακρίνουμε και την πραγματική του φύση. Ήτοι: ο ρατσισμός που ανθεί στις ΗΠΑ και τη Δύση εν γένει, είναι...
περισσότερο αποτέλεσμα της ταξικής διάρθρωσης των κοινωνιών και λιγότερο της καταγωγής ή του (εικονικού ενίοτε) "συνανήκειν" των πολιτών.
Είναι οφθαλμοφανές, ότι ένα ποσοστό των Αφροαμερικανών, καθόλου μικρό, είναι ενταγμένο στον αφρό της Αμερικανικής κοινωνίας, στις εταιρείες, τα ΑΕΙ, τη διακυβέρνησης, το στράτευμα, τη δημοσιογραφία, όπως επίσης και σε όλον τον παραγωγικό ιστό, μάνατζερ, δικηγόροι, γιατροί, εργάτες, διανοούμενοι και όλα τα άλλα. Αυτοί οι Αφροαμερικανοί, μεγάλο πλήθος, που μένουν στην "απ’ έξω" είναι οι περιθωριοποιημένοι, οι ακατάγραπτοι, οι συνωστιζόμενοι στα γκέτο, οι αναλφάβητοι, οι λειτουργικώς αναλφάβητοι, οι παράνομοι, οι παρίες. Ποιος φταίει για όλους αυτούς; Η καταγωγή μόνον ή το σύστημα;
Ας αντιστρέψουμε για μιαν ακόμη φορά την εικόνα, τη σχέση αιτίου και αποτελέσματος.
Αν στις ΗΠΑ υπήρχε ισονομία για όλους τους πολίτες, αν η ανισοκατανομή του πλούτου δεν ήταν τόσο θηριώδης (και αιμοσταγής) αν η πρόσβαση στην εκπαίδευση ήταν ισότιμη για όλους σε ισότιμα σχολεία, αν δηλαδή τα ταξικά προβλήματα ήταν αμβλυμένα, πόσος χώρος θα έμενα για να ανθεί ο ρατσισμός; Βεβαίως ο ρατσισμός που είναι απότοκος της ανθρώπινης (λευκής ή όχι) βλακείας δεν θα μπορούσε να έχει εξαλειφθεί, και, ίσως να μην εξαλειφθεί ποτέ (από τη Σκανδιναβία έως τις ΗΠΑ), αλλά οι διαστάσεις του θα ήταν πολύ μικρότερες από τον ρατσισμό που παράγει η ταξική δομή των κοινωνιών.
Για το σύστημα, οι διαδηλώσεις κατά του ρατσισμού που κατ’ αυτάς συνταράσσουν τον πλανήτη, είναι ένας εχθρός με πήλινα πόδια, όσον δεν λαμβάνουν (και) ταξικό περιεχόμενο. Το σύστημα μπορεί να τις απορροφήσει ή να τις συντρίψει, με την ίδια ευκολία που τα έχει καταφέρει πολλές φορές έως τώρα (με την επόμενη μέρα να είναι εν πολλοίς ίδια με την προηγούμενη).
Όλοι έχουμε παρατηρήσει την πολιτική ορθότητα που μετέρχεται η πλειονότης στην κορυφή και τα στηρίγματα του συστήματος, όταν μιλά για τον ρατσισμό! Ακριβώς διότι δεν μιλά για την ταξική πλευρά του προβλήματος. Κι αν κάποιοι κατά καιρούς μιλούν, τα λεγόμενά τους χάνονται μέσα στη φασαρία. Η κορυφή και τα στηρίγματα του συστήματος είναι άτεγκτοι με τον ρατσισμό εις όσον αφορούν τις καταγωγικές και άλλες το ίδιο βλακώδεις πλευρές του, αλλά σιωπούν αιδημόνως για τις ταξικές του αιτίες.
Το ίδιο και με το προσφυγικό
Το ίδιο συμβαίνει και με το προσφυγικό. Ουδέποτε ή σπανίως οι ταξικές ελίτ και οι πραιτοριανοί τους, ομιλούν για τους πολέμους και τον οικονομικό ιμπεριαλισμό που προκαλεί την προσφυγιά, αλλά το παίζουν οικτήρμονες και φιλάνθρωποι με τα ίδια τους τα θύματα! Τα οποία προορίζουν για (φθηνούς) εργάτες και ανέργους (που πιέζουν τους εργάτες) στα γκέτο της Δύσης. Όπου αναπαράγεται εκ νέου ο ρατσισμός. Όπερ έδει δείξαι. Κι αν οι αστικές ελίτ κάνουν τη δουλειά τους, και την κάνουν καλά, καλά κάνουν.
Οι πολίτες όμως; Είναι τόσο μεγάλη η μαζική αποβλάκωση (και ο τρόμος που αυτή παράγει) στην οποίαν η κυρίαρχη προπαγάνδα έχει ωθήσει τους πληθυσμούς, ώστε αν κάποιος προσπαθήσει να αναλύσει ένα πρόβλημα με τρόπο που να μη συνάδει εμφανώς με την πολιτική ορθότητα του κάθε βλάκα, να οδηγείται στην πυρά. Ίσως σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού, να μην υπήρξε άλλη φορά, ούτε καν κατά τη σκοτεινή εποχή του Μεσοπολέμου, όπου τόσοι πολλοί να σκέφτονται τόσο πολύ όμοια με τους ολίγους.
Είναι οξύμωρο, αλλά δεν είναι παράδοξο. Μετά την υποχώρηση ή την ενσωμάτωση της Αριστεράς και της πατριωτικής Δεξιάς στην ομογενοποιημένη νεοφιλελεύθερη σκέψη, μετά την υιοθέτηση από μέγα μέρος της Αριστεράς πάσης Αμερικανιάς (πολιτική ορθότητα, πολυπολιτισμός, εθνική αποδόμηση) η χειραγώγηση της μάζας, την κάνει χωροφύλακα του εαυτού της.
Πηγή: slpress.gr
