Γιάννης Μυλόπουλος
Οι Έλληνες ξεχνάμε εύκολα. Και ως λαός συναισθηματικός συγχωρούμε ακόμη ευκολότερα.
Αξίζει, λοιπόν, να ξαναθυμηθούμε την...
πρόσφατη ιστορία της πορείας μας ως χώρας και ως λαού, μήπως και η ιστορική μνήμη αποδειχθεί διδακτική, για το τι πρέπει να κάνουμε στην παρούσα (για μια ακόμη φορά κρίσιμη για την ελληνική οικονομία) συγκυρία.
Η δημοσιονομική κρίση που ξέσπασε το 2008-2009, που στη συνέχεια οδήγησε τη χώρα στα σκοτάδια των μνημονίων, είχε ονοματεπώνυμο. Από το 2004 – 2009 βρίσκονταν στην κυβέρνηση η ΝΔ υπό τον Κ. Καραμανλή. Οι χειρισμοί εκείνης της κυβέρνησης στην οικονομία είχαν διογκώσει δυσανάλογα το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας. Η… χαλαρή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών κατά τη διάρκεια εκείνης της κρίσιμης 5ετίας και ο υψηλός εξωτερικός δανεισμός, σε συνδυασμό με τη χαμηλή παραγωγική δραστηριότητα της χώρας, είχαν συμβάλει στην εκτόξευση τόσο των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, όσο και του εξωτερικού χρέους.
Έτσι δημιουργήθηκαν οι συνθήκες, που οδήγησαν στη συνέχεια την Ελλάδα στην ομηρία του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων εταίρων μας, οι οποίοι μας επέβαλαν τα νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης και αντικοινωνικού προσανατολισμού και γι’ αυτό και επαχθή για τον ελληνικό λαό, μνημόνια. Τα οποία μνημόνια ούτε διασφάλιζαν τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας, ούτε όμως και ενδιαφέρονταν για την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας. Ο μοναδικός τους στόχος ήταν η επιστροφή των τόκων του δανεισμού και η εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων των δανειστών.
Έτσι η χώρα εισήλθε σε βαθύ τούνελ. Εν μέσω σκληρής οικονομικής κρίσης, το 2012, έρχεται η δεύτερη στη σειρά ολέθρια κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση Σαμαρά. Η οποία εφαρμόζει το δόγμα, που ήθελε «τα μνημόνια να τα είχαμε εφεύρει, ακόμη και αν δεν μας είχαν έξωθεν επιβληθεί».
Και εκεί ακόμη, όμως, στην εφαρμογή δηλαδή μιας νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης οικονομικής πολιτικής που έπρεπε καταναγκαστικά να εφαρμόσουμε σαν οιωνεί ηττημένοι, η κυβέρνηση της ΝΔ, αν και συμφωνούσε με την κατεύθυνση και τη σκοπιμότητα αυτής της πολιτικής, εντούτοις δεν μπόρεσε να τη διαχειριστεί αποδοτικά.
Έτσι η Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι πλήρωνε επιμελώς εκείνη την περίοδο το βαρύ τίμημα της ομηρίας της, δεν κατάφερε να επιτύχει τους στόχους των μνημονίων, με αποτέλεσμα να μη βλέπει φως στην άκρη του σκοτεινού τούνελ.
Την ίδια ώρα λοιπόν που οι δείκτες του εξωτερικού χρέους και του δημοσιονομικού εκτροχιασμού επιδεινώνονταν, η κυβέρνηση Σαμαρά εφάρμοζε σχεδόν οικειοθελώς και χωρίς διαπραγμάτευση όλες τις επαχθείς προβλέψεις των μνημονίων, που αφορούσαν κατά κύριο λόγο σε ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, σε εκχώρηση πλουτοπαραγωγικών πηγών και στην κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, σφίγγοντας όσο μπορούσε περισσότερο το ζωνάρι του ελληνικού λαού.
Η προσπάθεια όμως αποδείχθηκε μάταιη, καθώς αν και η χώρα είχε φτάσει στα όριά της, εντούτοις δεν υπήρχε κανένα αποτέλεσμα, αφού οι σχετικοί δείκτες επιδεινώνονταν διαρκώς.
Η κυβερνητική αλλαγή του 2015 έφερε στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα κάποτε μικρό κόμμα της Αριστεράς, ενισχυμένο εκλογικά από τους προοδευτικούς και δημοκρατικούς αντιδεξιούς πολίτες που εξεγέρθηκαν με την ανικανότητα της οικονομικής διαχείρισης αλλά και την εθελόδουλη, απέναντι στους δανειστές, πολιτική της κυβέρνησης της Δεξιάς, κατάφερε να πείσει και να κερδίσει τις εκλογές.
Η συνέχεια έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Γιατί η τραγική ειρωνεία, της χώρας που γέννησε την τραγωδία, είναι, ότι από τα μνημόνια δεν κατάφεραν να μας βγάλουν, εκείνοι που συμφωνούσαν πολιτικά με τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνσή τους, αλλά αυτοί που διαφωνώντας και διαπραγματευόμενοι σκληρά με τους δανειστές, πέτυχαν τους οικονομικούς στόχους με τη λιγότερη δυνατή ζημιά για τους ταλαιπωρημένους Έλληνες.
Κι ύστερα η Δεξιά επανήλθε στην κυβέρνηση, με νέο και ανανεωμένο πρόσωπο. Η ΝΔ με το Μητσοτάκη ακολούθησε μια προεκλογική πολιτική, που σε μια χώρα που οι άνθρωποι ξεχνούν και συγχωρούν εύκολα τις αμαρτίες του παρελθόντος, αποδείχθηκε επιτυχής και αποδοτική.
Πρώτα γιατί καλλιέργησε, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, κατά τρόπο ώστε η αντίδραση εναντίον του τότε κυβερνητικού κόμματος, να ακυρώνει ακόμη και την τεράστια επιτυχία του, της εξόδου από τα μνημόνια. Επιβάλλοντας μέσω των φιλικών της ΜΜΕ μια ατζέντα που επιμελώς έκρυβε τη μεγάλη αλήθεια από τους Έλληνες.
Κι ακόμη, η ΝΔ του Μητσοτάκη, εκμεταλλευόμενη με περίσσιο λαϊκισμό και αξιοζήλευτη δημαγωγία κάθε φυσική καταστροφή, όπως η φωτιά στο Μάτι και στρέφοντας εναντίον της κυβέρνησης Τσίπρα ακόμη και τις επιτυχίες της εξωτερικής της πολιτικής, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών, αξιοποιώντας ακροδεξιούς εθνικισμούς και χρησιμοποιώντας κατά τρόπο απαράδεκτο τις επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής για λόγους μικροκομματικής σκοπιμότητας, πέτυχε το μεγάλο άθλο. Κέρδισε στις εκλογές του 2019 εκείνους, που έβγαλαν τη χώρα από τα μνημόνια, έλυσαν κατά τρόπο εθνικά επωφελή τα μεγάλα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής και διαχειρίστηκαν τα οικονομικά κατά τέτοιο έντιμο τρόπο, ώστε να αφήσουν παρακαταθήκη στην κυβέρνηση Μητσοτάκη το περίφημο μαξιλάρι των 37 δις Ευρώ!
Κι όταν ήρθαν στην κυβέρνηση, πιστοί στο παλαιοκομματικό δεξιό τους παρελθόν, όσο και στη νεοφιλελεύθερη πολιτική τους κατεύθυνση, άρχισαν επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη που είχαν και παλαιότερα οδηγήσει τη χώρα στα βράχια.
Άρχισαν δηλαδή να σπαταλούν τα εκατομμύρια του μαξιλαριού, που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αφήσει, σε αμφιλεγόμενης σκοπιμότητας και ποιότητας έργα, τύπου «σκόιλ ελικικού» και σε αδιαφανείς αναθέσεις σε ΜΜΕ ημετέρων και φιλικών τους συμφερόντων, χωρίς να απολογούνται για τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και χωρίς να δίνουν στοιχεία για την κατανομή του, θεωρώντας τους εαυτούς τους για μια ακόμη φορά νόμιμους ιδιοκτήτες της χώρας.
Συγχρόνως, συνέχισαν την πολιτική των μνημονίων αυτόκλητοι αυτή τη φορά και χωρίς έξωθεν πιέσεις. Ιδιωτικοποιώντας δημόσια αγαθά και εκχωρώντας σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα σπάνιας περιβαλλοντικής αξίας δημόσια γη και δημόσιο πλούτο, που μάλιστα προστατεύονταν μέχρι χτες από Ευρωπαϊκούς και διεθνείς κανονισμούς και συνθήκες.
Εντωμεταξύ, το πιο τραγικό και το πιο ολέθριο από όλα, είναι, ότι ο όρος «παραγωγή» δεν ανιχνεύεται σε κανένα από τα δεκάδες διαγγέλματα του πρωθυπουργού, ούτε σε καμία από τις εκατοντάδες καθημερινές τηλεοπτικές δηλώσεις των υπουργών του. Όπως και το κίνητρο για παραγωγική εργασία πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων εξαφανίστηκε από τον κυβερνητικό χάρτη, με αποτέλεσμα να σταματούν τα δημόσια έργα, που εκτελούνταν και πλησίαζαν στην ολοκλήρωση.
Καθώς το κέρδος, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, δεν θα έρθει από την παραγωγική εργασία, αλλά από την πώληση των… ασημικών της χώρας. Και δεν θα είναι κέρδος για τον Έλληνα, αλλά για μια ολιγαρχία του πλούτου, την οποία ο κος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ εκφράζουν και υπηρετούν.
Η οποία ολιγαρχία θα είναι και εκείνη, που θα αντέξει από την επερχόμενη ύφεση της οικονομίας, καθώς η κυβέρνηση έδειξε τις προθέσεις της, να μη στηρίζει στην εποχή της πανδημίας τους εργαζόμενους και τις πολυάριθμες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, αλλά μόνο μια μικρή οικονομική ελίτ, στην οποία και θα χαριστεί το οικονομικό πεδίο της χώρας στο τέλος της επερχόμενης κρίσης.
Με τούτα και με τα άλλα, το ίχνος της ολέθριας οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη φάνηκε ήδη από το τέταρτο τρίμηνο του 2019, μήνες πριν ενσκήψει η πανδημία, οπότε και η οικονομία της χώρας μπήκε σε τροχιά ύφεσης.
Έχοντας παραλάβει την οικονομία με ανάπτυξη 2,8%, κατάφεραν σε δύο διαδοχικά τρίμηνα εντός του του 2019, να οδηγήσουν τη χώρα σε ύφεση, μειώνοντας τους ρυθμούς της ανάπτυξης πρώτα στο 2,3% και ύστερα στο 1% στο τέλος του 2019. Για να φτάσουν την ύφεση στο -0,90% το πρώτο τρίμηνο του 2020.
Με τις καταστροφικές οικονομικές παρεμβάσεις τους έκαναν το θαύμα. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που βυθίστηκε στην ύφεση πριν ακόμη από το lock down εξαιτίας του κορωνοϊού.
Τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις ΝΔ στα τελευταία 15 χρόνια, ακολουθώντας την ίδια κοινωνικά δεξιά και οικονομικά νεοφιλελεύθερη πολιτική, αποδείχθηκαν και οι τρεις ολέθριες και καταστροφικές για την οικονομία της χώρας.
Τώρα που το κακό… τριτώνει, μήπως ήρθε η ώρα να διορθώσουμε τα λάθη μας ως χώρα και ως λαός;
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
