Η Λομβαρδία είναι μια περιφέρεια στο βόρειο τμήμα της Ιταλίας. Πρόκειται για μία από τις πιο πλούσιες και αναπτυγμένες περιοχές της Ευρώπης, με πληθυσμό ίσο με εκείνο της Ελλάδας αλλά φυσικά με πολύ μικρότερη έκταση· ούτε καν το 1/5 της χώρας μας.
Το κατά κεφαλή ΑΕΠ των κατοίκων της Λομβαρδίας είναι 25% πάνω...
από τον ιταλικό μέσο όρο και σχεδόν 40% πάνω από το αντίστοιχο ελληνικό.
Όπως και οι περισσότερες καπιταλιστικές μητροπόλεις της ΕΕ, η Λομβαρδία ασπάστηκε εδώ και πολλά χρόνια το δυτικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού και δήλωσε την πίστη της στις αρχές και τις αξίες της “ελεύθερης αγοράς”.
Παρ’όλα αυτά, διατήρησε ένα δημόσιο σύστημα υγείας πολύ κοντά στα καλύτερα διεθνή standards και σίγουρα πολύ καλύτερο από εκείνο που απολάμβαναν οι συμπατριώτες των Λομβαρδών στον ιταλικό Νότο.
Όλα (ή σχεδόν όλα) πήγαιναν ρολόϊ, μέχρι που μια ομάδα επιχειρηματιών, επιστρέφοντας από την Κίνα, έφεραν μαζί τους μια αόρατη, λοιμογόνο, αρκετά θανατηφόρα και χωρίς συνείδηση μορφή ζωής, που άλλαξε με μιας το σκηνικό και θρυμμάτισε την βιτρίνα ενός συστήματος που δημιουργήθηκε μόνο για την μεγιστοποίηση του κέρδους και όχι φυσικά για το περιβάλλον ή τον άνθρωπο.
Αυτή την στιγμή λοιπόν, η Ιταλία μετράει 22.270 νεκρούς, εκ των οποίων οι 11.608 απεβίωσαν στην Λομβαρδία.
Σε μια περιοχή που αντιπροσωπεύει το 7,5% της έκτασης και 16% του πληθυσμού της Ιταλίας.
Βαρύ, αναλογικά, το τίμημα αλλά δεν είναι αυτό το συμπέρασμα, στο οποίο θέλω να καταλήξω.
Οι μέχρι τώρα λοιπόν στατιστικές του θανάτου στην Λομβαρδία δείχνουν, ότι το 87% των νεκρών από τον Covid-19 είναι άνω των 70 ετών και μόνο το 2% είναι κάτω των 65 ετών.
Κατά την διάρκεια της πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης, το βάρος έπεσε πάνω στους ώμους των δημοσίων νοσοκομείων, τα οποία δεν μπόρεσαν τελικά να το σηκώσουν.
Η “διαλογή” των περιστατικών που θα διασωληνώνονταν έγινε πολύ γρήγορα ο κανόνας λειτουργίας των Επειγόντων και οι ηλικιωμένοι ασθενείς πήραν την τελευταία θέση στην λίστα των προτεραιοτήτων.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι το 2020, οι υγειονομικές υπηρεσίες αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν ένα σύστημα οργάνωσης (Triage/Διαλογή) που πρώτη φορά εφαρμόστηκε κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εκατό χρόνια νωρίτερα.
Αυτό σίγουρα λέει κάτι σχετικά με την επάρκεια των υγειονομικών υπηρεσιών σήμερα και μάλιστα σε μια πλούσια περιοχή της αναπτυγμένης Δύσης και όχι στην υποανάπτυκτη Αφρική.
Υπάρχουν και δύο ακόμα διαπιστώσεις άξιες επισήμανσης.
Πρώτον, η κατώτερη των περιστάσεων και του αναμενόμενου συνεισφορά του τεράστιου ιδιωτικού τομέα υγείας της Λομβαρδίας στην αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού.
Δεύτερον, η πλήρης αδυναμία του ισχυρού αριθμητικά συστήματος πρωτοβάθμιας περίθαλψης να λειτουργήσει σαν ασπίδα των δημόσιων νοσοκομείων, διαχειριζόμενο αποτελεσματικά περιστατικά τα οποία δεν θα έπρεπε να “φορτώσουν” τα νοσοκομεία.
Παίρνοντας υπόψη μου τα παραπάνω, θα μπορούσα σαν γιατρός, να εξάγω δύο πολύ χρήσιμα συμπεράσματα, τα οποία φυσικά δεν πρόκειται να ενστερνιστούν οι κυβερνώντες.
Οι επενδύσεις λοιπόν της κοινωνίας στην υγεία πρέπει να αφορούν κυρίως τον δημόσιο τομέα, προκειμένου να αποδειχθούν χρήσιμες την επόμενη δύσκολη στιγμή.
Επιπροσθέτως, φαίνεται πως υπάρχει ανάγκη να ξανασκεφτούμε την εκπαίδευση των γενικών ιατρών (GPs), λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη μας την εμπειρία “κοινωνικής ιατρικής” που μπορεί να μας μεταφέρουν χώρες όπως η Κούβα.
Σκεφτείτε λοιπόν με το μυαλό ενός ηλικιωμένου από την Λομβαρδία, που έχασε την ζωή του περιμένοντας στις τελευταίες θέσεις της ουράς για τον διαθέσιμο αναπνευστήρα.
Πιθανότατα εργαζόταν για πολλά χρόνια περισσότερες ώρες από το τυπικό εβδομαδιαίο 40ωρο, προσβλέποντας σε μια αξιοπρεπή σύνταξη και ικανοποιητικό επίπεδο ποιότητας ζωής τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Ανοίγω παρένθεση.
Ανατρίχιασα γράφοντας αυτές τις λέξεις. Ακόμα κι όταν νομίζουμε, ότι εργαζόμαστε σκληρά για να εξασφαλίσουμε ένα καλό επίπεδο διαβίωσης για εμάς και την οικογένειά μας, αποφεύγουμε να σκεφτούμε, ότι ένα μεγάλο κομμάτι του καθημερινού μας μόχθου “επενδύεται” στην …. μετα-σύνταξη ζωή.
Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι στο παράδειγμα παραπάνω.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, λίγα χρόνια μετά την συνταξιοδότηση του, έρχεται αντιμέτωπος με μια πανδημία ενός κορονοϊού και συνειδητοποιεί, πως είναι η τελευταία επιλογή στην λίστα επιβίωσης του συστήματος υγείας.
Θα είναι ο τελευταίος στην σειρά και φυσικά δεν θα προλάβει να μπει στον αναπνευστήρα.
Θα πεθάνει, προτού εξαντλήσει όλες του τις πιθανότητες, γιατί είναι “ο τελευταίος στην σειρά”.
Φαντάζομαι, ότι ακόμα πιο σοκαριστική θα είναι η συνειδητοποίηση, πώς όλοι οι άλλοι (εκείνοι που θα βρεθούν στην δική του θέση σε 10, 20, 30 χρόνια από τώρα) θεωρούν την διαδικασία και τα “κριτήρια επιλογής” φυσιολογικά και δίκαια.
Κλείνοντας θα πω αυτό:
Το καπιταλιστικό σύστημα αντικαθιστά συστηματικά το αίμα μας με αυταπάτες και ντοπάρει το πιο αρρωστημένο κομμάτι του εαυτού μας με τεράστιες δόσεις ματαιοδοξίας.
Ξεκινάμε το ταξίδι ακμαίοι και ροδαλοί, μα κάπου στο μέσο της διαδρομής έχουμε καταλήξει κουρασμένοι και αναιμικοί, μόνο που όλα αυτά καλύπτονται, από τα πολύχρωμα ρούχα που ντυνόμαστε και τις κρέμες ομορφιάς που φοράμε μπροστά στον παραμορφωτικό μας καθρέφτη.
Οι λιγότεροι βλέπουν νωρίς, πως δεν έχει τίποτα παραπέρα και το προαιώνιο παραμύθι του θεού που ανασταίνεται από τον θάνατο, δεν γαργαλά τα αυτιά τους.
Ακόμα λιγότεροι τολμούν, να ξεφύγουν από την διαπίστωση και να ζήσουν “αλλιώς”.
Οι περισσότεροι, ζουν μέσα στην άγνοια και πεθαίνουν αγκαλιά με αυτήν.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ.1 Κάπου, δεν θυμάμαι πού, είχα διαβάσει, ότι ένας άνθρωπος είναι φτωχός, όταν το οποιοδήποτε επίπεδο διαβίωσής του εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο, από την ικανότητά του να εργάζεται.
Υ.Γ.2 Επειδή έπεται μια τρομακτική σε έκταση και σε βάθος οικονομική κρίση (το Δόγμα του Shock σε παγκόσμια κλίμακα) να θυμίσω ότι: “Το κεφάλαιο τρέμει την απουσία κέρδους. Όταν οσμίζεται ένα σημαντικό όφελος, γίνεται παράτολμο. Με κέρδος 20% ενθουσιάζεται, με 50% αποθρασύνεται, με 100% καταπατά όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και με 300% δε διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα”.
(Φίλε Ηλία, όσο περνούν οι μέρες, βεβαιώνομαι, πως όλο αυτό δεν θα μας μάθει απολύτως τίποτα. Αντιθέτως, με την νέα οικονομική ύφεση, οι άνθρωποι θα γίνουν ακόμα πιο αδίστακτοι απέναντι στους συνανθρώπους τους, για να επιζήσουν οι ίδιοι. Όμως, κανείς δεν θα σωθεί μόνος του. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν αυτό ή δεν θέλουν να το δεχτούν. Και όταν βρεθούν πεταμένοι και μόνοι σε ένα δωμάτιο ή σε μια ΜΕΘ νοσοκομείου, λίγο πριν το τέλος, μάλλον θα αλλάξουν γνώμη, αλλά τότε είναι αργά. Αν πραγματικά νοιάζεσαι για τους άλλους ανθρώπους, δεν περιμένεις να πέσουν του θανατά για να το δείξεις. Άλλωστε, τότε, αυτό που σε τρομάζει είναι ο θάνατος και όχι το κακό που συμβαίνει σε αυτόν που πεθαίνει. Ηλία, φέτος συμπληρώνονται 172 χρόνια από τότε που Μαρξ και Ένγκελς έγραψαν την φράση “Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε”. Είναι προφανές, πως οι άνθρωποι δεν θέλουν να ενωθούν· εκτός από τους ολιγάρχες που πάντα ενώνονται για τα συμφέροντά τους. Το ακόμα χειρότερο, Ηλία, είναι ότι κοιτάω τους ανθρώπους και -μερικές φορές- τρομάζω. Αυτές τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα, τρόμαξα πολύ. Ακόμα και από ανθρώπους που “γνωρίζω”. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Ηλία, όπως έγραψα και στον Άρη, ετοιμάσου να γράφουμε πάλι αυτά που γράφαμε μετά την χρεοκοπία του 2010. Σαν να μην πέρασε μια μέρα και τέσσερα Μνημόνια. Θλιβερό. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
