(Όλοι όσοι συναντάς σε ρωτάνε πρώτα τι δουλειά κάνεις, αν είσαι παντρεμένος ή αν έχεις δικό σου σπίτι, λες και η ζωή είναι μια λίστα με ψώνια. Αλλά ποτέ κανένας δεν ρωτάει αν είσαι ευτυχισμένος)
Εντάξει, δεν ζω στη Νέα Υόρκη, αλλά με ένα ζευγαράκι που μιλάμε δεν τα ακούμε τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζουν οι Έλληνες ομογενείς ή οι Έλληνες από την Ελλάδα, παρότι τουλάχιστον μέχρι τις 15 Μαΐου θα ισχύουν και οι απαγορεύσεις, ενώ για να μην το πάμε στο άλλο άκρο, δεν είναι σίγουρα και σαν βόλτα στο πάρκο.
Είναι μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, κυρίως λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων των συστημάτων υγείας.
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, ότι μιλάμε για την πόλη που έχει το 1/10 των παγκόσμιων κρουσμάτων και το 1/5 περίπου των κρουσμάτων στις ΗΠΑ.
Πόσα έχουν οι Έλληνες, είπαμε;
Άνοιξα το ίντερνετ και οι Έλληνες σήμερα ασχολούνται με το «σκόιλ ελικικού», το οποίο είναι ένα από τα τεράστια λάθη που έκανε το auto translate (που ανέλαβε στην τηλεκατάρτιση των επιστημόνων), στα χρηματοδοτούμενα μαθήματα μέσω ίντερνετ που επέλεξε η κυβέρνηση , αντί για μετρητά, για συγκεκριμένους κλάδους που πλήττονται εν μέσω καραντίνας, προφανώς για να χρηματοδοτήσει άλλους. Ή όλο αυτό είναι η νέα διαφημιστική καμπάνια κάποιου ανταγωνιστή της Google.
Πάντως, 80 εκατομμύρια ήταν αυτά και πάνε.
Όπως και τα 11 στα ΜΜΕ, μαζί με τις άδειες, οπότε μην περιμένετε να ασχοληθεί και κανένας με αυτό.
Μεταξύ μας, εδώ καίγεται το δάσος και εμείς κοιτάμε το δέντρο.
Ειλικρινά, νομίζω,πολλοί δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα.
Τα αμερικάνικα ΜΜΕ ασχολούνται όλη μέρα με τον Trump, για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από την καταστροφή των ημερών· που δεν είναι μόνο οικονομική και υγειονομική, αλλά και κοινωνική, αφού ο κόσμος όπως τον ξέραμε φινίτο.
Παρ’ όλα αυτά, κάθε μέρα που περνάει, πληθαίνουν οι φωνές γι’ αυτό που περιμένει τους περισσότερους Αμερικανούς την επόμενη μέρα μετά τον κορονοϊό, ενώ αρχίσαμε πολλοί να οργανώνουμε δράσεις, έστω και τυπικές, όπως να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον στα θέματα του φαγητού.
Και επειδή έζησα τα χρόνια του πρώτου Μνημονίου στην Ελλάδα, ειλικρινά δεν είναι το ίδιο, χωρίς να είναι και κάτι …επαναστατικό. Αυτονόητες αντιδράσεις είναι.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, ασχολούνται με τα …σκόιλ και εμείς ασχολούμαστε, με το τι θα φάμε σε 2 βδομάδες από τώρα. Εμείς. Στην πλουσιότερη χώρα του πλανήτη.
Και αυτοί που ζουν στην χώρα με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος του πλανήτη, μια χώρα που έχασε ίσως και πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους (όσους έφυγαν στο εξωτερικό δηλαδή), που έζησε καταστάσεις πρωτόγνωρες για αστικό κράτος εν ειρήνη, κοιτάνε να δουν πότε θα πάνε να …κουρευτούν.
Οι Έλληνες με τα 2.000 κρούσματα και την οικονομία στο διάολο φοβούνται τον ιό και εμείς με 700.000 κρούσματα και την 2η ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη (μας έφαγε η Κίνα, δεν ‘πα να λέμε) φοβόμαστε μην μείνουμε στο δρόμο.
Κάποιος (ή και οι δυο, να τελειώνουμε) είναι για το μνημόνιο καβάλα.
Εντάξει, τσουβάλιασμα ήταν, το καταλαβαίνω, δεν ισχύει για όλους, απλά αυτή είναι η εντύπωση που μου δημιουργείται από συζητήσεις, ειδήσεις και προσωπικές επικοινωνίες με αγαπημένους ανθρώπους.
Δεν βλέπω και μεγάλο προβληματισμό. Από τα λίγα που μαθαίνω, υποθέτω πως οι Έλληνες (το μεγαλύτερο κομμάτι) έχουν την πεποίθηση, ότι ο κορονοϊός θα τελειώσει, θα δουλέψει ο τουρισμός, θα έχουνε μάλλον λίγους μήνες καραντίνας μέσα στο χειμώνα και μετά τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21 και την Ανάσταση του 2021, θα έρθει και η Ανάπτυξη να απογειώσει τη χώρα.
Μωρέ καλά το έλεγε ο Κλάες Άντερσεν «να φοβάσαι όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά. Είναι αδίστακτοι».
Έγιναν εξαιρετικά αδίστακτοι πολλοί Έλληνες αυτά τα χρόνια. Ή μπορεί πάντα να ήταν.
Και ούτε που έχουν πάρει πρέφα τίποτα. Ήταν, που στη δεύτερη χρεοκοπία θα ήταν υποψιασμένοι.
Για να καταλάβετε, επιτέλους, γιατί κάνω έτσι. Είναι απλό. Διαβάζω τα οικονομικά στοιχεία και τις προβλέψεις.
Το μαξιλαράκι των 37 δισεκατομμυρίων (που μαλώνετε αν υπήρχε ή δεν υπήρχε, αν ήταν του Τσίπρα ή της Τράπεζας της Ελλάδος) σχεδόν εξανεμίστηκε και ούτε που βλέπει κανείς τον πραγματικό λόγο.
Φαγώθηκαν 12-14 δισεκατομμύρια μόνο τον τελευταίο μήνα γιατί τα έσοδα του ελληνικού κράτους έχουν πάει στο διάολο. Έφαγαν και οι ημέτεροι κάποια μίνι σαντουιτσάκια, αλλά όχι 12-14 δισεκατομμύρια σε ένα μήνα ρε παπάρες. Ούτε οι γαλάζιες μασέλες δεν προλαβαίνουν τόσα.
Αυτά τα δισεκατομμύρια ουσιαστικά κάλυψαν τις τρύπες στα έσοδα του κράτους.
Ναι, μην το πάρετε στραβά, αλλά το κράτος δεν έχει έσοδα. Όχι τώρα, από μήνες. Από χρόνια.
Ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο είναι το γαμημέvο το χρέος που ολημερίς πληρώναμε, το βράδυ αυξανόταν.
Γι’ αυτό έσκασαν καταλήψεις, προσφυγικό και Τούρκοι στις ειδήσεις. Για αντιπερισπασμό.
Και αυτό το έργο θα κρατούσε όσο περισσότερο γινόταν, ώστε γύρω στα 2 χρόνια να την έβγαζε λάδι στις έκτακτες εκλογές ο Κούλης.
Τον Ιανουάριο κάτι πήρε το αυτί τους για κορονοϊό αλλά και ο κολλητός στον ΕΟΔΥ και ο χριστιανοταλιμπάν (αυτός ο γλυκούλης που σας ενημερώνει μαζί με τον μπράβο από τα LIDL για την επιδημία), έλεγαν ότι ήταν απλά μια γρίπη και δεν δόθηκε περαιτέρω σημασία, οπότε χωρίς ευρώ το ρίξαμε στον Έβρο.
Και μόλις έσκασαν τα πρώτα κρούσματα, να η ευκαιρία.
Ποια ευκαιρία;
Να κρύψουν κάτω από το χαλί, το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία είναι κλινικά νεκρή.
«Τι θα κάνει ο κορονοϊός που δεν το έχει κάνει ήδη η προηγούμενη δεκαετία» θα σκέφτηκαν.
Έλα, όμως, που χτυπάει τουρισμό, εφοπλισμό και εξαγωγές, τις «βαριές» βιομηχανίες της Ελλάδας.
Η οικονομική καταστροφή θα κάνει τα 4 Μνημόνια να μοιάζουν σαν χαδάκια.
Τα επόμενα 4 (αρχής γενομένης από το 5ο αυτές τις μέρες) θα είναι μπουνίτσες.
Όχι τίποτε άλλο, μην απελπιστείτε από τώρα, πέντε-πέντε θα πέφτουν.
Και θα είναι όλα ανεφάρμοστα, όπως όλα τα προηγούμενα μέχρι σήμερα.
Ο λόγος είναι απλός ρε παιδιά.
Η Ελλάδα είναι υποθηκευμένη μέχρι το 2100.
Από που θα εισρεύσουν χρήματα για να πληρωθούν τα δάνεια, ειδικά μετά το 2032 που λήγει η περίοδος χάριτος; Ναι αυτό, που ζείτε τα τελευταία χρόνια ήταν η καλή περίοδος.
Έκρυψαν για λίγο την κατάσταση ο Τουρισμός (τόσα εκατομμύρια τουρίστες και η Ελλάδα δεν ξεκόλλησε από τον βούρκο, καταλαβαίνει κανείς τι έχει να γίνει, πάει και το Airbnb, πατριώτες), οι εξαγωγές στον υπόλοιπο κόσμο που στην μερικώς αποπαγκοσμιοποιημένη νέα εποχή που έρχεται, μάλλον δεν θα αποτελούν ασφαλή επένδυση και το μεγαλύτερο πακέτο «διάσωσης» στην παγκόσμια ιστορία που μας έδωσε ο EFSF, το οποίο βέβαια τώρα το χρωστάμε, με τόκο.
Η Ελλάδα είναι περισσότερο χρεοκοπημένη από το 2010, μάλιστα με την συμπλήρωση 10 χρόνων από το 1ο Μνημόνιο, στις 23 Απριλίου, μάλλον θα εισπράξουμε και το 5ο στη σύνοδο κορυφής.
Περιττό να πω, σε τι κατάσταση είναι οι υποδομές, τα οικονομικά των νοικοκυριών και οτιδήποτε άλλο επηρέασε η πρώτη χρεοκοπία.
Η λογική που κυριάρχησε, ήταν να αρμέγουν τις ίδιες αγελάδες ξανά και ξανά και ξανά. Και μετά πήραν σειρά τα βόδια. Αλλά, γάλα γιοκ.
Η νέα εποχή βρίσκει εκτός τόπου και χρόνου την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Αυτοί, μην πούμε καλύτερα σε τι κατάσταση είναι.
Μέχρι και οι …αριστεροί, τον ύπνο τον βαθύ.
Εδώ οι άλλες χώρες που κάτι πήραν πρέφα, θα υποστούν πρωτοφανή καταστροφή, αλλά οι Έλληνες θαρρούν, πως το καλοκαίρι φέρνει τα ζεστά λεφτά από τους τουρίστες.
Το μόνο που θα φέρουν φέτος οι τουρίστες -αν φέρουν- είναι τον κορονοϊό, που πραγματικά θα είναι the least of your problems.
Θα κλείσω πάλι με την τελευταία ρήση από το Χιλιανό ντοκιμαντέρ «Nostalgia de la Luz» [μου το θύμισε πάλι ο …Πρίγκηψ και ο θάνατος του Sepúlveda (δεν είναι βέβαια δικό του)], με το πλάνο να δείχνει το νυχτερινό, έναστρο ουρανό και από κάτω τα φώτα του Σαντιάγκο.
Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γυριστεί στην Ελλάδα και να έδειχνε την Αθήνα, αφού η ρήση ταιριάζει σχεδόν γάντι, δεδομένου ότι πολλοί Έλληνες δεν θέλουν να ασχοληθούν με το παρελθόν, ακόμα και αυτό που είναι πρόσφατο, έστω και αν αυτό αφήνει ανοιχτούς
…λογαριασμούς. Εντάξει, θα λογαριαστούν μετά, καμία ανησυχία.
«Αυτοί που θυμούνται, είναι σε θέση να ζουν στο εύθραυστο παρόν. Αυτοί που δεν έχουν Μνήμη, δεν ζουν πουθενά».
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Αυτό που μου κάνει αίσθηση τις τελευταίες βδομάδες είναι τα λόγια που ξεστομίζουν πολλοί άνθρωποι (συγκριτικά με το παρελθόν) στο δρόμο, στο διαδίκτυο, στις καθημερινές μας συνομιλίες. Φαίνεται να υπάρχει μια αυξανόμενη οργή για το ίδιο το σύστημα και φυσικά υπάρχουν και εκείνοι που ζητάνε ταχύτερους ρυθμούς στην οικονομία. Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα τίγκα στις αντιφάσεις και δεν θα μου κάνει εντύπωση, ό,τι και να γίνει ή δεν γίνει από ΄δω και πέρα. Είναι ξεκάθαρο, πάντως, από χρόνια, ότι η μη εξασφάλιση ενός μίνιμουμ βιοτικού επιπέδου για όλους τους ανθρώπους, που δεν θα κινδυνεύει ούτε από κρίσεις, ούτε από πανδημίες, θέτει ως αναπόφευκτες τις ανθρώπινες τραγωδίες στον καπιταλισμό. Δηλαδή, για να έχουμε καλό ερώτημα, ποιος ο λόγος που χάνει ένας άνθρωπος το σπίτι του; Τι πάει να πει eviction, δηλαδή έξωση, τι πάει να πει πλειστηριασμός; Τι πάει να πει «κάηκε το σπίτι μου και έμεινα στο δρόμο»; Αν θέλετε να αυτοαποκαλούμαστε «οργανωμένη κοινωνία», (πόσο μάλλον «σύγχρονη») τέτοιες συζητήσεις δεν έχουν θέση στις ζωές των ανθρώπων. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει σπίτι. Και πολλά άλλα. Αν δεν μπορεί ο καπιταλισμός, next system. Αλλιώς, μην ξανακούσω ανθρώπους, που, όταν έμενε κάποιος άστεγος, έλεγαν, «έχασε τη δουλειά του», λες και έτσι μπορεί να είναι μόνο ο κόσμος μας, να γκρινιάζουν όταν έρχεται η σειρά τους. Το παιχνίδι αυτό που έχει στηθεί πάνω στα κόκαλα των ανθρώπων έχει νικητές και χαμένους. Αν σας αρέσει το παιχνίδι, τότε μόκο όταν χάνετε. Καπιταλισμός για τους άλλους και σοσιαλισμός εμείς, να το ξεχάσετε.
Υ.Γ.2 Ιαπωνία, 2011, 9.1 ρίχτερ, τσουνάμι. 16.000 νεκροί, 2.500 αγνοούμενοι, 122.000 διαλυμένα κτίρια, 470.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, ενώ συνέβη παράλληλα το δεύτερο πυρηνικό ατύχημα κλίμακας 7 της Ιστορίας στη Φουκουσίμα. Πάνω από 210 δισεκατομμύρια δολάρια οι άμεσες οικονομικές επιπτώσεις. Έκλεισαν οι 11 από τους 50 αντιδραστήρες της χώρας, μειώνοντας την παραγωγή ρεύματος κατά 40%, ενώ έκλεισαν άλλοι 22 μετά από δυο μήνες και οι υπόλοιποι λίγες μέρες αργότερα. Οι προσπάθειες να αποσυναρμολογηθούν οι αντιδραστήρες στη Φουκουσίμα, χρειάζονται ακόμα 3-4 δεκαετίες, ενώ 50.000 άνθρωποι ζουν ακόμα σε προσωρινά καταλύματα. Μιλάμε φυσικά για μια εκ των ισχυρότερων οικονομιών, που όμως αντιμετώπιζε προβλήματα τα τελευταία 20 χρόνια. Ορίστε μια εικόνα. Δεν χρειάζεται να υποδείξω, ότι η καμπύλη του 2008 είναι μεγαλύτερη του 2011.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, περιμένω με αγωνία να τελειώσει η καραντίνα, για να …ανοίξει η ελληνική οικονομία. Άνοιγμα με τόσα λουκέτα δεν θα έχει ξαναγίνει. Θα ανοίξει η ελληνική οικονομία και θα κλείνουν όλα. Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες ύπνο βαθύ. Και έχουν την εντύπωση, πως η Ελλάδα έχει θριαμβεύσει κατά του …κορωνοϊού, αποδεικνύοντας μάλιστα την ανωτερότητά της έναντι των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας κλπ. Θα πέσει τρελό γέλιο αυτή τη φορά. Γιατί για γέλια είναι. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
