Του Γιώργου Π. Μαλούχου
«Αυτοί που αρπάζουν το φαί απ’ το τραπέζι κηρύσσουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα, ζητάνε θυσίες»: τις φοβερές φράσεις του Μπρεχτ θυμίζει το μέγα και πολλαπλό ολίσθημα το οποίο συνιστά η ψήφιση από τη Βουλή της τροπολογίας με την οποία τίθενται στο απυρόβλητο τα μέλη των διοικήσεων των τραπεζών που έχουν δώσει «θαλασσοδάνεια» στα πολιτικά κόμματα.
Μια τροπολογία, κυριολεκτικά απίστευτη. Που θα ήταν αδύνατον να σταθεί σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαική χώρα και που αποδυκνύει, ότι οι άνθρωποι που έφτασαν την Ελλάδα μέχρι εδώ, δεν έχουν αλλάξει καθόλου…
Η μόνη εντύπωση που δίδεται, είναι προφανώς και η αληθής: η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία προστατεύουν συνενόχους με τον πιο απαράδεκτο τρόπο και τις πιο απαράδεκτες μεθόδους, στην πιο ακατάλληλη εποχή.
Η αξιοπιστία των κομμάτων και των βουλευτών που ψηφίζουν στη σημερινή Ελλάδα μία τέτοια τροπολογία, φτάνει στο ναδίρ:
* Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που στο όνομα της «σωτηρίας» της χώρας έχουν οδηγήσει ολόκληρη την κοινωνία και τον παραγωγικό της ιστό σε διάλυση.
* Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που κρατούν σαν τους ψευδοϊεραποστόλους τη ρομφαία μιας Ελλάδας που «αλλάζει» και που για να αλλάξει πρέπει οι άνθρωποί της να λειώσουν.
* Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που δεν τόλμησαν και δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε το ελάχιστο για να προστατεύσουν τη χώρα από το κακό, εκτός από το να αποδέχονται τυφλά ότι τους απαιτείται.
* Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που τρία χρόνια τώρα ουσιαστικά κοροιδεύουν και τους «ιθαγενείς» αλλά και, κατά ένα τρόπο τους «έξω», αφού δεν προχώρησαν ούτε στα ελάχιστα αυτονόητα μεταρρυθμιστικά έργα που όφειλαν να έχουν κάνει ανεξάρτητα ακόμα και από τις πιέσεις των δανειστών.
Το μόνο που ξέρουν, είναι να μεταθέτουν την πίεση στην κοινωνία, αφήνοντας απ’ έξω ότι δεν τους βολεύει να πειράξουν.
Τώρα, αυτοί οι άνθρωποι, δίνουν προστασία που θυμίζει υπόκοσμο σε εκείνους που τους είχαν επί χρόνια ανοίξει τις κάνουλες με το χρήμα, θέτοντας ουσιαστικά ένα φράγμα προστασίας απέναντι στη δικαστική έρευνα. Προφανώς, δεν ξεχνούν τις υποχρεώσεις τους και τιμούν τις δεσμεύσεις τους.
Με ποιο πρόσωπο μπορούν να ζητούν, οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν κατ’ αυτό τον τρόπο την εξουσία τους;
Ξεχνούν, ότι σε αυτή τη ζωή όλα έχουν ένα όριο, που με αυτή την απόφαση – ντροπή για τη Βουλή και την κυβέρνηση το καταπατούν πλέον κατά τον πιο άγριο και προκλητικό τρόπο.
«Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο», συνέχιζε ο Μπρεχτ σε εκείνο το ποίημα…
ΠΗΓΗ: tovima.gr
