Του Αλέξη Καζαντζίδη
O αυριανός περί τις… αρχαιολογίες στοχαστής και σκαπανέας του παρόντος μας πιθανότατα θα τραβάει τα μαλλιά του.
Θα βρει αρκετές μουτρωμένες κυράδες και νευρασθενικούς γόηδες που έκαναν πολιτική. Καταθλιπτικούς, με τη δορά της πονηράδας της...
τάξης που τους εφηύρε υπέρ της.
Κάποιους γκόμενους απ’ τα πολυτεχνεία και τις νομικές αλαβάστρινους τεχνοκράτες και κάτι τρεχάληδες της περιφέρειας που έφαγαν κοπριά με το κουτάλι, τρέχοντας από βαφτίσια σε κηδεία κι από κηδεία σε γάμους και σε άλλες μικρές τραγωδίες.
Θα βρει μια χωροταξία ορθολογικά χτισμένη καθέτως, δίνοντας έναν καθημερινό συμβολισμό στην κοινωνική διαστρωμάτωση. Εκεί, που ο σώζων εαυτόν σωθήτω και ξοδευόταν στις κοινωνικές συναναστροφές και σε κάθε κατηχούμενη κατάθλιψη.
Έχοντας στο εικονοστάσι του τα στέφανα με τη μισθωτή του σκλαβιά και την προσδοκία εκδρομής σε εξοχικό κέντρο την Κυριακή για να υπογραμμίσει στον εαυτό του κυρίως, πως ευδαιμονίζεται απ’ την περίσσια (;) πλούτου κι ανταμείβεται απ’ την προσφορά του στο κοινωνικό υποσύνολο, που μέχρι πρότινος ευημερούσε.
Ακόμα και πολλοί φιλόδοξοι και τσαλαπατημένοι την πάτησαν κάνοντας όνειρα και τα όνειρα ήταν μεζονέτα ή εξοχικό σε αποστειρωμένους εξωτισμούς. Είναι περισσότερο αυτοί που είχαν αρετές στο να διοικήσουν, να κάνουν ανώδυνη τέχνη ή να καταχωρήσουν αριθμό πρωτοκόλλου. Είναι οι μεταφυσικοί της εφαρμοσμένης ορθοδοξίας και του ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος των άλλων.
Εκεί θα βρεις πατικωμένους τους τεχνίτες μιας βιομηχανικής επανάστασης, που το σύστημα της αγοράς εν πολλοίς την υιοθέτησε ρητορικά και προγραμματικά, για να μην έχει απώλειες. Χτίζοντας χοντρικά μέσα στην ίδια τάξη δυο τάξεις. Τη μια μόνιμη στην εργασία και στη ραστώνη ευτελών δικαιωμάτων και την άλλη να κυνηγά τα πολλά αλλά με ρίσκο τζόγου και μπόλικα εγκεφαλικά και καρδιοπάθειες.
Ο αρχαιολόγος του μέλλοντος, μάλλον, θα ερμηνεύσει τη νεκρική μάσκα της εποχής μας με όρους σχιζοφρένειας.
Θα στοχαστεί όπως ένας λιανοπωλητής της ποίησης κι όπως ένας γονιμοποιημένος ραγιάς από σπέρμα φανατικού δαρβινιστή της καθημερινότητας.
Θ’ ανακαλύψει τα δεινά απ’ τα ψηφιακά καλαπόδια της ανθρώπινης βαρεμάρας απ’ τη μια κι απ’ την άλλη της απόλυτης εξαθλίωσης πληθυσμών από τα απόνερα της ανάπτυξης άλλων.
Θα βρει τη δύναμη του κάθε χλεμπονιάρη ηθικιστή, καρφωμένη σε πληθυσμούς που πίστεψαν σε μια καλύτερη ζωή κι έναν λιγότερο πόνο…
ΠΗΓΗ: intellectrum.org
