ΤΟΥ ΑΡΗ ΜΕΣΟΥΝΤΑ
Την ώρα που ένα τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ αναδιπλώνεται όλο και περισσότερο σε δήθεν «ρεαλιστικές» θέσεις, θέτοντας σε κίνδυνο τη ριζοσπαστικότητα και εναλλακτικότητα του εγχειρήματος και μιας μελλοντικής διακυβέρνησης, την ίδια ώρα το ΚΚΕ με τις θέσεις που παρουσίασε, εν όψει του 19ου...
Την ώρα που ένα τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ αναδιπλώνεται όλο και περισσότερο σε δήθεν «ρεαλιστικές» θέσεις, θέτοντας σε κίνδυνο τη ριζοσπαστικότητα και εναλλακτικότητα του εγχειρήματος και μιας μελλοντικής διακυβέρνησης, την ίδια ώρα το ΚΚΕ με τις θέσεις που παρουσίασε, εν όψει του 19ου...
Συνεδρίου (11-14/4/2013) του, μοιάζει να αποσπάται από τα άμεσα, πολύ μεγάλα, ζωτικά και επίκαιρα προβλήματα και αιτήματα της περιόδου και του ελληνικού λαού και να απογειώνεται στη «σοσιαλιστική επανάσταση» ως άμεση επιδίωξη, αρνούμενο κάθε μεταβατικό αίτημα και στόχο.
Τη στιγμή που κάποιοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρουν την άποψη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες, εκτός και αν προκληθεί», Βήμα της Κυριακής (9/12/12), (λες και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η χώρα δεν έχουν προκληθεί ήδη με τον πιο βάναυσο τρόπο), πράγμα που, ενδεχομένως, παραπέμπει σε μια ανέφικτη και πλήρως ατελέσφορη «συναινετική αναθεώρηση ή αντικατάσταση των μνημονίων», το ΚΚΕ, με τις θέσεις για το 19ο Συνέδριό του, εγκαταλείπει πλήρως και επισήμως τις ρεαλιστικότερες και συγκριτικά πολύ πιο επαναστατικές προγραμματικές προσεγγίσεις του 16ου Συνεδρίου του 1996, οι οποίες, άλλωστε, ποτέ δεν τηρήθηκαν και θεωρεί, ότι άμεσος και εφικτός πολιτικός στόχος, που μπορεί να ενώσει και να κινητοποιήσει «εδώ και τώρα» τον ελληνικό λαό είναι απευθείας ο «σοσιαλισμός» και μάλιστα όπως τον εννοεί το ΚΚΕ («δικτατορία του προλεταριάτου» κ.λπ.)
Είναι προφανές, ότι το ΚΚΕ με τις «θέσεις» του αναδεικνύει μια σειρά πολύτιμων και αναντικατάστατων αρχών, αξιών και προσανατολισμών, όπως αξιοπρόσεκτες είναι και μια σειρά αναλύσεις του για την εσωτερική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή κατάσταση.
Το πρόβλημα του ΚΚΕ, όμως, και η αχίλλειος πτέρνα του, είναι κυρίως η τακτική και η στρατηγική του, η οποία αποκόπτεται από την άμεση τραγική κατάσταση της χώρας, εμφανίζοντας ως προτεραιότητες γενικούς στόχους, που θα μπορούσαν διαχρονικά να έχουν τεθεί, με τα ίδια εργαλεία ανάλυσης που χρησιμοποιούν οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου, από τον περασμένο αιώνα.
Καταγράφουμε ενδεικτικά ορισμένες χαρακτηριστικές διατυπώσεις των θέσεων προς το 19o Συνέδριο, οι οποίες επιβεβαιώνουν τις παραπάνω διαπιστώσεις:
«Ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως η ηγετική δύναμη, οι μισοπρολετάριοι (δηλαδή αυτοί που έχουν κύριο εισόδημα μέσω της μισθωτής εργασίας και όχι από κάποια ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής), τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη, η φτωχή αγροτιά. […] Το ΚΚΕ δρα στην κατεύθυνση της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα για την προοπτική της σοσιαλιστική επανάστασης, παρόλο που η χρονική περίοδος εκδήλωσής της προσδιορίζεται από αντικειμενικές προϋποθέσεις, την επαναστατική κατάσταση. Η δράση του ΚΚΕ σε μη επαναστατική κατάσταση συμβάλλει αποφασιστικά στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα (Κόμμα, εργατική τάξη, συμμαχίες) για επαναστατικές συνθήκες, για την πραγματοποίηση των στρατηγικών καθηκόντων του».
Αυτές όμως οι διαπιστώσεις, θα μπορούσαν, σχεδόν, πανομοιότυπα να εκτεθούν από τις αρχές του περασμένου αιώνα και να λέγονται αδιαλείπτως και στον τρέχοντα αιώνα.
Έτσι, όμως, παραλείπεται η εφιαλτική συγκυρία - τρόικα, μνημόνια, εξαθλίωση, ευρωζώνη κ.λπ. - τα οποία συνιστούν τους κρίσιμους κόμπους, από την λύση των οποίων εξαρτάται η διαμόρφωση, ιδεολογικών, πολιτικών, αγωνιστικών και ενωτικών προϋποθέσεων για περαιτέρω επαναστατικές και σοσιαλιστικές εξελίξεις.
Πέραν αυτού, οι νέες θέσεις του ΚΚΕ, όπως συνοψίσαμε, είναι προφανές, ότι "κατασκευάστηκαν" ερήμην της πραγματικότητας που βοά για άλλου τύπου προσέγγιση, μόνο και μόνο για να χρησιμεύσουν ως άλλοθι, προκειμένου να ενισχύσουν την περιχαράκωσή του και μια ακραία αντιενωτική τακτική τόσο στους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες και τα κινήματα όσο και σε πολιτικό επίπεδο, στο χώρο της Αριστεράς.
Δυστυχώς, όσο η κατάσταση στην Ελλάδα γίνεται πιο εφιαλτική, τόσο οι δυνάμεις της Αριστεράς, σχεδόν στο σύνολο τους, μοιάζουν να χάνουν τους κρίκους που πρέπει να αδράξουν, να χάνουν τον προσανατολισμό τους, να παραπαίουν και να μην μπορούν να παίξουν το ρόλο τους.
Αυτήν την ώρα ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αντί να συγκλίνουν και να συμπορεύονται σε ένα μεγάλο μέτωπο ανατροπής των μνημονίων και προώθησης μεγάλων προοδευτικών μετασχηματισμών με σοσιαλιστικό ορίζοντα, φαίνεται ότι κινούνται, με διαφορετικούς όρους ή κάθε δύναμη, προς όλο και πιο αποκλίνουσες κατευθύνσεις: προς συστημική αναδίπλωση ο ΣΥΡΙΖΑ, προς εκτόξευση και περιχαράκωση από την σκληρή πραγματικότητα το ΚΚΕ.
Η πρωτοβουλία πρέπει να περάσει στις δυνάμεις της Αριστεράς που συλλαμβάνουν τα μηνύματα των καιρών και κυρίως στον ίδιο τον κόσμο της Αριστεράς!!!
Τη στιγμή που κάποιοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρουν την άποψη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες, εκτός και αν προκληθεί», Βήμα της Κυριακής (9/12/12), (λες και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η χώρα δεν έχουν προκληθεί ήδη με τον πιο βάναυσο τρόπο), πράγμα που, ενδεχομένως, παραπέμπει σε μια ανέφικτη και πλήρως ατελέσφορη «συναινετική αναθεώρηση ή αντικατάσταση των μνημονίων», το ΚΚΕ, με τις θέσεις για το 19ο Συνέδριό του, εγκαταλείπει πλήρως και επισήμως τις ρεαλιστικότερες και συγκριτικά πολύ πιο επαναστατικές προγραμματικές προσεγγίσεις του 16ου Συνεδρίου του 1996, οι οποίες, άλλωστε, ποτέ δεν τηρήθηκαν και θεωρεί, ότι άμεσος και εφικτός πολιτικός στόχος, που μπορεί να ενώσει και να κινητοποιήσει «εδώ και τώρα» τον ελληνικό λαό είναι απευθείας ο «σοσιαλισμός» και μάλιστα όπως τον εννοεί το ΚΚΕ («δικτατορία του προλεταριάτου» κ.λπ.)
Είναι προφανές, ότι το ΚΚΕ με τις «θέσεις» του αναδεικνύει μια σειρά πολύτιμων και αναντικατάστατων αρχών, αξιών και προσανατολισμών, όπως αξιοπρόσεκτες είναι και μια σειρά αναλύσεις του για την εσωτερική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή κατάσταση.
Το πρόβλημα του ΚΚΕ, όμως, και η αχίλλειος πτέρνα του, είναι κυρίως η τακτική και η στρατηγική του, η οποία αποκόπτεται από την άμεση τραγική κατάσταση της χώρας, εμφανίζοντας ως προτεραιότητες γενικούς στόχους, που θα μπορούσαν διαχρονικά να έχουν τεθεί, με τα ίδια εργαλεία ανάλυσης που χρησιμοποιούν οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου, από τον περασμένο αιώνα.
Καταγράφουμε ενδεικτικά ορισμένες χαρακτηριστικές διατυπώσεις των θέσεων προς το 19o Συνέδριο, οι οποίες επιβεβαιώνουν τις παραπάνω διαπιστώσεις:
«Ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως η ηγετική δύναμη, οι μισοπρολετάριοι (δηλαδή αυτοί που έχουν κύριο εισόδημα μέσω της μισθωτής εργασίας και όχι από κάποια ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής), τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη, η φτωχή αγροτιά. […] Το ΚΚΕ δρα στην κατεύθυνση της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα για την προοπτική της σοσιαλιστική επανάστασης, παρόλο που η χρονική περίοδος εκδήλωσής της προσδιορίζεται από αντικειμενικές προϋποθέσεις, την επαναστατική κατάσταση. Η δράση του ΚΚΕ σε μη επαναστατική κατάσταση συμβάλλει αποφασιστικά στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα (Κόμμα, εργατική τάξη, συμμαχίες) για επαναστατικές συνθήκες, για την πραγματοποίηση των στρατηγικών καθηκόντων του».
Αυτές όμως οι διαπιστώσεις, θα μπορούσαν, σχεδόν, πανομοιότυπα να εκτεθούν από τις αρχές του περασμένου αιώνα και να λέγονται αδιαλείπτως και στον τρέχοντα αιώνα.
Έτσι, όμως, παραλείπεται η εφιαλτική συγκυρία - τρόικα, μνημόνια, εξαθλίωση, ευρωζώνη κ.λπ. - τα οποία συνιστούν τους κρίσιμους κόμπους, από την λύση των οποίων εξαρτάται η διαμόρφωση, ιδεολογικών, πολιτικών, αγωνιστικών και ενωτικών προϋποθέσεων για περαιτέρω επαναστατικές και σοσιαλιστικές εξελίξεις.
Πέραν αυτού, οι νέες θέσεις του ΚΚΕ, όπως συνοψίσαμε, είναι προφανές, ότι "κατασκευάστηκαν" ερήμην της πραγματικότητας που βοά για άλλου τύπου προσέγγιση, μόνο και μόνο για να χρησιμεύσουν ως άλλοθι, προκειμένου να ενισχύσουν την περιχαράκωσή του και μια ακραία αντιενωτική τακτική τόσο στους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες και τα κινήματα όσο και σε πολιτικό επίπεδο, στο χώρο της Αριστεράς.
Δυστυχώς, όσο η κατάσταση στην Ελλάδα γίνεται πιο εφιαλτική, τόσο οι δυνάμεις της Αριστεράς, σχεδόν στο σύνολο τους, μοιάζουν να χάνουν τους κρίκους που πρέπει να αδράξουν, να χάνουν τον προσανατολισμό τους, να παραπαίουν και να μην μπορούν να παίξουν το ρόλο τους.
Αυτήν την ώρα ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αντί να συγκλίνουν και να συμπορεύονται σε ένα μεγάλο μέτωπο ανατροπής των μνημονίων και προώθησης μεγάλων προοδευτικών μετασχηματισμών με σοσιαλιστικό ορίζοντα, φαίνεται ότι κινούνται, με διαφορετικούς όρους ή κάθε δύναμη, προς όλο και πιο αποκλίνουσες κατευθύνσεις: προς συστημική αναδίπλωση ο ΣΥΡΙΖΑ, προς εκτόξευση και περιχαράκωση από την σκληρή πραγματικότητα το ΚΚΕ.
Η πρωτοβουλία πρέπει να περάσει στις δυνάμεις της Αριστεράς που συλλαμβάνουν τα μηνύματα των καιρών και κυρίως στον ίδιο τον κόσμο της Αριστεράς!!!
ΠΗΓΗ: iskra.gr
