Ακόμα μια φορά, η ζωή έριξε τα φώτα στα ουσιώδη παίρνοντας έστω και για λίγο τους προβολείς από όσα συμβαίνουν στον τόπο μας, τα μάταια, αυτά που έχουν φέρει στα όρια του έναν ολόκληρο λαό. Στα όρια που δεν έχουν ακόμα ξεπεραστεί, γιατί παλεύοντας με νύχια και με δόντια, υπάρχει ακόμα και κρατά γερά, η οικογένεια. Αυτή που στα δύσκολα, βοηθά τους πιο αδύνατους....
από τα μέλη της να σηκωθούν και να προσπαθήσουν και πάλι.
Χθες το βράδυ, στη Βάρη μια ανθρώπινη τραγωδία, με πρωταγωνιστές φανερούς δυο ηλικιωμένους, έναν παππού 91 ετών και μια γιαγιά 80 ετών. Ένα παππού που αφού σκότωσε με κυνηγετική καραμπίνα τη σύντροφο του, έστρεψε το ίδιο όπλο στον εαυτό του, γράφοντας έτσι, με το δικό του τραγικό τρόπο, τη λέξη τέλος στην πορεία και των δυο τους.
Οι ηλικιωμένοι είχαν σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, ασαφείς ίσως ακόμα, το σημείωμα που άφησαν πίσω όμως, μέσα σε λίγες λέξεις, λέξεις προς τα παιδιά τους, δε θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρες : '' δε μπορούμε να σας ταλαιπωρούμε άλλο ...''.
Και ίσως ο παππούς να είχε δίκιο, ίσως η πράξη του αυτή, να ήταν στο απελπισμένο του μυαλό η υπέρτατη πράξη αγάπης προς τα παιδιά του, τα οποία δεν ήθελε να υποφέρουν άλλο φροντίζοντας δύο άρρωστους και ανήμπορους γονείς. Ο διπλός όμως πυροβολισμός κάπου εκεί στη Βάρη, ήρθε να μας θυμίσει ότι μια κοινωνία που εδώ και καιρό μετρά τα πάντα με αριθμούς, δεν είχε χώρο για δυο απελπισμένους ηλικιωμένους, δεν είχε χρόνο και αντοχές για τη φροντίδα τους. Ίσως η σιωπή της νύχτας να έφερε στα αυτιά μας τον διπλό πυροβολισμό πιο καθαρά, ώστε να αναλογιστούμε το δρόμο που τραβάμε, την απελπισία που γεννά η απίστευτη βία μέσα στην οποία ζούμε πια όλοι μας καθημερινά, μια βία που έχει απλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα, που έχει μπει στα σπίτια και κυρίως στις καρδιές και τις ψυχές μας, διαβρώνοντας και σκοτώνοντας την ελπίδα. Ανοίγοντας την πόρτα διάπλατα, στην απόγνωση, την απελπισία και τη οδύνη.
