Του Γιώργου Καρελιά
Ο,τι δεν γίνεται στην ώρα του, θα γίνει αργότερα, αλλά το τίμημα θα είναι πολύ βαρύτερο.
Αυτός είναι κανόνας που έχει εφαρμογή παντού: στην πολιτική, το κράτος, τις επιχειρήσεις, τα...
νοικοκυριά.
Για παράδειγμα, αν τα οικονομικά μιας οικογένειας ξεφύγουν (με κάρτες, δάνεια, αγορές χωρίς μέτρο) και δεν αρχίσουν να σφίγγουν λίγο τα χαλαρωμένα λουριά, θα 'ρθει η στιγμή που το σφίξιμο θα γίνει ανυπόφορο.
Το ίδιο ισχύει και για μια επιχείρηση, που βλέπει τους τζίρους της να μειώνονται σταθερά, κέρδη να μην έχει και να επιβιώνει με συνεχή δανεισμό. Με μαθηματική βεβαιότητα θα 'ρθει η στιγμή που και ο δανεισμός θα σταματήσει και το συμμάζεμα θα είναι απότομο, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς των εργαζομένων της.
Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα και με τα οικονομικά του κράτους.
Οταν έπρεπε να γίνει το πρώτο συμμάζεμα, διότι η κρίση ερχόταν, οι τότε υπεύθυνοι (κυβέρνηση Καραμανλή μετά το 2007) έκαναν το ακριβώς αντίθετο: διόριζαν αφειδώς στο Δημόσιο, φούσκωναν διαρκώς όλες τις δαπάνες κι έπαιρναν δάνεια κι άλλα δάνεια.
Κι όταν είδαν ότι είχαν χάσει τον έλεγχο, το έστριψαν διά των εκλογών.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου, που ακολούθησε, ζούσε τους πρώτους μήνες σε άλλους κόσμους.
Αλλά και όταν κατάλαβε ότι έρχεται τυφώνας, δεν πήρε άμεσα και αποφασιστικά μέτρα. Μοιραία θα τα έπαιρνε μερικούς μήνες αργότερα και είναι πολύ πιο επώδυνα. Είναι το τίμημα των παλινωδιών και της αναβλητικότητας.
Αν προσθέσουμε και την παροιμιώδη ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού, έχουμε το μείγμα που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.
Ηταν θέμα χρόνου να κυριαρχήσουν οι υπερβολές, οι λαϊκισμοί και οι μύθοι στον δημόσιο διάλογο. Και σ' αυτά συμμετέχουν όλοι όσοι έχουν πρόσβαση σ' αυτόν και είναι πολλοί.
Ο Παπανδρέου τα ρίχνει όλα αποκλειστικά στις κυβερνήσεις Καραμανλή, παραβλέποντας τις δικές του ευθύνες και για το κλίμα που είχε καλλιεργήσει ως αντιπολίτευση και για όσα (δεν) έκανε εγκαίρως μόλις ανέλαβε τη διακυβέρνηση.
Ο Σαμαράς θέλει να σβήσει με «σφουγγάρι» το κυβερνητικό παρελθόν του κόμματός του (και του ίδιου - δεν ήταν αμέτοχος των ευθυνών) και, λες και δεν έχει διδαχτεί τίποτα απ' αυτό, υπόσχεται μειώσεις φόρων, αποκατάσταση μισθών και συντάξεων και γενικώς χαϊδεύει αυτιά, αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο, αύριο να τα βρει μπροστά του, όπως τα βρήκε και ο παλιός συμφοιτητής του Γιώργος. Δεν τον ρωτάει, αν έχει σκυλομετανιώσει γι' αυτά που έλεγε όταν ήταν στη δική του θέση;
Τα κόμματα της Αριστεράς επιδίδονται σε ανεύθυνους μαξιμαλισμούς και ζητούν από τους άλλους, να κάνουν όσα δεν κάνουν εκείνα. Πόσο «αριστερό» είναι να κατακεραυνώνεις τους επιχειρηματίες, ότι κάνουν απολύσεις κι εσύ να συμπεριφέρεσαι σαν στυγνός εργοδότης, όπως κάνει το ΚΚΕ που απολύει από τις επιχειρήσεις του και ταυτόχρονα συκοφαντεί τους απολυμένους, επειδή τόλμησαν να αντιδράσουν;
Η επιχειρηματική τάξη της χώρας, οι ελεύθεροι επαγγελματίες της, ιδίως όσοι κέρδισαν πολλά τα προηγούμενα χρόνια, αρνούνται να πληρώσουν το τίμημα που τους αναλογεί. Κραυγάζουν για τις φορολογικές επιβαρύνσεις, χωρίς να μας λένε, για παράδειγμα, γιατί δεκαετίες τώρα δηλώνουν εισοδήματα στα όρια της φτώχειας, ενώ ζουν εντελώς διαφορετικά; Γιατί, όχι μόνο δεν πληρώνουν τους φόρους τους, αλλά παρακρατούν ακόμα κι εκείνον που πληρώνουν οι καταναλωτές για το κράτος (ΦΠΑ);
Στα μέσα ενημέρωσης, ιδίως αυτά που διαμορφώνουν μαζικά την κοινή γνώμη, κυριαρχούν οι κραυγές και ο παραλογισμός.
Ενώ πέρσι την άνοιξη πρόβαλαν το Μνημόνιο ως τη μοναδική λύση (και εν πολλοίς ήταν), ενώ επικρίνουν διαρκώς την κυβέρνηση για αναποφασιστικότητα και αναβλητικότητα και την κατηγορούν ότι δεν παίρνει μέτρα, μόλις τα παίρνει αλλάζουν βιολί.
Τότε βλέπουν ότι επιβάλλει «χαράτσια», ότι «αφήνει στο δρόμο χιλιάδες υπαλλήλους» με την εφεδρεία και πάει λέγοντας.
Ετσι καταλήγουμε στο ερώτημα:
σώζεται μια χώρα που της αρέσει να καλλιεργεί μύθους;
Που βλέπει μόνο τις επιβουλές των ξένων για να καλύψει τις δικές της πομπές;
Που οι ιθύνουσες τάξεις της επιδίδονται στο παιχνίδι της κωλοτούμπας, όταν έρχονται τα δύσκολα;Πολιτιστικά
Ο χώρος του πολιτισμού πλήττεται ιδιαίτερα από την κρίση.
Κρατικοδίαιτος σε μέγιστο βαθμό (είναι απίστευτο πόσες θεατρικές σκηνές ζούσαν στην Αθήνα μόνο από τις επιδοτήσεις του υπουργείου Πολιτισμού), καλείται τώρα να ζήσει με λιγότερα ή και με καθόλου κρατικά χρήματα.
Φυσικά, με κρατικά χρήματα έζησαν στο πέρασμα των χρόνων και σπουδαίες θεατρικές σκηνές με σημαντική προσφορά. Αλλά το κακό είχε παραγίνει, εκατομμύρια ευρώ σκορπίστηκαν.
Και τώρα που λεφτά δεν υπάρχουν;
Τώρα θ' αρχίσουν οι «αντιστασιακές» καταγγελίες.
Οπως του μουσικοσυνθέτη που είχε μετατρέψει τη μουσικοθεατρική ομάδα του σε... Μη Κυβερνητική Οργάνωση, πήρε 250.000 ευρώ επί Ν.Δ. και τώρα που αποκαλύφθηκε... θυμήθηκε να καταγγείλει «ΠΑΣΟΚους υπαλλήλους» ότι του ζήτησαν «μίζα». Τα λεφτά, τα λεφτά, τα 'κατομμύρια...
ΠΗΓΗ: enet.gr
