Tου Κώστα Καλλίτση
Θα κάνουμε ό,τι πρέπει για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ ή θα αναλωνόμαστε σε μάχες οπισθοφυλακών;
Περιθώρια παρανοήσεων δεν...
υπάρχουν. Εχουν πληθύνει οι φωνές όσων θέλουν να φύγουμε από την Ευρωζώνη.
Από «έξω», οι φορείς του λαϊκισμού (εντός κι εκτός κυβερνήσεων…), οι εχθροί του ευρώ, φοβισμένοι Ιταλοί και Ισπανοί, μισθωμένοι καθηγητές κερδοσκόπων.
Και από «μέσα», οι δυνάμεις του παρασιτισμού. Οσοι προσβλέπουν στην καταστροφή της χώρας, για να την αγοράσουν έναντι πινακίου φακής με τα κεφάλαια που έχουν βγάλει έξω. Και οι απατεώνες, που βλέπουν στην καταστροφή μας, την ευκαιρία να αποφύγουν την τιμωρία και τη διαπόμπευση, αφού κατέκλεψαν τα δημόσια ταμεία, τις εταιρείες τους και τις τράπεζες – μέσω δανείων που έγιναν «χλιδή» και πολιτικό χρήμα.
Αύριο, κανείς δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε.
Αν υποχρεωθούμε να βγούμε από το ευρώ, το κόστος θα είναι βαρύ.
Με μία εύλογη πτώση της ισοτιμίας της δραχμής 50%, το χρέος σε δραχμές θα διπλασιαστεί, η αξία της γης και των ακινήτων θα μειωθεί στο μισό σε ξένο νόμισμα, η αξία επιχειρήσεων και η μισθωτή εργασία θα φθηνύνουν δραστικά, λόγω μείωσης των τζίρων και του υψηλού πληθωρισμού.
Καθώς θα βυθίζεται το βιοτικό επίπεδο σε επίπεδα της 10ετίας του ’50, ο κοινωνικός ιστός θα διαρραγεί. Νέοι κοινωνικοί διχασμοί και τυφλές συγκρούσεις θα γίνουν το πρόσφορο πεδίο για εγκληματίες τρομοκράτες και για επίδοξους «σωτήρες του έθνους».
Δεν υπερβάλλει η UBS: ίσως ζήσουμε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις.
Αν η Ελληνική Δημοκρατία ματώσει, κανείς δεν θα είναι αθώος του αίματος.
Εξαιρώντας λίγους γραφικούς τύπους, όλα τα πολιτικά κόμματα θέλουν την Ελλάδα στο ευρώ. Αλλά, πλέον, δεν αρκούν οι γενικές τοποθετήσεις.
Πρέπει να οχυρώσουν την ευρωπαϊκή θέση της χώρας.
Διακηρύσσοντας ρητά και κατηγορηματικά ότι, προωθώντας έκαστο την πολιτική του, από κοινού θέτουν μία κόκκινη γραμμή: ότι θα υποστηρίζουν και θα κάνουν ό,τι πρέπει προκειμένου η Ελλάδα να μείνει στο ευρώ.
Φροντίζοντας, οι διαφορετικές προτάσεις τους να ικανοποιούν ένα θεμελιώδες κριτήριο: ότι με αυτές θα πετυχαίνουμε τους αναγκαίους στόχους μέσα στο χρονοδιάγραμμα το οποίο (είτε μας αρέσει είτε όχι…) οφείλουμε να τηρήσουμε, ώστε να μη μας αποβάλει η Ευρωζώνη.
Οτι κάθε συναφές μέτρο που προτείνουν, δεν θα αντιστρατεύεται τους στόχους, αλλά θα οδηγεί στην επίτευξή τους έγκαιρα! Οχι κάποτε! Γιατί «κάποτε», θα είναι αργά.
Είναι αναγκαία η εθνική συνεννόηση για τη διάσωση και την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Είναι πιθανή;
Ουδείς λογικός άνθρωπος θα στεκόταν ακίνητος στην πορεία ενός τυφώνα, προσευχόμενος να αλλάξει κατεύθυνση.
Ούτε θα κοκάλιαζε γυμνός στο χιόνι, αναλογιζόμενος πόσο ωραία θα ήταν, αν ο χρόνος είχε σταματήσει στο καλοκαίρι.
Κι όταν είχαν κλείσει τα Τέμπη από κατολισθήσεις, ουδείς διανοήθηκε να διαβεί μέσα ή πάνω από τους βράχους ούτε, βέβαια, να περιμένει ακίνητος μπροστά τους ολοφυρόμενος. Κι αν σιχτιρίζαμε, πάντως ουδείς ντράπηκε που ακολούθησε παρακαμπτήρια διαδρομή για να φτάσει στον προορισμό του.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αντιδρά παράδοξα. Αλλοι ντρέπονται. Αλλοι νοσταλγούν κάποιο καλοκαίρι. Αλλοι αυτοσχεδιάζουν. Αλλοι, με μαγικά και ξόρκια, ορκίζονται ότι θα αλλάξουν την πορεία του τυφώνα.
Η μέχρι σήμερα αδυναμία εθνικής συνεννόησης διογκώνει το εμφανές πολιτικό κενό, μέρα με τη μέρα. Η Ελλάδα θα παρασυρθεί στην καταστροφική δίνη του, αν δεν βρει τη δύναμη να αντισταθεί.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
