Στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και όχι στον καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) με την Τουρκία φαίνεται ότι καταλήγει η κυβέρνηση, διατηρώντας παράλληλα το δικαίωμα να καθορίσει την ΑΟΖ όποτε αυτή κρίνει σκόπιμο.
Και τούτο επειδή θεωρεί αφενός μεν...
ότι η έννοια της υφαλοκρηπίδας δεν έχει υπερκερασθεί απ΄ αυτή της ΑΟΖ, αφετέρου δε επειδή στο Αιγαίο, με τη στενότητα του θαλάσσιου χώρου,μια τέτοια οριοθέτηση θα αποδώσει μια ΑΟΖ η οποία από πλευράς έκτασης δεν θα μπορεί να διαφέρει από την υφαλοκρηπίδα που αναλογεί ανάμεσα στη χώρα μας και την Τουρκία.
Το θέμα του καθορισμού της ΑΟΖ επανέρχεται και πάλι στην επικαιρότητα εγκαινιάζοντας έναν νέο γύρο διαμάχης ανάμεσα στους υποστηρικτές του καθορισμού ΑΟΖ με την Τουρκία και όσων υποστηρίζουν πως πρέπει να οριοθετηθεί μόνον η υφαλοκρηπίδα. Και αυτό λόγω των επερχόμενων διεθνών μειοδοτικών διαγωνισμών που θα προκηρύξει η χώρα μας για σεισμικές έρευνες στο Ιόνιο και στη θαλάσσια περιοχή της Κρήτης και κυρίως λόγω των νέων απειλών τις οποίες προβάλλει η Τουρκία, σε περίπτωση που η Κύπρος προχωρήσει την 1η Οκτωβρίου σε εξόρυξη φυσικού αερίου από την κυπριακή ΑΟΖ.
Η περίπτωση της Κύπρου που έχει καθιερώσει ΑΟΖ σε ορισμένα θαλάσσια τμήματα που την περιβάλλουν θεωρείται σχετικά απλή, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την Ελλάδα.
Στην Κύπρο, όπως σημειώνει ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών και πρόεδρος του Διοικητικού Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Ευρώπης κ. Χρ. Ροζάκης, οι εκτάσεις της θάλασσας και οι σχετικά μεγάλες αποστάσεις που τη χωρίζουν με τις ακτές των γειτονικών της κρατών - ιδιαίτερα ανατολικά και νότια -, χωρίς την παρεμβολή άλλων νησιωτικών συμπλεγμάτων, επιτρέπουν οριοθετήσεις χωρίς πολύπλοκες ρυθμίσεις.
Τα τουρκικά επιχειρήματα που έχουν ακουστεί, θεωρούνται, ήδη, αίολα τόσο από την Αθήνα και τη Λευκωσία όσο και από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, και βεβαίως και από το Ισραήλ: Η Κύπρος είναι ένα νησιωτικό κράτος που απολαμβάνει ισοδύναμα δικαιώματα με οποιοδήποτε άλλο κράτος και η Κυπριακή Δημοκρατία είναι η μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς οντότητα, η οποία έχει όλα τα δικαιώματα που αντλούνται από το Διεθνές Δίκαιο, όπως και το αποκλειστικό προνόμιο να συνάπτει συμφωνίες με άλλες χώρες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ.
Οι υποστηρικτές του καθορισμού ΑΟΖ της Ελλάδας με την Τουρκία σημειώνουν, ότι σήμερα υπάρχουν 137 κράτη που διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά, στο άρθρο 121 παράγραφος 2, ότι όλα τα νησιά και οι νησίδες, με εξαίρεση τους βράχους, που δεν μπορούν να έχουν δική τους οικονομική ζώνη, διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.
Αυτό, αναφέρουν, είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, γιατί όπως σημειώνουν η Τουρκία δεν μπορεί να προβάλει τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί για δεκαετίες τώρα για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου.
Σύμφωνα με τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η ΑΟΖ του παράκτιου κράτους μπορεί να φθάσει και τα 200 ναυτικά μίλια από τις γραμμές βάσης, από τις οποίες μετριέται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης.
Το δικαίωμα σε ΑΟΖ διαθέτουν τα ηπειρωτικά εδάφη ενός κράτους, αλλά και τα νησιά που είναι στην επικράτειά του και συντηρούν από μόνα τους ζωή.
Η Ελλάδα, όπως κάθε παράκτιο κράτος, έχει το δικαίωμα να κηρύξει ΑΟΖ και κανένα άλλο κράτος δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτό το δικαίωμα.
Σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα που υφίσταται αυτομάτως για κάθε παράκτιο κράτος, η ΑΟΖ δεν υπάρχει εάν δεν κηρυχθεί από την κυβέρνηση του κράτους.
Η Τουρκία ούτε υπέγραψε αλλά ούτε επικύρωσε τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Υιοθέτησε ωστόσο το 1986 ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα, όταν ήρθε σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ενωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της μέσης γραμμής.
Αλλά ενώ η Αγκυρα είχε προχωρήσει σε συμφωνία με τους Σοβιετικούς στη Μαύρη Θάλασσα (μιας κλειστής ή ημίκλειστης θάλασσας), αρνείται να πράξει το ίδιο και στη Μεσόγειο και δεν αναγνωρίζει ότι η Κύπρος μπορεί να έχει ΑΟΖ έως ότου επιλυθεί το Κυπριακό.
ΠΗΓΗ: tovima.gr
