Η αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας μπήκε για τα καλά στη δημόσια συζήτηση αλλά διχάζει.
Οι αρνητές της λένε ότι θα πλήξει περαιτέρω την ελληνική οικονομία, το τραπεζικό σύστημα, τα ασφαλιστικά ταμεία που έχουν ελληνικά ομόλογα, τις καταθέσεις των Ελλήνων, την... πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας και ίσως οδηγήσει σε στάση πληρωμών.
Οι υποστηρικτές της λένε ότι εδώ που έχουμε φτάσει είναι η μοναδική λύση για να αποκτήσει η ελληνική οικονομία ξανά δυναμική, αν προετοιμαστεί σωστά και γίνει σε συνεννόηση με τους δανειστές μας.
Υπάρχει και μια τρίτη άποψη, η μπαταχτσίδικη: Σας χρωστάμε, αλλά δεν σας πληρώνουμε, γιατί εσείς φταίτε που μας αναγκάσατε να δανειστούμε...
Η ελληνική κυβέρνηση αρνείται την αναδιάρθρωση.
Αρνείται αυτό που ήδη έχει εφαρμόσει για τους πολίτες, με το νόμο για τα χρέη στις τράπεζες των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Οι υπερχρεωμένοι πληρώνουν, υπό προϋποθέσεις, ένα μέρος των οφειλών τους και απαλλάσσονται από τα υπόλοιπα. Είναι μια ρύθμιση που μοιάζει σωτήρια. Ομως θα είναι πρόσκαιρη αν ο οφειλέτης, που επωφελείται, συνεχίσει να δανείζεται και να ξοδεύει περισσότερα από αυτά που παράγει. Σε αυτή την περίπτωση πολύ γρήγορα θα βρεθεί πάλι χρεωμένος και καταδικασμένος.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τη χώρα μας, όσο κι αν μοιάζει απλοϊκός ο παραλληλισμός. Ο πρωθυπουργός, στη μοναδική εύστοχη επισήμανσή του στην τελευταία του ομιλία στο υπουργικό συμβούλιο, είπε:
«Δεν χρειάζεται αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά αναδιάρθρωση της χώρας. Γιατί ακόμα κι αν σήμερα, με ένα μαγικό ραβδί, το χρέος μας όχι απλώς μειωνόταν αλλά μηδενιζόταν, αλλά κατά τα άλλα δεν άλλαζε τίποτα στη χώρα μας, θα ήταν θέμα ελάχιστων ετών να ξαναβρεθούμε πάλι στο δύσκολο σημείο, δηλαδή με υπέρογκο χρέος στις πλάτες του ελληνικού λαού».
Δεν έχει άδικο. Μια χώρα δεν μπορεί παρά να είναι καταδικασμένη σε κατάσταση μόνιμης χρεοκοπίας
όταν έχει μηδενική ανάπτυξη, δεν παράγει τίποτα και είναι πνιγμένη στη διαφθορά,
όταν δεν μπορεί να εισπράξει τους φόρους και συντηρεί από το δημόσιο ταμείο περισσότερο από το 1/4 του εργατικού δυναμικού της,
όταν συνταξιοδοτεί αφειδώς 50άρηδες και με παχυλές συντάξεις, γιατί αδυνατεί να τους προσφέρει παραγωγική απασχόληση,
όταν είναι παραδομένη στις συντεχνίες που βαφτίζουν δημόσιο συμφέρον το δικό τους συμφέρον,
όταν έχει αποδιοργανωμένη δημόσια διοίκηση και επιδοτεί ακόμα και την έγκαιρη προσέλευση στην εργασία, γιατί έτσι το θέλουν κάποιοι κακώς εννοούμενοι συνδικαλιστές,
όταν ο δάσκαλος ενδιαφέρεται πιο πολύ για τα ιδιαίτερα μαθήματα παρά για την προσφορά του στο σχολείο επειδή δεν του φτάνει ο μισθός,
όταν ο γιατρός θεωρεί ότι το νοσοκομείο είναι προσωπική του επιχείρηση.
Και η ευθύνη δεν είναι μόνο του κράτους. Είναι και ατομική, είναι και συλλογική.
Η περίπτωση του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» είναι χαρακτηριστική της λειτουργίας του σημερινού κράτους. Εκλεισε η εφημερία του νοσοκομείου επειδή δεν είχε διαθέσιμα κρεβάτια, αλλά ο έλεγχος έδειξε ότι υπήρχαν 37 ελεύθερα! Δεν είχε γίνει ο απαραίτητος έλεγχος; Τα είχαν «καβατζώσει» γιατροί για τους ασθενείς τους; Η έρευνα θα δείξει. Το γεγονός όμως αποδεικνύει τη στρεβλή και εις βάρος του πολίτη και της ίδιας της χώρας λειτουργία του συστήματος.
Αλλο παράδειγμα: Το κράτος χρεοκοπεί καθημερινά, τα έσοδά του μειώνονται κι όμως οι επιφορτισμένοι να κάνουν αυτή τη δουλειά πραγματοποιούν, λένε, λευκή απεργία επειδή τους έχουν περικοπεί οι μισθοί, οι έχοντες και κατέχοντες δεν καταβάλλουν τους φόρους τους, ενώ το ίδιο το υπουργείο εδώ και 18 μήνες δεν έχει ορίσει ακόμα διευθυντές και τμηματάρχες στις εφορίες.
Ο κατάλογος των παραδειγμάτων δεν έχει τελειωμό. Είναι σαν το χρέος που αυξάνεται συνεχώς προσφέροντας μια ευημερία ψεύτικη...
Μόνο που τα ψέματα τέλειωσαν. Ζούμε, κράτος και πολίτες, την εποχή της αποκαθήλωσης. Και η κρίση θα γίνει ευκαιρία μόνο με δικαιοσύνη και προστασία των αδυνάτων.
Διαφορετικά, θα γίνει ευκαιρία για περαιτέρω διεύρυνση των ανισοτήτων, που θα οδηγήσει με ή χωρίς αναδιάρθρωση σε οικονομική, κοινωνική και πολιτική χρεοκοπία.
ΠΗΓΗ: enet.gr
