Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ πολιτική θυµίζει τοπίο σε έκλειψη.
Το µισοσκόταδο στη µέση της µέρας δηµιουργεί παράξενα συναισθήµατα σε πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, κοµπάρσους και οµάδες.
Οι παρορµήσεις είναι κυρίως επιθετικές και ανάµεσά τους κυριαρχεί µια διάθεση αυτοδικίας.
Εχουμε παραδείγματα από όλους τους χώρους. Από το...
επεισόδιο µε τον Δηµήτρη Σιούφα σε ψαροταβέρνα της Αλυκής στην Πάρο ώς την επίθεση κατά του Κωστή Χατζηδάκη εν µέσω διαδήλωσης στην οδό Πανεπιστηµίου. Δεν χρειάζεται να κάνουµε όλη τη λίστα. Ωστόσο, κουβέντες έχουν ακούσει πολιτικοί από όλους τους χώρους και, βέβαια, υπουργοί τηςκυβέρνησης.
Εξ ου και αρκετοί πάνε τοίχο- τοίχο ή, τέλος πάντων, αποφεύγουν τις πολλές πολλές δηµόσιες εµφανίσεις.
ΤΟ ΚΟΙΝΟ χαρακτηριστικό όλων όσων έχουν συµβεί ώς τώρα, είναι ότι αποτελούν απροσδόκητα περιστατικά. Κάτι σαν δυσάρεστα χάπενινγκ της ελληνικής πολιτικής.
Αυτό που έγινε χθες µε τον Πάνο Μπεγλίτη στην ΕΑΒ έχει διαφορά. Με την άδεια του Γκαµπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο τίτλος όσων έγιναν προχθές στην Τανάγρα είναι: χρονικό ενός προαναγγελθέντος κραξίµατος.
ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΜΥΝΑΣ ήξεραν από την προηγουµένη ότι µια σκληρή οµάδα συνδικαλιστών και εργαζοµένων – κυρίως από την Αριστερά – είχε ετοιµάσει υποδοχή στον αναπληρωτή υπουργό που θα πήγαινε για την κοπή της πίτας. Η εκδήλωση ήταν προγραµµατισµένη. Αρα µια υποχώρηση του Μπεγλίτη – το να µην πάει δηλαδή – θα είχε βαρύτερη σηµασία.
ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΗΣ και ενίοτε γκρινιάρης Πελοποννήσιος – εκλέγεται στην Κόρινθο – ο Πάνος αποφάσισε ότι θα πάει. Από φιλότιµο πολιτικό αλλά και γιατί δεν λείπει από τον χαρακτήρα του ένα στοιχείο συγκρουσιακό. Συνήθως «τα ρίχνει» σε διάφορα Υπουργικά Συµβούλια – όχι αδίκως. Αλλο, όµως, ο πρώτος όροφος της Βουλής κι άλλο το τσιµεντένιο προαύλιο της ΕΑΒ.
ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ήταν το αναµενόµενο. Φωνές, πλακάτ, συνθήµατα, ελαφρά µπινελίκια κατά της τρόικας κι ένα ιπτάµενο µπουκάλι νερού. Ο Πάνος πήγε να κάνει διάλογο, δεν τα κατάφερε και τελικά δανείστηκε µια ντουντούκα για να συνοµιλήσει µε τους συγκεντρωµένους. Ακρη δεν βγήκε.
Αλλά το πολιτικό σύστηµα – ή τουλάχιστον τα πιο υγιή στοιχεία του – αρχίζει να βγαίνει από την παθητικότητα και την αυτοενοχοποίηση. Λέγε λέγε, ο Μπεγλίτης τα ‘βγαλε πέρα µε τους συγκεντρωµένους και πήρε µε το µέρος του τους υπόλοιπους. Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση επιµένει στον δηµόσιο χαρακτήρα της ΕΑΒ – άρα ο αναπληρωτής υπουργός είχε πολιτικό σηµείο να σταθεί.
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ είναι πως υπάρχει πολιτική και µετά την καταισχύνη του Μνηµονίου. Αλλά και πως υπάρχει δυνατότητα να πάει κανείς κόντρα σε µια ψυχολογία λυκόφωτος, που τείνει να απλωθεί στη χώρα.
