Το όνοµά του έχει συνδεθεί, µε έναν τρόπο κινηµατογραφικό, µε το φλαµένκο και το πάθος του. «Το φλαµένκο είναι µοναδικό», λέει ο σκηνοθέτης Κάρλος Σάουρα, που είχε µπει κάποτε στη ζωή µας – και στις οθόνες µας – µε έναν εµβληµατικό «Μάγο έρωτα».
«Το φλαµένκο», λέει (µε αφορµή και την αποψινή...
παράσταση µιας από τις µούσες του, της Αϊντας Γκοµέζ, στην Αθήνα), «είναι ένα µυστήριο, ένα µοναδικό πάντρεµα των πολιτισµών της Ανατολής και της ∆ύσης. Συνδυασµός πάθους και ταλέντου».
*Αν ξεκινούσατε από την αρχή, θα γυρίζατε και πάλι την τριλογία σας για το φλαµένκο;
∆εν ξέρω στ’ αλήθεια. Κάθε ταινία είναι για µένα µια διαφορετική περιπέτεια, ένα ρίσκο. Πρέπει να την αντιµετωπίζεις µε όπλο την εµπειρία και την αθωότητα.
*Θα επιλέγατε τους ίδιους πρωταγωνιστές; Η Αϊντα Γκοµέζ, φέρ’ ειπείν, θα είχε τον ίδιο ρόλο στην κινηµατογραφική παλέτα σας; Και θα τη σκηνοθετούσατε σε αρχαίο δράµα;
Λατρεύω την Αϊντα Γκοµέζ, είναι φίλη. ∆ιαθέτει τεράστιο ταλέντο ως χορεύτρια και χορογράφος. Και θα µου άρεσε κάποια στιγµή να συνεργαστώ και πάλι µαζί της. Αλλά την προτιµώ σε µια παράσταση µε ισπανική µουσική και φλαµένκο.
*Γεννιέται κάποιος µε το πάθος (στον χορό και στην τέχνη γενικότερα) ή µαθαίνει να το υποκρίνεται;
Πιστεύω πως σήµερα τίποτα δεν µπορείς να καταφέρεις στον χορό χωρίς σκληρή δουλειά επί καθηµερινής βάσεως και τεράστιες θυσίες, τις οποίες απαιτεί αυτή η δουλειά. Και φυσικά πρέπει να έχεις ταλέντο – θεϊκό δώρο.
*Αν ήσασταν κριτής του έργου σας, ποιες αρετές και ποια λάθη θα εντοπίζατε σ’ αυτά;
∆εν µε απασχολούν οι κριτικές εν γένει. Οι κριτικοί κάνουν λάθη, είναι απρόβλεπτοι και οι περισσότεροι είναι σαν κολληµένοι στη δεκαετία του ‘40. Η Ιστορία µάς δείχνει ότι στην τέχνη έχουν γίνει τροµακτικά λάθη, τα οποία ο χρόνος έχει διορθώσει.
*Οι ταινίες σας «Flamenco» (1995), «Tango» (1998) και «Fados» (2007) και οι ανάλογες παραστάσεις εστιάζουν σε µουσικά και χορευτικά ιδιώµατα που έχουν να κάνουν µε τη ζωή και το πάθος κάποιων πολιτισµών. Το ελληνικό αντίστοιχο είναι τα ρεµπέτικα. Εχετε ασχοληθεί µ’ αυτά;
Από παιδί µε ενθουσίαζαν τα πορτογαλικά φάδος και η αργεντίνικη µουσική. Αλλά και τα ελληνικά τραγούδια. Εχω ασχοληθεί µε πολιτισµούς που νιώθω πιο κοντά στην ψυχοσύνθεσή µου.
*Γύρω όλοι µιλάνε για κρίση. Νιώθετε τις αξίες να καταρρέουν ή µόνο το οικονοµικοπολιτικό σύστηµα;
Ο κόσµος αλλάζει διαρκώς, κάποια πράγµατα προς το καλύτερο, άλλα προς το χειρότερο. Ωστόσο, η εποχή είναι δύσκολη και ο κόσµος οφείλει να προσαρµοστεί.
*Τι µπορεί να κάνει η µουσική, ο χορός, η τέχνη σε δύσκολες στιγµές σαν αυτές που περνάνε οι Ελληνες αλλά και οι Ισπανοί;
Μπορούν να κάνουν πολλά. Το πρώτο πράγµα είναι να συνεχίσουµε να εκφραζόµαστε, να κάνουµε κάτι: να γράφουµε, να ζωγραφίζουµε, να χορεύουµε, να τραγουδάµε, να πηγαίνουµε στο θέατρο και στον κινηµατογράφο. Για µένα ο κινηµατογράφος είναι ένας τρόπος να αφηγηθώ στους άλλους αυτό που νιώθω.
*Η τέχνη απελευθερώνει;
Σήµερα, περισσότερο από ποτέ, όποιος έχει ταλέντο µπορεί να γυρίσει µια καλή ταινία µικρού µήκους µε ελάχιστα µέσα, µια ψηφιακή µηχανή κι έναν υπολογιστή. Και αυτό είναι ελευθερία!
*Ποιον στίχο θα αφιερώνατε στον άνθρωπο του σήµερα;
∆εν είµαι ποιητής. Αλλά όποιος αγαπά τη µουσική και τον χορό, χορεύει και τραγουδά και σκέφτεται ότι σήµερα υπάρχουν όµορφα πράγµατα στη ζωή.
Η ζωή είναι ένα δώρο.
ΠΗΓΗ: τα νεα on-line
