της Σοφίας Τσέκου
Η μεταπολεμικά καχεκτική και κατακερματισμένη Ευρώπη έγινε αρχικά των έξι, κατόπιν των δέκα, μετά των δεκαπέντε, αργότερα των εικοσιπέντε ώσπου πάτησε τα είκοσι επτά η μεγαλοκοπέλα.
Ψήλωνε και χόντραινε , έγινε νταρντάνα, κάπως δυσκίνητη , η αλήθεια είναι….
και πάνω που ήταν έτοιμη να κατακτήσει το όνειρό της και να γίνει νοικοκυρά στο σπίτι της (αχ! αλλού το όνειρο κι αλλού το θαύμα ) την πρόλαβε η παγκόσμια κρίση . Και εκεί άρχισαν όλα. Γκρίνιες, κόντρες, υστερίες, μαλλιοτραβήγματα με τις γειτόνισσες, ξεκατινιάσματα και ξεφωνητά. Έφτασε πενήντα τριών χρονών και μυαλό δεν έβαλε. Ωριμότητα μηδέν και ορατότητα επίσης…...
Τσάμπα τα γαλλικά της και τα πιάνα της ,χαράμι οι αγγλίδες κουβερνάντες, στράφι πήγε η ευρωπαϊκή της κουλτούρα και η ….ολοκλήρωση της έμεινε ανολοκλήρωτη… Άσε που η σιτεμένη πενηντατριάχρονη ως παιδούλα αφελής, άρχισε τους παλιμπαιδισμούς .Καμία σοβαρότητα , ουδεμία σταθερότητα και μια εκνευριστική επιμονή σε συνεχείς εφηβικές αναζητήσεις του τύπου «ποια είμαι», «πού πάω», «γιατί ζω».
Αυτά και άλλα υπαρξιακά την έκαναν σμπαράλια. Πολλοί τότε αναρωτήθηκαν: Λες η γηραιά ήπειρος να γίνει μια ξηλωμένη κουρελού; Λες να βγει στα μπαλκόνια του κόσμου και να ξεφωνίζει η ξεμωραμένη τη διεθνή της αποτυχία;
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση εχέφρονες νόες με σιδερένια πυγμή , αυστηρή πειθαρχία και γνήσιοι απόγονοι των Νταχάου αποφάσισαν να συμμαζέψουν την ξαμολημένη και να της κόψουν το βήχα γενικώς.
Αποφάσισαν λοιπόν να μετατρέψουν την ευγενή Ευρώπη σε μέγαιρα σωστή , μαινάδα λυσσασμένη, σκέτη γερμανίδα καγκελάριο και το όνομα αυτής φράου φύρερ…με όλες τις γνωστές καταβολές που παραπέμπουν στο
γνωστό επί δυσεβεία ονόματα της ιστορίας.
Το ρόλο αυτό της διαστρέβλωσης και παραμόρφωσης τον ανέλαβε εργολαβία το Δ΄ Ράιχ, που ακούει στο ψευδώνυμο σύγχρονη Γερμανία. Η ηγέτης αυτού , γνωστή στερημένη τέως ανατολικογερμανίδα από το πρώην σιδηρούν παραπέτασμα, με ενθουσιασμό φανατικού φύλαρχου κόβει φλέβες για να ηγηθεί μιας Ευρώπης κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των παλιομοδίτικων και άχαρων κουστουμιών που συνηθίζει να φοράει εντελώς άγουστα.
Οι υπόλοιποι ταγοί της γηραιάς ηπείρου παρακολουθούν αμήχανοι την κατ΄ ευφημισμόν Άγκελα (από το angel που σημαίνει άγγελος) να ξεσκίζει ανελέητα σε κομμάτια τις ευρωπαϊκές σάρκες για να μπουκώσει με αυτές την αδηφάγο χώρα της. Δικαίως λοιπόν οι λαοί του Νότου, τα γνωστά PIGS,ανησυχούν γιατί με το γουρουνίσιο κρέας τους φοβούνται μη τους μετατρέψει η Αδόλφα Μέργκελ σε βιομηχανοποιημένα λουκάνικα Φραγκφούρτης.
Δεν καταλαβαίνω από οικονομικές αναλύσεις και πολιτικές ισορροπίες ή…. ανισορροπίες. Δεν γνωρίζω αν το ευρώ θα αποκτήσει και νόθο αδερφάκι για τον υποβαθμισμένο οικονομικό Νότο, ούτε πάλι αν οι Γερμανοί θα το παίξουν κοσμοκράτορες. Αυτό που όμως έχω θυμηθεί πολύ έντονα τούτες τις πονηρές ημέρες που ζούμε , είναι κάτι φωνές που διακρίνονταν για τον σκεπτικισμό τους όταν έπεφτε πανηγυρικά και αναίμακτα το τείχος του Βερολίνου και γινόταν ειρηνικά η ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Τότε ευτυχώς δεν άνοιξε ρουθούνι. Τότε ίσως δόθηκαν εχέγγυα για το μέλλον της Ευρώπης … Τώρα;
