Αν συγκρίνει κανείς, όσα λένε τα κυβερνητικά στελέχη στους βολικούς μονολόγους τους σε πρόθυμα μέσα ενημέρωσης, τα οποία πρόσφεραν βήμα ακόμη και την Πέμπτη της απεργίας, και όσα προβάλλουν τα συνδικάτα και τα κόμματα της...
αντιπολίτευσης, παρά τις τεράστιες διαφορές τους, για το εργασιακό νομοσχέδιο, θα αντιληφθεί, ότι έχει να κάνει με δύο κόσμους που δεν συναντιούνται πουθενά.Ακόμη και ο τίτλος που επέλεξε για το νομοσχέδιό του ο Κωστής Χατζηδάκης, η «προστασία της εργασίας», βρίσκεται στον αντίποδα των φόβων, που διατυπώνουν ο νομικός κόσμος (ενώσεις δικαστών, εισαγγελέων, δικηγόρων), η ηγεσία των συνδικάτων, αλλά και η πιο ζωηρή βάση τους, και η αντιπολίτευση.
Ολοι συμφωνούν, ότι η εργασία απογυμνώνεται από την ελάχιστη δυνατή προστασία που πρόσφερε μέχρι σήμερα η πολύπλευρα ακρωτηριασμένη εργατική νομοθεσία. Ακόμη και ο τρόπος που διαβάζει (επιλεκτικά) η κυβέρνηση την ευρωπαϊκή νομοθεσία για τη «συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής», είναι αποκαλυπτικός αυτού του κοινωνικού, πολιτικού αλλά και διανοητικού διχασμού.
Μια θετική οδηγία που επιβάλλει στα κράτη-μέλη να βοηθήσουν τους εργαζόμενους γονείς και φροντιστές σε καλύτερη διαχείριση του εργάσιμου χρόνου χωρίς μείωση αποδοχών, την παραδίδει ως πρόσχημα στους εργοδότες, για να μετατρέψουν το ωράριο των εργαζομένων σε λάστιχο.
Το εξασκημένο μάτι δικαστικών λειτουργών, εργατολόγων, συνδικαλιστών αλλά και των εργαζομένων που, ακόμη και αν δεν είναι μέλη συνδικάτων, έχουν πολλές φορές βρεθεί στην ανάγκη προσφυγής στο ΣΕΠΕ ή στα δικαστήρια, για να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους από εργοδοτικές αυθαιρεσίες, παράνομες απολύσεις, απλήρωτη εργασία, αντισυνδικαλιστικό μένος, μπορεί να καταλάβει, πόσο δραματικά επιδεινώνεται η θέση του κόσμου της εργασίας με τις πιο καίριες διατάξεις του νομοσχεδίου.
Η επιεικέστερη κριτική που μπορεί να ασκήσει κανείς στην κυβέρνηση, είναι ότι πάσχει από το σύνδρομο της «Μαρίας Αντουανέτας». Επειδή τα περισσότερα στελέχη της είτε δεν έχουν καμιά εργασιακή εμπειρία, είτε δούλεψαν σε κομματικά ή κοινωνικά προστατευμένα περιβάλλοντα, αδυνατούν να καταλάβουν, αυτό που καταλαβαίνει κάθε εργαζόμενος, από την πρώτη κιόλας επαφή του με τη δουλειά: πως στη σχέση του με τον εργοδότη δεν είναι ίσος.
Μάλλον, όμως, τα πράγματα είναι χειρότερα. Η κυβέρνηση δεν έχει μπλέξει το ψωμί με το παντεσπάνι. Εχει διαλέξει στρατόπεδο και το υπερασπίζεται με ταξικό ζήλο και σε αυτό το νομοσχέδιο.
efsyn.gr
