Τα Περιβολάκια απέκτησαν την τελική μορφή τους στα τέλη της δεκαετίας το 60 αρχές 70. Τα δέντρα είχαν μεγαλώσει αρκετά. Τα φυτά είχαν λουλούδια, οι θάμνοι σε πλήρη ανάπτυξη. Οι αλέες..
γεμάτες κόσμο, η γωνία Ερμού και Κύπρου γεμάτη πουλιά πιο πέρα το αγαλματάκι με το παιδάκι που κατούραγε και στο κέντρο η Ορχήστρα με τις μουσικές της.Με την δεκαετία του 80 άρχισαν οι ¨παρεμβάσεις¨, προς βελτίωσην της καταστάσεως !
Πρώτα έφυγαν τα πουλιά και οι άσχημες μυρωδιές! Μετά, το αγαλματακί γιατί προσέβαλε τα χριστά ήθη! Ήλθε τέλος και η σειρά της λαβωμένης από τον σεισμό Ορχήστρας που αντικαταστάθηκε από ένα συντριβάνι σε μια πόλη που δεν είχε νερό να πιεί. Μοντερνιά!
Στην γενική εγκατάλειψη το συντιβάνι σκούριασε, οι πλάκες άρχισαν να σπάνε, τα φυτά γέρασαν, το καφενεδάκι έκλεισε ξεφύτρωσαν όμως κάποιες τέντες με τραπεζάκια στην γωνία Κύπρου και Αντιστάσεως. Η ανάγκη παρέμβασης μεγαλώνει.
Και τότε , εύρηκα – εύρηκα, αυτοδιοικητικό!
Αντί να φτιάξουμε την πλατεία δεν σχεδιάζουμε μια καινούργια! Του γούστου μας. Και να τα σχέδια σε πράσινο χρώμα, να οι πέργολες, να τα φωτοβολταικά, να τα γκαζόν, να τα κιονόκρανα και οι στήλες κλπ κλπ. Ήρθαν και οι διαβουλεύσεις του στιλ τι λέτε ρε το σχέδιο τέλειο, τέλειο, τελεία και παύλα.
Και μετά ήλθαν οι μπουλντόζες. Η τρύπα άνοιξε και ρούφαγε μέσα της φυτά, δέντρα, μπάζα, χώματα, τα πάντα όλα, ανεξάρτητα δημοτικών ανακατατάξεων!
Στην σκόνη και την αναμπουμπούλα και νέο εύρηκα. Δε στήνουμε και ένα ανάθημα για τον Πάπα της Ρώμης; Ωραία ιδέα ρε! Παγκόσμιοι θα γίνουμε!
Ακούω ότι θα παραδοθεί η Πλατεία όπως όπως για χρήση των δημοτών. Όμως οι παππούδες που συναντιότανε στην αλέα πίσω από ταξί έφυγαν. Οι οικογένειες δεν φωτογραφίζονται πιά στις εθνικές επετείους. Τα παιδιά που έπαιζαν ακούνε πλέον ραπ και τραπ στο κινητό ενώ οι ενήλικες το μόνο που θέλουν είναι να περνάνε από μέσα για να μην κάνουν τον γύρο.
Και όμως, λέω εγώ, θα έφτανε μια απλή, στοχευμένη και μελετημένη ανακαίνιση, ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Αντιφατικό ?
