Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Άλλο ένα Σαββατοκύριακο θα με βρει στο βουνό. Δεν παλεύεται αλλιώς.
Είναι κάπως παρήγορο, ότι ο πλανήτης είναι ένα μάτσο σκατά, αλλά από την άλλη δεν ήρθαμε σ’ αυτή τη ζωή για να δουλεύουμε και να τρώμε· άλλο που μόνο αυτό κάνουμε. Τι θέλετε να σας πω;
Ότι την ίδια μέρα που αποφασίστηκε η μη...
εφαρμογή της αύξησης του ωρομισθίου στις ΗΠΑ (αυτού που κόλλησε στο ίδιο σημείο πριν την προηγούμενη κρίση ακόμα), ο Biden διέταξε τα πρώτα αεροπορικά χτυπήματα κατά «στόχων» στη Συρία;Βάζω τους «στόχους» σε εισαγωγικά, γιατί πολύ μου αρέσει, που οι άνθρωποι είναι πλέον κομπάρσοι στη Γη.
Ότι η αστυνομία της Νέας Υόρκης δαπάνησε κάπου 75.000 δολάρια για σκύλο ρομπότ;
Να συνεχίσω;
Ότι καθόμαστε και απορούμε, που οι πλουσιότερες συνοικίες των ΗΠΑ έχουν υψηλότερα ποσοστά εμβολιασμού; Εντάξει, όχι όλοι, εκείνοι οι χαζοί που νομίζουν ότι είμαστε …ίσοι στην πανδημία. Μόνο στην πανδημία, δηλαδή.
Έλα, δεν το περιμέναμε. Είμαστε τόσο αφελείς, που νομίζουμε ότι αυτοί που έχουν λεφτά και έχουν μάθει να κόβουν ουρές, θα σεβαστούν ευπαθείς ομάδες και ηλικιωμένους; Αν μπορέσουν, δέκα εμβόλια θα κάνουν στο κάθε χέρι.
Είναι η λεγόμενη trickle-down immunity, όπως έγραψε και ένας υπέροχος άνθρωπος.
Τι άλλο θέλετε να πούμε;
Ότι οι αστυνομικοί συνεχώς απαλλάσσονται, ότι και να κάνουν, αλλά εμάς μας πηδάνε για το τίποτα; Ξέρω άτομα που έχουν τραβήγματα με τον νόμο κυριολεκτικά για το τίποτα. Και τύποι που βομβαρδίζουν νοσοκομεία, χωριά και σχολεία κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι.
Ούτε αυτό το ξέρουμε; Ότι η ηθική μιας εποχής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτούς που κάνουν κουμάντο;
Αφήσαμε ένα μάτσο άπληστα και αδίστακτα καθάρματα, να πλουτίσουν τόσο, που τώρα πλέον τους συμφέρει να μας εξαφανίσουν παρά να χάσουν έστω ένα από τα προνόμιά τους.
Το ξέραμε, όμως, και αυτό.
Αλλά κάτσαμε σε μια γωνιά και περιμέναμε την …τύχη να μας ευνοήσει.
Συνεχίζουμε να νομίζουμε, ότι είναι πιθανότερο να πλουτίσουμε παρά να χρεοκοπήσουμε.
Αυτό δεν είναι αισιοδοξία. Κάτι άλλο το λένε.
Όλα αυτά τα γράφαμε από τον περασμένο Μάιο (πως η αστική δημοκρατία λαμβάνει πανηγυρικά τέλος), αλλά οι άνθρωποι περιμένουν με αγωνία, τι θα συμβεί στη συνέχεια, λες και δεν ξέρουν.
Επιμένετε, ακόμα και τώρα, για μια σύντομη περιγραφή του άμεσου μέλλοντος;
Φανταστείτε μια μπότα να πατάει ένα ανθρώπινο κεφάλι. Για πάντα.
Τα γράφω όλα αυτά, επειδή, αν δεν τα πω, θα σκάσω και επειδή πάνω στο βουνό όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία.
Γίνονται ωραίες συζητήσεις, που δεν γινόντουσαν πριν, αλλά το μεγάλο πρόβλημα στην Αμερική είναι η εργασία. Όσο δεν μας αποστρέφει το full-time, part-time ή οποιαδήποτε άλλη μορφή job, τίποτα δεν θα αλλάξει πραγματικά.
Λυπάμαι, αλλά η ανθρωπότητα δεν ξέρει τι της γίνεται. Θα μπορούσε, αλλά δεν ξέρει και απλά προσποιείται ότι ξέρει.
Μάλλον ο ανθρώπινος κόσμος έχει το πρόβλημα.
Συγκριτικά, ο φυσικός κόσμος τα πάει περίφημα. Ποια είναι η τελευταία φορά που κοιτάξατε τον πανέμορφο πλανήτη στον οποίο ζούμε; Ποιος πρόσθεσε το γκρίζο και το μαύρο σ’ αυτόν τον υπέροχο γαλαζοπράσινο καμβά, οέο;
Εκεί πάνω, λοιπόν, στα όρη δεν ασχολούμαστε με αυτά, εδώ δίπλα στους πολλούς ανθρώπους σε τρελαίνουν.
Κάποιοι θα σου πουν, κιόλας, ότι για όλο αυτό το χάλι φταίει αυτή η πανδημία, μάλιστα συνεχίζουν να επιμένουν, ότι όλα αυτά θα περάσουν - αν και απ’ όσα διαβάζω στο twitter άλλων χωρών, μάλλον στις ΗΠΑ παίζει να είναι λιγότερο αφόρητο, πιθανολογώ επειδή είναι μια νεανική κοινωνία, που δεν συζητάει μόνο για συντάξεις, κρεβάτια νοσοκομείων, παρά τους πολύ περισσότερους νεκρούς, και καραντίνες.
Αν τώρα θέλετε αισιοδοξία, υπάρχουν και τα ναρκωτικά.
Αυτή είναι η κατάσταση της ανθρωπότητας σήμερα και αυτή θα είναι αύριο. Αυτή θα είναι για καιρό. Δεν αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη.
Δεν ήταν τόσο δύσκολο να φανταστείς, τι θα συμβεί σε μια απόλυτη ταξική κοινωνία με τεράστιες ανισότητες, όταν θα τη χτυπούσε οτιδήποτε (με τα εμβόλια, την περίθαλψη, τη διαχείρισή της) και τι θα συμβεί φυσικά στην επερχόμενη κλιματική αλλαγή· spoiler: ακριβώς τα ίδια, δηλαδή οι πλούσιοι θα ζουν στα τελευταία εύκρατα νησιά και οι υπόλοιποι θα τους κοιτάνε όσο θα ψήνονται ζωντανοί.
Ας είμαστε επιτέλους σοβαροί.
Αν η λύση είναι τα λεφτά και η δουλειά, τότε το πρόβλημα πρέπει να είναι παντελώς ηλίθιο.
Αν μη τι άλλο, είναι τρομαχτικό να βλέπεις επιστήμονες να στέλνουν ρόβερ σε έναν κόκκινο πλανήτη εκατομμύρια μίλια μακριά και όταν τους ρωτάνε για τις επιπτώσεις της πρόσκρουσης ενός μετεωρίτη στη Γη, να το μετράνε σε δολάρια.
Δηλαδή, μπορεί να υπάρχουν σημαντικές κινηματικές δράσεις, να έχουμε ν’ απασχολούμαστε, μπορεί η αμερικανική κοινωνία να μην είναι μια ανυπόφορα κανονική κοινωνία (σε σχέση με πέρσι ή πρόπερσι), μπορεί να έχει αλλάξει κάτι τους τελευταίους μήνες και να πλανάται κάτι στον αέρα που δεν υπήρχε πριν, αλλά δεν μπορώ να γράφω και βλακείες για να καθησυχάσω τον εαυτό μου.
Το επόμενο βήμα της ανθρωπότητας, αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει για άλλα 2.000 χρόνια τουλάχιστον, είναι πρώτον η αναδιανομή του πλούτου. Ε, πείστε τους πλούσιους, γιατί μάλλον εκεί προσκρούει.
Και δεύτερον, η κατάργηση της εργασίας. Ε, πείστε τους φτωχούς, γιατί μάλλον εκεί προσκρούει.
Οπότε, μέχρι τότε, θα έχουμε ξεσπάσματα, που μην παρεξηγηθώ απ’ το τίποτα κάτι είναι και αυτά.
Είμαι σίγουρος, δηλαδή, ότι θα συμβεί η κοινωνική έκρηξη, απλά δεν θα την περιμένω κάθε μέρα στη στάση.
Κάνω ό,τι μπορώ να μην τρέφω αυταπάτες, απλά κάπου χρειαζόμαστε και ένα διάλειμμα, απ’ όλα και απ’ όλους, αν και Κώστα το παράκανες.
Δεν είναι κακό να κάνεις διαλείμματα. Οι κουρασμένοι, άλλωστε, είναι αυτοί που χάνουν στο τέλος την μάχη.
Τα λέω, όλα αυτά, επειδή πολλοί νομίζουν, ότι άμα σκάσουν, διαρκώς αγωνιζόμενοι, στο τέλος θα νικήσουν. Δεν ξέρω, αν ο ορισμός της παράνοιας είναι, να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις άλλο αποτέλεσμα· πάντως, σίγουρα είναι ο ορισμός του σε λίγο θα τρώω φρουτόκρεμες.
Δεν είναι τόσο άσχημο να ξεκλέβεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου και τους αγαπημένους σου ανθρώπους, όταν χρειάζεσαι λίγη θαλπωρή. Και λίγη ομορφιά, why not?
Επίσης, ο χρόνος δεν είναι χρήμα, ούτε το χρήμα είναι χρόνος. Τίποτα δεν είναι σαν τον χρόνο. Άπαξ και τον ξοδέψεις, δεν τον ανακτάς ποτέ. Είμαστε όλοι μας σαν ωρολογιακές βόμβες, που αναπόφευκτα μια μέρα σκάνε. Ναι, αυτό που βλέπετε γύρω σας είναι όλο. Και αγωνιζόμαστε, όσο μπορούμε και θέλουμε, γιατί ίσως θα μπορούσε η ζωή να ήταν μια υπέροχη βόλτα, ακόμα και τώρα είναι, αντί να ασχολούμαστε με κάτι καθάρματα που δεν χορταίνουν με τίποτα.
Το γνώριζα, λοιπόν, το γνωρίζω και θα συνεχίσω να το ξέρω, κάθε φορά που επιλέγω να βοηθήσω (όπως εγώ νομίζω) την κοινότητα και τον διπλανό μου. Ότι το «μέλλον» δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Και ότι τώρα ζούμε, αύριο μπορεί όχι. Γεμάτα τα νεκροταφεία με ανθρώπους, που νομίζανε ότι προλάβαιναν.
Δεν είναι, λοιπόν, κακή η αναζήτηση της θαλπωρής, αν μη τι άλλο νομίζω είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και αν δεν είναι χέστηκα, πάλι θα την αναζητώ, ενώ δεν θέλω να κάνω τα ίδια λάθη, που έκανα στην Ελλάδα, όπου βρέθηκα κάποια στιγμή να παλεύω χωρίς αντίκρισμα και να ξοδεύω το πολυτιμότερο αγαθό στην Ιστορία, τον λιγοστό χρόνο που πάνω στη Γη μου δόθηκε -sorry για τον Μπρεχτ, καιρό είχα χαχα.
Βουνό και πάλι βουνό και όταν γεμίσω τις μπαταρίες μου επιστρέφω στον αγώνα - άσε κιόλας που αυτή τη στιγμή στην Αμερική οι δράσεις δεν έχουν την μαζικότητα που βλέπεις σε άλλες χώρες, ακόμα και στις υπέροχες φοιτητικές πορείες στην Ελλάδα, όμως έχουν διάρκεια, κάτι που δεν μπορώ να πω για τους υπόλοιπους, και την τελευταία φορά που κοίταξα τρέχουμε μαραθώνιο και όχι σπριντ.
Δεν εννοώ, ότι θα τα πούμε σε κάνα μήνα, το εννοούσα όταν είπα, μετά την επιστροφή μου, ότι τώρα δεν πάω πουθενά. Το εννοώ ακόμα. Άλλα λέω, αν και δεν ξέρω και τι λέω.
Τέλος, καλό είναι να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό που έρχεται και θα κάνει όλες τις άλλες «κακές» χρονιές, να μοιάζουν με καλοκαιρινά ραντεβού στην ακρογιαλιά. Καλά, οι Έλληνες που θα έχουν και μια ολοκληρωτική χρεοκοπία να διαχειριστούν, δεν είναι να τους ζηλεύεις, αλλά ο καθένας με την ατυχία του.
Μετά το καλοκαίρι, μπορεί και νωρίτερα, θα καταλάβετε ακόμα περισσότερο, τι εννοώ, όταν πιστεύω πως από εδώ και πέρα η παγκόσμια κατάσταση θα είναι κάτι πέρα από δραματική.
H καταστολή σε πάρα πολλές χώρες θα είναι τρομακτική, και μέχρι πρότινος ίσως να έμοιαζε αδιανόητη σε κάποιες χώρες.
Τέτοιας κλίμακας δεν έχουμε ξαναδεί.
Τους βλέπω να προετοιμάζονται (σε όλο τον πλανήτη) και απλά λέω αυτό που βλέπω.
Ο καπιταλισμός έσκασε και δεν έχει καμία διάθεση να σταματήσει, παρά ταύτα συνεχίζει να μασαμπουκώνει, οπότε καλύτερα να ετοιμάζεστε.
Καταρρέει. Πάνω μας. Και με όσους επωφελήθηκαν απ’ αυτό το σύστημα, να τραγουδούν: «είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή, κουφάλες προλετάριοι».
Να δείτε, που θα κατηγορηθούμε από πάνω για την κατάρρευση του τελειότερου συστήματος. Δύσκολο να φανταστείς τη συνέχεια;
Τι να κάνουμε, όμως. Έτσι είναι η ρουλέτα.
Παίξαμε και χάσαμε. What’s next?
Με εκτίμηση,
Άρης
