Το θέμα που θα «απασχολήσει» περισσότερο από κάθε άλλο τους Έλληνες τα επόμενα χρόνια, δεν είναι ούτε η τουρκική επιθετικότητα, ούτε οι εθνικοί ρουφιάνοι, ούτε το Υπουργείο ΠροΠό, ούτε ο Τουρισμός, ούτε οι απαγορεύσεις.
Ούτε καν το γεγονός ότι η χώρα χρεοκοπεί για 2η φορά στον 21ο αιώνα ή το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης πηγαίνει για τα μάτια του κόσμου σε Συνόδους Κορυφής, αφού όποιος θέλει να μιλήσει για την Ελλάδα, δεν μιλάει στα γκαρσόνια, αλλά απευθείας με τους δανειστές.
Και φυσικά, ποιες εκλογές με τους Έλληνες να έχουν ξεσκιστεί στην μαχητικότητα εδώ και 10 χρόνια; Οι εκλογές έχουν να κάνουν, με το ποιος θα κάθεται στο πορτ μπαγκάζ να παίζει με τα τουβλάκια του. Ο οδηγός δεν αλλάζει. Ούτε το όχημα. Και μάλλον, ούτε τα τουβλάκια.
Το θέμα, που θα απασχολήσει, λοιπόν, περισσότερο τους κατοίκους της δύσμοιρης αυτής χώρας, δεν είναι άλλο από την μετανάστευσή τους στο εξωτερικό, η οποία (απ’ όσο ξέρω) συνεχίζεται σταθερά κάθε χρόνο· απλά σύντομα θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, με ή χωρίς την πανδημία να οργιάζει εντός και εκτός Ελλάδος.
Η κατάσταση (για παράδειγμα) στην Ισπανία, που μάλλον ξαναμπαίνει σε lockdown, απλά αποδεικνύει αυτό που ήδη ξέρουμε.
Οι χώρες που στηρίζονται σε τεράστιο βαθμό στον Τουρισμό, θα αντιμετωπίσουν ένα κοκτέιλ υγειονομικής και οικονομικής κρίσης.
Ο ΟΟΣΑ προειδοποίησε, ότι τα τουριστικά μέρη θα κληθούν να διαχειριστούν άμεσα ανεργία ακόμα και 40%, μέσα στις επόμενες βδομάδες σημαίνει το «άμεσα», καθώς οι συνέπειες της τεράστιας μείωσης της τουριστικής κίνησης θα είναι εξαιρετικά άσχημες για τις επιρρεπείς τοπικές οικονομίες που στηριζόντουσαν κυρίως στον Τουρισμό.
Είναι ξεκάθαρο κιόλας από καιρό, ότι η Ελλάδα έχει πολλά βαρίδια και μάλλον δεν θα αποφύγει να βουλιάξει στον πυθμένα της …ανάπτυξης, που φέρνει η τεράστια παγκόσμια οικονομική κρίση.
Το μόνο που μένει να ξεκαθαριστεί είναι, αν θα έχει και παρέα στο βυθό.
Γιατί η κατάσταση θυμίζει κάπως εκείνον που φεύγει να σωθεί από τις πυρκαγιές του Αμαζονίου και πέφτει στις πυρκαγιές της Αυστραλίας.
Πλησιάζει η σφοδρή σύγκρουση με την πραγματικότητα. Ειδικά, όταν θα συνειδητοποιούν αρκετοί, ότι ο ιός δεν προκάλεσε (απλά, επιτάχυνε) την όποια κατάρρευση.
Γιατί είναι αναπόδραστη αυτή η πραγματικότητα, αφού όσοι έχουμε ζήσει ή ζούμε στο εξωτερικό, γνωρίζουμε, ότι η απληστία έχει ισοπεδώσει τα πάντα στον πλανήτη. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον πλούτο, το εμπόριο και την μετακίνηση των χρημάτων -οι τουρίστες μεταφέρουν πρωτίστως συνάλλαγμα, εξ’ ου και αντιμετωπίζονται ως οι… μάγοι με τα δώρα.
Στις ΗΠΑ μπορεί να μην αποτελεί ο τουρισμός σημαντικό κομμάτι της οικονομίας (ούτε 3%), αλλά μην έχουμε την αυταπάτη, ότι τα προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία δεν θα μας επηρεάσουν (και το ανάποδο). Άλλωστε, αποτελούμε το ¼ αυτής.
Ήδη, έχουν εκτοξευθεί οι εταιρικές χρεοκοπίες, ενώ η κατάσταση στα ορυκτά καύσιμα είναι δράμα, αφού σε αντίθεση με τον τουρισμό, οι πετρελαϊκές είναι σημαντικό γρανάζι της αμερικανικής οικονομίας.
Και δεν θέλει και ιδιαίτερη ανάλυση τι καταστάσεις έρχονται με την επέλαση της φτώχειας -πολύ μου αρέσει που κανένας δεν θέλει να χρησιμοποιεί πλέον τη λέξη φτώχεια, λες και την καταργήσαμε.
Και βέβαια, τα κέρδη μας, τα εισοδήματά μας, παράγονται από μια παγκόσμια οικονομία που δουλεύει πυρετωδώς χάρη στην αμερικανική κατανάλωση, στην οποία μάλιστα στηρίζεται και ένα μεγάλο κομμάτι (τουλάχιστον το 1/3) των οικονομικών δραστηριοτήτων στον υπόλοιπο πλανήτη.
Σιγά τώρα μην περιμένουν οι Κινέζοι εργοστασιάρχες να πλουτίσουν απαγγέλοντας ποιήματα του …Μάο. Εμάς μπουκώνουν καθημερινά με τα καλούδια τους.
Και μείωση στην κατανάλωση δεν σημαίνει απλά μείωση στην παραγωγή. Σημαίνει μείωση στα κέρδη, κάτι που δεν είναι αποδεκτό στον καπιταλισμό, και από μόνο του οδηγεί σε ραγδαίες εξελίξεις.
Με το δε ξύλο να πέφτει στρέιτ θρου (στην πολιτεία που διαμένω, η κυβερνήτης και ο αρχηγός της αστυνομίας μας έχουν μετατρέψει σε πειραματόζωα, δοκιμάζοντας κάθε μέρα και μια καινούρια τακτική καταστολής), το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ φαίνεται να θέλει να περάσει όσο το δυνατόν ασφαλέστερα το διάστημα μέχρι τις προεδρικές του Νοεμβρίου, οπότε καταλαβαίνει κανείς, ότι μάλλον δεν θα φτάσει να μπει ο Σεπτέμβριος.
Γίνεται χαμός, με το αν πρέπει να ανοίξουν πάλι τα σχολεία, με τα γεμάτα νοσοκομεία σε κάποιες κομητείες και το αν έπρεπε να ανοίξουμε την οικονομία. Προφανώς, όλα αυτά είναι τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης κατάρρευσης. Ή, απλά, το επόμενο επεισόδιο του αυτομαστιγώματος της ανθρωπότητας.
Όπως και να έχει, ουσιαστικά τίθεται ένα άνοστο δίλημμα ανάμεσα στην υγεία και την οικονομία και βασίζεται στο γεγονός, ότι, για να κινείται το χρήμα, πρέπει να κινούνται οι άνθρωποι και, για να κινούνται οι άνθρωποι, χρειάζονται χρήμα, άρα δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να γείρει η πλάστιγγα προς την υγεία.
Τώρα ποιο σαΐνι εμπνεύστηκε τέτοιους ρυθμούς κατανάλωσης, συνεχώς αυξανόμενους, σε έναν πλανήτη με περιορισμένους πόρους, δεν είναι επί του παρόντος.
Το θέμα είναι, ότι οι οικονομίες δεν μετασχηματίζονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτό (εφόσον το αποφασίσει κάποιος) θα πάρει χρόνια, μπορεί δεκαετίες.
Μέχρι τότε (σε κάποια χρόνια από τώρα) ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, οπότε το εμβόλιο, μάλλον θα είναι η τελευταία σκέψη στο μυαλό των δυτικών του χρόνου τέτοιο καιρό.
Δηλαδή, δεν τίθεται κανένα απολύτως δίλημμα για τους περισσότερους δυτικούς (που φοβούνται περισσότερο τη φτώχεια παρά τον ιό) και ουσιαστικά οι κυβερνήσεις επιχειρούν μια σειρά από τακτικές, που πιθανόν θα κρίνουν την έκβαση των επερχόμενων εξεγέρσεων, γιατί ξέρουν, ότι το παιχνίδι δεν θα κριθεί στα νοσοκομεία, αλλά στα συσσίτια και τις food banks.
Υποθετικά, όλα θα κριθούν στο πόσο θα αντέξουν οι δυτικοί την γενικότερη παρακμή των επόμενων ετών, αφού οι δυτικές οικονομίες πήγαν στο διάολο και ακόμα παραπέρα και θέλουν είπαμε χρόνια (μπορεί δεκαετίες) για να ανακάμψουν· καλά, θα το δείτε του χρόνου αυτό, δεν λέω τίποτε άλλο.
Βασικά, θα τεθεί πολύ σύντομα το σύστημα υπό αμφισβήτηση, γι’ αυτό πλέον είμαι σίγουρος. Όπως ήταν σίγουροι τον 19ο αιώνα και πέρασαν άλλα 150 χρόνια. Κάπως έτσι.
Αλλά, πέραν του αυτοσαρκασμού, μήπως, η τύχη της Δύσης δεν είναι στα χέρια των δυτικών; Λέω τώρα.
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά κανένας δεν φανταζόταν, ότι το …παγκόσμιο προλεταριάτο ήταν οι εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες, έτσι;
Κάτι μου λέει, ότι όλα αυτά είναι ασήμαντα, δηλαδή, μπροστά στα μεταναστευτικά κύματα που θα προκαλέσει η πανδημία, η κατάσταση στις οικονομίες δεκάδων κρατών και η κλιματική αλλαγή, που δεν έσκασε ακόμα.
Γιατί όλο αυτό δεν αφορά μονάχα τη Δύση (αυτό το 17% του πληθυσμού που καταναλώνει το 86% των παγκόσμια παραγόμενων πόρων, όπου δεν συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί, όταν απαιτήσει μεγαλύτερο κομμάτι το υπόλοιπο 83%), αλλά αφορά και όλους εκείνους που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους για μια θέση στον ήλιο της ευμάρειας και που βλέπουν τα τελευταία χρόνια να κλείνει σιγά-σιγά η τελευταία έξοδος κινδύνου.
Αν και υπάρχει άλλη μια τελευταία …έξοδος, που και αυτή θα κλείσει τα επόμενα χρόνια. Η εργασία.
Για παράδειγμα, άρχισαν να οργανώνουν και οι δοκιμαζόμενοι αστυνομικοί κάποιες πορείες με συνθήματα όπως «Blue Lives Matter», αφού νοιώθουν έντονα την καταπίεση του …έτερου BLM στο πετσί τους.
Βέβαια, η αντίθεση είναι έκδηλη και δεν υπάρχει καν μέτρο σύγκρισης.
Οι μεν φωνάζουμε για τις ζωές μας και τις κοινότητές μας, οι δε για τις δουλειές τους και τους μισθούς τους, μιας και βλέπουν κάποια οικονομικά τους προνόμια να απειλούνται· αλλιώς δεν θα μας έδιναν την παραμικρή σημασία.
Είναι ξεκάθαρο, ότι πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν επενδύσει τα πάντα πάνω στην καριέρα τους, έστω και αν αυτή έχει να κάνει με την προστασία του …πολίτη.
Κατά τ’ άλλα η εργασία εξανθρωπίζει. Μάλλον τελικά αποκτηνώνει.
Ξέρω, κιόλας, ότι μοιάζουν ανόμοια, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι: αν στη θέση των θυμάτων της αστυνομικής βίας και των αστυνομικών, βάλεις ας πούμε τους υπερασπιστές του περιβάλλοντος και τους εργαζόμενους σε ένα ορυχείο, τότε θα έχεις πάλι την ίδια σύγκρουση, με σχεδόν τα ίδια επιχειρήματα εκατέρωθεν, δηλαδή από την μια το περιβάλλον και από την άλλη οι θέσεις εργασίας.
Μάλλον επειδή όλες οι εσωτερικές συγκρούσεις μέσα στην κοινωνία (αυτές που δεν στρέφονται κατά της ελίτ), τείνουν να περιστρέφονται γύρω από τα λεφτά και την οικονομία, εξ’ ου και αποτυγχάνουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία να αλλάξουν πραγματικά τις καταστάσεις.
Και ξέρω, πως πολλοί αγωνιούν, τι μέλλει γενέσθαι, αλλά νομίζω δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα, αν δεν σπάσουμε τον μοναδικό δεσμό που διατηρεί η ελίτ μαζί μας, δηλαδή την εργασία.
Και για να σπάσει ο δεσμός της εργασίας, πρέπει να λαχταρήσουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την …τεμπελιά.
Είναι μάλλον κάπως απίθανο να εμποδίσουμε την καταστροφή, δουλεύοντας γι’ αυτόν που καταστρέφει.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που όλες οι κυβερνήσεις στον πλανήτη αγαπάνε τον εργαζόμενο -μάλιστα η μόνη φορά που θα τον μισήσουν, είναι αν απεργήσει/διεκδικήσει, γιατί τότε απειλεί τα δυο ιερά τέρατα του πλουτισμού, την ιδιοκτησία και την ιεραρχία, που κατά διαβολική σύμπτωση είναι πρωταρχικής σημασίας και στους χώρους εργασίας (διοικητικά συμβούλια, προϊστάμενοι, μερίσματα, υπάλληλοι, πνευματικά δικαιώματα, ιδιωτικός χώρος, φύλαξη των εταιρικών κτιρίων κ.α.).
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που το πρώτο μέλημα μέσα σε μια πανδημία είναι, να πηγαίνουν οι άνθρωποι στις δουλειές τους -πόσες κυβερνήσεις έχουν απαγορεύσει τον συνωστισμό στους χώρους εργασίας, μήπως καμία;
Αυτή είναι η πραγματικότητα, που μας χτυπάει κατάμουτρα αυτή τη στιγμή.
Γιατί ο σκοπός δεν τείνει να αγιάζει πάντοτε τα μέσα.
Τι διάολο σύστημα είναι αυτό, που μόλις σηκώσεις λίγο το πόδι από το γκάζι, καταλήγεις στον γκρεμό;
Άσε που, αν λίγοι μήνες είναι αρκετοί, για να καταλήξεις από την «μεσαία» τάξη στο… προλεταριάτο, τότε μάλλον η εργασία δεν πρόσφερε καμία εγγύηση, εξαρχής.
Στο κάτω-κάτω, όλοι έχουμε τις ίδιες βασικές ανάγκες, δηλαδή τροφή, στέγαση, καθαρό νερό, εκπαίδευση, περίθαλψη κτλ.
Και αν θέλουμε, αυτές να είναι ανταποδοτικές (δηλαδή να παρέχονται κατόπιν εργασίας) τότε δεν δικαιούμαστε να φωνάξουμε γι’ αυτά που μας περιμένουν όλους από Σεπτέμβριο.
Εκεί θα παιχτεί το «παιχνίδι» της κρίσης, αν η ανθρωπότητα θα κάνει το περιβόητο συνειδησιακό άλμα. Και αν αυτό το βήμα θα χρειαστεί 10 ή 1000 χρόνια.
Με εκτίμηση,
Άρης
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
