«Aν θες μια σύντομη εικόνα του μέλλοντος, τότε φαντάσου μια μπότα να πατάει ένα ανθρώπινο κεφάλι για πάντα».
Κακώς, ξεκινάω με χιλιοειπωμένη ρήση του Orwell το κείμενο, αλλά αυτό μου είπε ένας καλός μου φίλος προχθες, μην ξέροντας τι άλλο να σχολιάσει για τη δολοφονία του George Floyd.
Δεν είναι καν η πρώτη φορά που το ζούμε. Ενημερωτικά, οι αστυνομικοί έχουν απλά απολυθεί· κανένας δεν σκέφτηκε ακόμα στην εισαγγελία να κινήσει διαδικασίες, αν κρίνω από τα αντανακλαστικά στη δολοφονία Arbery…
Πιθανόν τα επόμενα βράδια θα κρίνουν την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθούν οι καταστάσεις, γιατί ζούμε πολύ περίεργες μέρες και δεν αποκλείεται να δούμε και καμιά Εθνοφυλακή στους δρόμους.
Πάντως, χθες το βράδυ (έχουμε μεγάλη διαφορά ώρας με εσάς, πάμε κάποιες ώρες πίσω ανάλογα την πολιτεία, οπότε τα γεγονότα αυτά εκτυλίχθηκαν τις πρωινές ώρες Ελλάδος) τα πράγματα ξέφυγαν τελείως, με χιλιάδες κόσμου στην Minneapolis να τα κάνει κυριολεκτικά πoυτάνα· λιγότεροι σαφέστατα σε άλλες πόλεις, εδώ δεν είμασταν περισσότεροι από 100.
Δεν ξέρω αν θα ζήσουμε μέρες Ferguson 9ή ακόμα και μέρες Los Angeles και Detroit), πάντως φαίνεται ότι υπάρχει συσσωρευμένη οργή, που δύσκολα θα αποφευχθεί να μην εκδηλωθεί και δεν το λέω επειδή το απεύχομαι.
Και πολλά ανεχόμαστε.
Πάντως, το χυδαίο μέσα σ’ όλα είναι που κατηγορούμε οι ΗΠΑ την Κίνα στο Χονγκ Κονγκ (για τη συμπεριφορά σε διαδηλωτές) και εμείς κάνουμε τα ίδια (πλαστικές σφαίρες, χημικά). Και χειρότερα.
Μην ξεχνάμε, ότι πάντοτε οι εξεγέρσεις ξεκινούν εκεί που δεν το περιμένεις. Από την αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων (Χιλή), μέχρι μια κρατική δολοφονία.
Γίνεται ξεκάθαρο με το πρώτο φως του ήλιου, ότι δεν θέλουν η δολοφονία ενός μαύρου να γίνει η αφορμή.
Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε προφανώς η τελευταία.
Γεμάτη η αμερικανική ιστορία με κρατικές δολοφονίες, εξεγέρσεις, φυλετικό μίσος και προκλητικές αποφάσεις της “δικαιοσύνης”. Και βέβαια, γενοκτονίες και σκλάβους - όλων των “χρωμάτων”.
Πολύ βολικό για την εξουσία να μιλάμε για το χρώμα του δέρματος, ενώ έπρεπε να μιλάμε για το χρώμα του χρήματος.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Άρχισαν και οι γελοίοι δημοσιογράφοι να αναπαράγουν βίντεο με την «σοκαριστική επίθεση σε γυναίκα σε καροτσάκι», η οποία κράταγε μαχαίρι και εμπόδιζε looters, μάλιστα κάρφωσε και μερικούς, τελικά δέχθηκε και κάποιες ψιλές ως αποτέλεσμα, ενώ σε άλλο βίντεο σηκώνεται από το καροτσάκι και περπατάει· απ’ όλα, λέμε, έχουμε στις ΗΠΑ. Και επειδή να τη διασύρουμε δεν προσφέρει κάτι, δεν έχω ιδέα, τι διάολο κατεβαίνει κάποιος να εμποδίσει διαδηλωτές μην μπουν σε επιχειρήσεις και μάλιστα προσποιούμενος τον ανάπηρο, ουσιαστικά ριψοκινδυνεύοντας τη ζωή του για τι, για μερικά κουτιά γάλα; Το έχω ξαναγράψει, η αμερικανική κοινωνία είναι μια κοινωνία με πολλές αντιφάσεις, αλλά δεν είναι μια ανυπόφορη κοινωνία, εκτός βέβαια αν θες να εστιάσεις στον καταναλωτισμό, γιατί η απληστία είναι εντονότερη απ’ οπουδήποτε αλλού, υπάρχει και μια ολόκληρη πόλη μέσα στην έρημο, που είναι κυριολεκτικά η αποθέωση της απληστίας. Δεν υπάρχει, όμως, μόνο αυτό. Η Αμερική έχει κυριολεκτικά χιλιάδες πρόσωπα. Αυτή η ποικιλία ανθρώπων και αντιλήψεων, έχει συνθέσει ένα περίεργο μωσαϊκό. Και είναι εξαιρετικά δύσκολο, να καταφέρεις να την δεις όλη αυτή την …πλάση, στη μια ζωή που έχουμε. Για παράδειγμα, δεν έχω πάει ποτέ στη Florida. Μάλιστα, δεν είναι μια ελεύθερη κοινωνία (δεν νομίζω κιόλας ότι υπάρχουν πολλές, μπορεί και καμία) και μάλλον για αυτό οι λέξεις freedom και liberty είναι τόσο συχνές στο λεξιλόγιό μας. Πάντως, το έγκλημα των Αμερικανών πολιτών (ένα έγκλημα που κάνουν όλοι οι λαοί, ειδικότερα των δυτικών κρατών) είναι που γινόμαστε συνένοχοι στα εγκλήματα των κυβερνήσεών μας. Κάποτε πρέπει να σπάσει ο κύκλος του αίματος, ο νόμος του ισχυρού. Κάποτε πρέπει να «δικαιωθούν» οι Floyd και Arbery αυτού του κόσμου και να πάψουμε να αναρωτιόμαστε, γιατί μπουκάρουν οπλισμένοι λευκοί σε κυβερνητικά κτίρια με την αστυνομία να τους κοιτάει, ενώ αντιθέτως φλομώνει στα χημικά πορεία διαμαρτυρίας για άλλον έναν νεκρό μαύρο στα χέρια της αστυνομίας· καλά μην είμαστε τελείως χαζοί, μήπως γιατί φοβάται περισσότερο τους οπλισμένους παραστρατιωτικούς απ’ τους άοπλους πολίτες, έτσι απλά λέμε τώρα, αν και υποψιαζόμαστε, παράλληλα, ότι αν ήταν οι …Μαύροι Πάνθηρες, θα τους είχαν γαζώσει πριν προλάβουν να ανέβουν στα σκαλιά της εισόδου. Μ’ αρέσει κιόλας, που η πρώτη φράση του φίλου μου για τη δολοφονία Floyd ήταν η εμβληματική φράση του Όργουελ. Του είπα, να αφήσει το μέλλον και να κοιτάξει το παρόν. Τώρα ζούμε. Δεν θα ζούμε σε 100-150 χρόνια από τώρα. Τώρα συμβαίνει, να πατάει μια μπότα ένα ανθρώπινο κεφάλι. Μας νοιάζει; Ή θα συνεχίσουμε να είμαστε παρατηρητές των καταστροφών μας; Μέχρι και αυτές ανάθεση τις κάναμε στην εξουσία. Ένας κύριος μου είχε δώσει μια υπέροχη συμβουλή, κάποτε, πως «αν δεν θες να σου συμπεριφέρονται σαν ζητιάνο, σταμάτα να απλώνεις το χέρι σου». Μια μικρή αλλαγή και μια άλλη πιο πέρα, δεν θα καταφέρουν απολύτως τίποτα. Πάντα κάποιοι θα μένουν απ’ έξω, τουλάχιστον όσο το κέρδος αποτελεί πρωταρχικό μέλημα της ανθρωπότητας. Αρκούν οι εικόνες στην Παλαιστίνη, στην Υεμένη και χιλιάδες άλλες τοποθεσίες (εικόνες από το παρόν) για να καταλάβει κανείς, ότι από τύχη ζούμε.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, στο γράφω ξανά πως, αν ξεκινήσει η θετική αλλαγή, θα ξεκινήσει από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ έχουν κοινωνία με κινητικότητα, καμία σχέση με τους δεινόσαυρους της Ευρώπης. Επίσης, είναι μια κοινωνία που τα έχει κάνει όλα. Εδώ στην Ελλάδα φόβος και παθητικότητα. Και ο κλασικός μικροαστισμός. Οι Έλληνες περιμένουν την ανάπτυξη και την αλλαγή από αυτούς που τους ξέσκισαν τις ζωές και από μπαρμπάδες και θείτσες. Οι νέοι άνθρωποι πουθενά. Ανύπαρκτοι. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
