Στέλιος Κούλογλου
Η φάση που βρίσκεται μια αυτοκρατορία, ορίζεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις μειονότητες και μπορεί να διορθώνει τα λάθη της.
Οι ΗΠΑ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: τη δεκαετία του ’60, η κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων...
μείωσε την κοινωνική πόλωση και έδωσε στην αμερικανική αυτοκρατορία τη δυνατότητα να κυριαρχήσει στον κόσμο για τις επόμενες δεκαετίες, χωρίς αξεπέραστες εσωτερικές κοινωνικές συγκρούσεις.
Αλλά παρά την πρόοδο που σημείωσαν, όπως συμβολικά εκφράστηκε με την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα το 2008, οι Αφροαμερικανοί εξακολουθούν να παραμένουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και τα συνήθη θύματα της ρατσιστικής αστυνομικής βίας. Το φαινόμενο έχει περιγραφεί και σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, η ΕΡΤ έδειξε πρόσφατα την εξαιρετική «Mια στάση πριν το τέλος», βασισμένη στην πραγματική ιστορία ενός νεαρού Μαύρου που δολοφονείται εν ψυχρώ στο μετρό από Λευκό αστυνομικό. Μοιάζει σαν 2 σταγόνες νερό με την πρόσφατη δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ στη Μινεάπολη.
Αλλά όπως και με ένα άλλο δημοφιλές θέμα ταινιών, τις μαζικές δολοφονίες αθώων πολιτών από ανισόρροπους που βρίσκουν όπλα στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, η αυτοκρατορία δεν μπορεί να διορθωθεί: ούτε μέτρα για τον περιορισμό της οπλοκατοχής λαμβάνονται, ούτε για την ισότητα Λευκών και Μαύρων στις ΗΠΑ. Όπως είδαμε με αφορμή και την πανδημία, οι φτωχοί Αφροαμερικανοί, όπως άλλωστε και οι απόγονοι όσων Ινδιάνων γλίτωσαν τη γενοκτονία, πλήρωσαν δυσανάλογα μεγάλο τίμημα για τις παραλείψεις ενός Λευκού, εκατομμυριούχου και αλαζόνα προέδρου.
Ο Ντόναλντ Τραμπ συμβολίζει την παρακμή της αυτοκρατορίας. Εκλέχθηκε δημαγωγώντας πάνω στα προβλήματα των Λευκών εργατών και την απερίγραπτη φτώχεια που τους έχει προκαλέσει η αμερικανόπνευστη παγκοσμιοποίηση-μπούμεραγκ και αξιοποιώντας συγχρόνως τη διαφθορά του κατεστημένου πολιτικού συστήματος. Στην πραγματικότητα η αμερικανική δημοκρατία έχει μεταλλαχθεί σε ολιγαρχία του πλούτου. Από τους 100 γερουσιαστές, σχεδόν οι μισοί είναι εκατομμυριούχοι. Στις εκλογές του Κογκρέσου, στο 90% των περιπτώσεων, ο υποψήφιος που συγκεντρώνει τα περισσότερα χρήματα, κερδίζει την «κούρσα».
Οι βουλευτές διαπλέκονται με τα οικονομικά συμφέροντα πριν από τις εκλογές, για να εκλεγούν και μετά τις εκλογές για να επανεκλεγούν. Στις τελευταίες αναμετρήσεις, πάνω από το 90% των ανθρώπων που ήταν ήδη στην εξουσία, επανεξελέγησαν. Με κλασικό παράδειγμα τις οικογένειες Μπους αλλά και Κλίντον, η πελατειακή/εκλογική κληρονομιά μεταβιβάζεται σε μέλη της ίδιας οικογένειας. «Όλα αυτά θυμίζουν μάλλον Βόρεια Κορέα, παρά ΗΠΑ», μου έλεγε περιγράφοντας το φαινόμενο, ο εξαιρετικός δημοσιογράφος και ερευνητής κατά της διαφθοράς Τσαρλς Λούις.
Με εξαίρεση την εκλογή Ομπάμα, οι Αμερικανοί ψηφοφόροι καλούνται στις τελευταίες αναμετρήσεις να επιλέξουν ανάμεσα σε 2 εκατομμυριούχους για πρόεδρο της χώρας. Τα ποσά που απαιτούνται για τις προεκλογικές εκστρατείες αυξάνουν κάθε τετραετία με γεωμετρική πρόοδο. Πρέπει να συμμαχήσεις με τους δισεκατομμυριούχους της Αμερικής και αυτοί είναι που αποφασίζουν αν είσαι αποδεκτός ως μελλοντικός Πρόεδρος των ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι δε θα μπεις στα πόδια τους και ότι θα κάνεις ό,τι θέλουν αυτοί. Όποιος πάει να παραβιάσει τους κανόνες, «καθαρίζεται» με συνοπτικές διαδικασίες. Αν αμφιβάλλετε, ρωτήστε τον Μπέρνι Σάντερς.
Τα ΜΜΕ ελέγχονται από τους ίδιους ανθρώπους. Υπάρχει ελευθερία της έκφρασης και μπορείς να αποκαλείς ανισόρροπο τον πρόεδρο των ΗΠΑ χωρίς πρόβλημα, αλλά στις στρατηγικές αποφάσεις της χώρας, τα κυρίαρχα ΜΜΕ υποκλίνονται στη σημαία. Η περίπτωση της εισβολής στο Ιράκ, την οποία υποστηρίξαν από το «φιλελεύθερο» CNN μέχρι τους New York Times, είναι εδώ χαρακτηριστική.
Μόνο που, το ξέρουμε από τον Θουκυδίδη και τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, η τύχη των μεγάλων δυνάμεων εξαρτάται ακριβώς από την τύχη των πολέμων που οι ίδιες ξεκινούν. Οι παταγώδεις, στρατηγικές αποτυχίες των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν (όπου ο Λευκός Οίκος στην ουσία παραδίδει την εξουσία στους Ταλιμπάν) σημειώνονται, ενώ η χώρα θα δαπανήσει, το 2020, $721.5 δις δολάρια για στρατιωτικές δαπάνες.
Πρόκειται για φαύλο κύκλο. Αυτό το αμύθητο ποσό περιορίζει τις δυνατότητες άσκησης κοινωνικής πολιτικής και περιορισμού της ενδημικής φτώχειας μέσα στις ΗΠΑ και επομένως και των φυλετικών διακρίσεων. Θα υπάρχουν και άλλες δολοφονίες Αφροαμερικανών και άλλες εξεγέρσεις, όπως αυτή που συγκλονίζει σήμερα τη Μινεάπολη. Η χώρα έχει μπει στη φάση της παρακμής, με όλους τους κλυδωνισμούς που αυτό ήδη προκαλεί στις παγκόσμιες ισορροπίες.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
