Success story του κερατά η δόση!
Hταν να πάρουμε (να πάρουν οι Δυνατοί δηλαδή) 8,1 δισ. - «παίρνουμε» 6,8 δισ.! Κι αυτό σε δόσεις, 2,5 δισ. τον Ιούλιο (αν εκτός απ’ τους σχολικούς φύλακες απολυθούν και τα σχολικά κάγκελα)...
1,8 δισ. τον Αύγουστο (αν ιδιωτικοποιηθούν τα εν λόγω κάγκελα) και 0,5 δισ. τον Οκτώβριο, αν
ο κ. Κυριακομητσοτάκης αποδειχθεί δίκαιος δήμιος και ό,τι σφάζει το μαχαιρώνει! Σύνολο δηλαδή 4,8 δισ.! Μας λείπουν ακόμα δύο δισ. ώς τα 6,8 δισ. που «παίρνουμε» (αντί των 8,1 δισ.). Αυτά προέρχονται απ’ τα κέρδη των δανειστών μας (απ’ τα δάνεια που μας έχουν δώσει) και θα πάνε όλα τσιφ σε κλειστό λογαριασμό για την αποπληρωμή των... δανειστών μας επίσης!
Τέτοιο success story ούτε ο Γκούφυ!
Ομως, το πρόβλημά μας δεν είναι μόνον η ανεπάρκεια, η αναλγησία και η υποτέλεια του κ. Στουρνάρα, του κ. Σαμαρά, του κ. Βενιζέλου και των συν αυτοίς, αλλά η μανία της Τρόικας.
Είναι άραγε η Τρόικα τρελή;
Δεν αντιλαμβάνεται, ότι τα μέτρα που επιβάλλει, βαθαίνουν την ύφεση, γιγαντώνουν την ανεργία και βυθίζουν τη χώρα στα Τάρταρα;
Οχι, δεν είναι τρελή η Τρόικα, ούτε επιμένει στα «λάθη της» από κάποια λογικώς ανεξήγητη Διονυσιακή Μανία. Αντιθέτως, η Τρόικα είναι άκρως συγκροτημένη σαν στράτευμα οργανωμένη και κατασκευάζει μια νέου τύπου χώρα.
Ολος αυτός ο παραλογισμός που ζούμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, είναι η τετραγωνική λογική των μηχανικών μιας Κατασκευαστικής Εταιρείας που έχει βάλει την Ελλάδα στο κρεβάτι του Προκρούστη και της δίνει νέα μορφή και νέο περιεχόμενο.
Ασχολούμεθα με τρίχες, αν ο ΦΠΑ θα ’ναι παχύς τον Αύγουστο ή αν οι απολύσεις θα ’ναι 12.000 ψυχών, ενώ θα είναι όσων θέλουν και όποτε θέλουν. Ασχολούμεθα με τις τρίχες που (δεν) διαπραγματεύεται η κυβέρνηση των ανδρεικέλων και δεν βλέπουμε το προφανές: ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του Λαού της.
Σε ένα Στρατόπεδο Καταναγκαστικής Εργασίας, σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη. Αυτό που κατασκευάζει στη χώρα μας η Τρόικα (κι έχει πλέον λάβει τις διαστάσεις ολοκληρωμένου πειράματος) αφορά σε χώρες ή περιοχές εντός της Ευρωζώνης που θα τελούν υπό Καθεστώς Εντολής.
Το χρέος είναι το εργαλείο αυτής της διαδικασίας. Τα χρέη των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Ιαπωνίας και πολλών άλλων είναι ουρανομήκη. Τα χρέη όμως αυτά διά της ισχύος των όπλων μπορούν να μετατρέπουν τα χρέη των ασθενέστερων σε εργαλεία για την ποδηγέτησή τους.
Με τη μετατροπή μιας κρίσης δανεισμού σε κρίση χρέους, όπως έγινε με την Ελλάδα, μια χώρα καθίσταται Φόρου Υποτελής - και ύστερα, ο Θεός να τη βοηθήσει, αν δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει.
Στην Ευρώπη (για προφανείς λόγους που αφορούν στους συσχετισμούς δυνάμεων του εγγύς μέλλοντος) «πρέπει» να δημιουργηθούν πολλές μικρές ή μεγαλύτερες «Κίνες». Στην Ελλάδα,
εις ό,τι αφορά την εργασία αυτό έχει ήδη συμβεί. Η εργασία είναι πλέον εδώ φθηνή (χωρίς αυτό να σημαίνει και ανταγωνιστική - άλλος μύθος αυτός, η μπούρδα της ανταγωνιστικότητας). Στη συνέχεια ο δημόσιος πλούτος της χώρας παραχωρείται, ενώ η πολιτική της υπόσταση εξαερώνεται διττώς: με τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο δουλικό ως προς τους ξένους και αυταρχικό ως προς τους ιθαγενείς. Το σαντζάκιον κυβερνάται πλέον με προεδρικά διατάγματα, εκβιασμούς, καταστολή, κατακρεούργηση του Συντάγματος. Η χώρα έχει γίνει μπαίγνιο. Και συνεπώς
ανίκανη να υπερασπισθεί τους φυσικούς της πόρους, υδρογονάνθρακες (τεράστιας αξίας) και (τεράστιας αξίας) ορυκτά.
Επιγραμματικώς λοιπόν θα λέγαμε ότι η Τρόικα, τη αγαστή συνεργασία των ντόπιων πρόθυμων, έχει κατασκευάσει μια χώρα-χώρο: α) Φθηνής εργασίας. β) Δημόσιου πλούτου προς λαφυραγώγηση. γ) Μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. δ) Πολιτειακού εκφυλισμού και πολιτικής παρακμής, και ε) Τεραστίας αξίας φυσικών πόρων προς αρπαγήν.
Προϋπόθεση όλων των παραπάνω ήταν και συνεχίζει να είναι ο εξευτελισμός του λαού, η καταρράκωση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού του.
Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι πάμε κάθε Eurogroup και χειρότερα! Οτι μας έγινε η υπερχρέωση υποχρέωση! Οτι ο ξαφνικός φαστ τρακ θάνατος παραμονεύει παντού!
Ομως, όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας επειδή το θέλει η Γερμανία; Μάλιστα σε αντίθεση με τις ΗΠΑ; Βρίσκονται αλήθεια σε κάποια αντίθεση οι ΗΠΑ με τη Γερμανία σε αυτό το ζήτημα ή εν γένει στην τελική διαμόρφωση της Ευρώπης;
Τι θέλουν στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ; Μια ισχυρή Ευρώπη των εθνών, των κρατών και των λαών της, ή μια γερμανική Ευρώπη στον βαθμό που οι ίδιες χειραγωγούν τη Γερμανία;
Μήπως η «ενδυνάμωση» του ευρώ ως στόχος της γερμανικής πολιτικής το αποδυναμώνει, υποβαθμίζοντάς το σε νόμισμα εσωτερικών ενωσιακών αντιθέσεων και πάντως όχι διεθνών συναλλαγών;
Είναι πράγματι σε αντίθεση οι ΗΠΑ με τη Γερμανία ή η Γερμανία είναι ο εργολάβος τους στην Ευρώπη;
Αν ο πόλεμος στο Ιράκ ξέσπασε, όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν αναζήτησε άλλο απ’ το δολάριο νόμισμα για να εμπορεύεται το πετρέλαιο της χώρας του, πόσο βλάπτει τα αμερικανικά συμφέροντα η καθήλωση του ευρώ στον γερμανικό μικρόκοσμο;
Αν η κυρίαρχη καπιταλιστική αντίθεση του εγγύς μέλλοντος ορισθεί μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, το «ευρώ γερμανικού ενδιαφέροντος», καθώς και οι «πολλές μικρές Κίνες» στο πλαίσιο της Ενωσης, είναι μια χρήσιμη για τις ΗΠΑ κατάσταση.
Οπως άλλωστε θα μας διαβεβαίωναν και οι πράκτορες της NSA, όταν παρακολουθούν με τη συνεργασία των Γερμανών συναδέλφων τους τη Γερμανία σούμπιτη και την Ευρώπη ολόκληρη, μηδέ
του Γιωργάκη εξαιρουμένου...
