Η κατοχή και κυκλοφορία της μπάλας, η ακρίβεια στις μεταβιβάσεις της και το ανελέητο πρέσινγκ για την ανάκτησή της το γρηγορότερο δυνατό συνθέτουν τη συνταγή, που σε μικρές παραλλαγές και αναγκαστικές προσαρμογές τηρεί πιστά η Εθνική Ισπανίας.
Η εφαρμογή της συνταγής αυτής στον βαθμό τελειότητας που απολαμβάνουμε την τελευταία...
τετραετία απέδωσε τρόπαια και ρεκόρ που καθιστούν πλέον τη «Φούρια Ρόχα» την πιο επιτυχημένη εθνική ομάδα στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Με το εντυπωσιακό 4-0 επί της Ιταλίας στον προχτεσινό τελικό του Κιέβου, η Ισπανία είναι πλέον η μοναδική ομάδα που μέσα σε μία τετραετία κατέκτησε και τα τρία τρόπαια (δύο EURO και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο).
Για να το καταφέρουν αυτό, οι ποδοσφαιριστές της άλλαξαν κατά μέσο όρο 682 πάσες ανά αγώνα σε αυτήν τη διοργάνωση, δηλαδή σχεδόν εκατό περισσότερες απ' όσο ήταν ο μέσος όρος τους (588) όταν κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 στη Νότιο Αφρική.
«Τόσο στο EURO 2008 όσο και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, η Ισπανία σού έδινε την εντύπωση, ότι αξιοποιούσε αυτή την απίστευτη κατοχή μπάλας που κατόρθωνε να έχει, με στόχο να επιτεθεί και να πετύχει γκολ. Σ' αυτό το EURO χρειάστηκε να αναπροσαρμοστούν τακτική και στόχευση. Σου έδινε την εντύπωση ότι επιδίωκε να έχει την κατοχή της μπάλας όχι τόσο για να επιτεθεί, όσο για να αμυνθεί. Δεν επέτρεπε έτσι στην αντίπαλο να πάρει την μπάλα και να της δημιουργήσει προβλήματα» ήταν η ανάλυση του τεχνικού της Αρσεναλ, Αρσέν Βενγκέρ. Αυτή η αναπροσαρμογή του στυλ αποδίδεται στην απουσία φορμαρισμένου σέντερ φορ.
Ο ήρωας της Ισπανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, Νταβίδ Βίγια, ήταν απών λόγω τραυματισμού, ενώ το τρέχον επίπεδο φόρμας του Φερνάντο Τόρες ωχριά μπροστά σε εκείνο στο οποίο βρισκόταν στο EURO 2008.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε κατέληξε στο σύστημα 4-6-0 χωρίς (τυπικά) καθαρόαιμο σέντερ φορ, αλλά που χάρη στην ταχύτατη κυκλοφορία της μπάλας έβγαζε σε θέση βολής πλειάδα ποδοσφαιριστών από τους αμυντικούς Σέρχιο Ράμος και Ζόρντι Αλμπα μέχρι τους Φάμπρεγας, Νταβίδ Σίλβα, Τσάβι, Ινιέστα, ακόμα και τον τόσο ασυνήθιστο να πατά αντίπαλη περιοχή Τσάμπι Αλόνσο.
Η τακτική αυτή μας επιφύλαξε κάποιες πληκτικές αναμετρήσεις, όπως το 2-0 επί της Γαλλίας στον προημιτελικό και το 0-0 του ημιτελικού με την Πορτογαλία, όπου τα πέναλτι έκριναν την πρόκριση. «Μα φυσικά μερικά παιχνίδια μας γίνονται πληκτικά, αφού ο αντίπαλος ασχολείται μόνο με την άμυνα» είχε αντιτείνει με κάποια δόση αλαζονείας ο Τσάβι. Ομως στον τελικό, με θύμα τους θαρραλέους Ιταλούς, η λειτουργία του 4-6-0 του Ντελ Μπόσκε άγγιξε την τελειότητα.
«Δεν εφηύρα κάποιο νέο στυλ παιχνιδιού, όπως και δεν υπάρχει μόνο ένα ποδοσφαιρικό στυλ. Το σημαντικό στο ποδόσφαιρο είναι να πετυχαίνεις γκολ. Το ευτύχημα είναι ότι διαθέτουμε έξυπνους και τεχνίτες ποδοσφαιριστές, που συνθέτουν ένα απόλυτα ισορροπημένο και ομοιογενές σύνολο» διατείνεται ο 61χρονος Ντελ Μπόσκε, που διαδέχτηκε τον θριαμβευτή του 2008 Λουίς Αραγονές, για να γίνει ο πρώτος προπονητής στην Ιστορία που έχει κατακτήσει δύο Τσάμπιονς Λιγκ (2000, 2002 με τη Ρεάλ), Παγκόσμιο Κύπελλο και Πρωτάθλημα Ευρώπης.
Οποιοι αναζητούν την πηγή αυτού του ισπανικού στυλ της τεχνικής ανωτερότητας, που διασφαλίζει την... αέναη κατοχή και κυκλοφορία της μπάλας, ας επισκεφθούν το κορυφαίο ποδοσφαιρικό εκπαιδευτήριο στον κόσμο, την Ακαδημία της Μπαρτσελόνα.
Εξι από τους παίχτες της ενδεκάδας του προχτεσινού τελικού, οι Πικέ, Ζόρντι Αλμπα, Μπουσκέτς, Τσάβι, Ινιέστα και Φάμπρεγας, είναι απόφοιτοι της θρυλικής «Λα Μασία».
