Του Μιχάλη Μητσού
Το ερώτημα στην αμερικανική μπλογκόσφαιρα ήταν το εξής:
«Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχετε αναγκαστεί να κάνετε στη δουλειά σας;».
Υπήρξαν πολλές απαντήσεις.
Η πιο δημοφιλής, με 2.000 σχόλια μέσα σε ένα 24ωρο, θυμίζει λίγο την...
ταινία «Ραντεβού στον αέρα».
Αν, όμως, ο Τζορτζ Κλούνεϊ υποδυόταν εκεί το αστέρι μιας εταιρείας απολύσεων, ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας - που υπογράφει ως Jobthreadthrowaway - εργάζεται σε μια εταιρεία, που πουλάει κατασχεμένα σπίτια.
«Οταν ο πιστωτής κατάσχει ένα σπίτι - ή σκέπτεται να το κατάσχει - το πρώτο πράγμα που κάνει, είναι να στείλει κάποιον να πιστοποιήσει, αν υπάρχει πράγματι σπίτι σε αυτό το σημείο και αν ζει κάποιος εκεί. Οι δικηγόροι είναι ακριβοί κι έτσι στέλνουν ειδικευμένους υπαλλήλους.
Μερικές φορές πέφτουμε σε μια απάτη, το σπίτι δεν υπήρξε ποτέ, αλλά αυτό είναι σπάνιο.
Αλλοτε διαπιστώνουμε ότι το σπίτι είναι καμμένο, κατεστραμμένο, εγκαταλελειμμένο ή ότι μένει εκεί κάποιος, που δεν έχει καμιά σχέση με τον ιδιοκτήτη.
Πολλές φορές βρίσκουμε ότι το σπίτι είναι μια φωλιά κρακ ή ότι οργανώνονται εκεί κυνοδρομίες ή κοκκορομαχίες.
Ορισμένοι καταλαβαίνουν αμέσως γιατί βρίσκομαι εκεί.
Μερικοί προσποιούνται ότι δεν τους ενημέρωσε κανείς για την έξωση, άλλοι λένε ότι ήρθαν σε συμφωνία με τον πιστωτή, κάποιοι δεν μιλούν καθόλου, ενώ αρκετοί με έχουν απειλήσει ότι θα καλέσουν την αστυνομία.
Μια φορά είδα 50-60 μοτοσυκλέτες παρκαρισμένες μπροστά σε ένα σπίτι και κατάλαβα ότι έπρεπε να ξαναπεράσω.
Οταν δεν είναι κανείς στο σπίτι, πρέπει να ψάξω αν είναι στη δουλειά, σε διακοπές, στο στρατό, σ' ένα άλλο σπίτι, στη φυλακή, σε γηροκομείο, αν έχει πεθάνει ή έχει μετακομίσει. Δεν είναι απλό. Το ηλεκτρικό και το φυσικό αέριο μπορεί να μείνουν συνδεδεμένα για μήνες. Οι γείτονες μπορεί να είναι στο κόλπο και να φροντίζουν τον κήπο, ώστε το σπίτι να μοιάζει κατειλημμένο.
Ορισμένοι εκμεταλλεύονται την ευκαιρία και δέχονται κάποια χρήματα για να φύγουν χωρίς προβλήματα. Μπαίνω τότε σε κάθε δωμάτιο κι ανοίγω κάθε συρτάρι, για να είμαι σίγουρος ότι το σπίτι είναι καθαρό και δεν περιέχει τοξικά ή χημικά προϊόντα. Μερικές φορές τα παιδιά είναι μπροστά, άλλοτε περιμένουν στο αυτοκίνητο. Βλέπω σημάδια στον τοίχο, που παρακολουθούσαν την ανάπτυξή τους.
Μια γυναίκα μού έδωσε το κλειδί της θωρακισμένης πόρτας του δωματίου της. Είχε χωρίσει, αλλά ο πρώην άνδρας της παρέμενε στο σπίτι κι έτσι το βράδυ έπρεπε να ταμπουρώνεται στο δωμάτιό της.
Αλλοι δεν θέλουν να φύγουν και ζητούν να μου μιλήσουν.
Κάνω ότι τους ακούω, αλλά δεν ξεγελάω κανέναν.
Μπαίνω στα όνειρα κάποιων άλλων ενώ μιλούν, όχι πραγματικά για να ακουστούν, αλλά για να πουν αντίο. Και να αφήσουν τα φαντάσματα πίσω τους.
Βγάζουν τα κλειδιά από τον κρίκο. Με ευχαριστούν. Μερικές φορές κλαίνε. Υστερα φεύγουν. Τουλάχιστον, δεν τους αναγκάζω να σβήσουν για τελευταία φορά τα φώτα.
Βλέπω τα όνειρα να πεθαίνουν: αυτή είναι η δουλειά μου».
ΠΗΓΗ: tanea.gr
