ΔΡΟΜΟΙ. Του Ρούσσου Βρανά

Οι πολιτικοί...
... άνεµοι αλλάζουν γρήγορα. 

Οταν χτύπησε η οικονοµική κρίση και στη µια και στην άλλη µεριά του Ατλαντικού βγήκαν στον αφρό νέες κυβερνήσεις υποσχόµενες αλλαγή, διέξοδο και ελπίδα. 

Τι ήταν εκείνο που τις έφερε στην εξουσία; 

Ο φόβος του λαού µήπως ολόκληρος ο... κόσµος καταρρεύσει πάνω στο κεφάλι του. Κι ο φόβος είναι κακός σύµβουλος. Επειδή εξωθεί σε βιαστικές αποφάσεις.

Αλλος άνεµος...
... φυσούσε τότε, άλλος άνεµος φυσάει τώρα. Μέσα σε λίγα µόνο χρόνια, ο λαός έχει πια καταλάβει τι ακριβώς εννοούσαν οι διαχειριστές της κρίσης όταν υπόσχονταν αλλαγή, διέξοδο και ελπίδα.
∆εν αύξησαν τους φόρους στο µεγάλο κεφάλαιο. 
∆εν υποχρέωσαν τις µεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες, που διέσωσαν µε το υστέρηµα του λαού, να διαθέσουν αυτό το τζάµπα χρήµα σε οικονοµικά και κοινωνικά επωφελείς σκοπούς.
∆εν κατέστρωσαν προγράµµατα για να περιορίσουν την ανεργία. 
Εξακολούθησαν να δανείζονται, για να διασώζουν εκείνους, ακριβώς, που µε τα χρήµατα τα οποία δεν πλήρωναν σε φόρους δάνειζαν τις κυβερνήσεις. 

Στην Ευρώπη, όπως και στις ΗΠΑ, το κόστος της κρίσης και της διάσωσης εκείνων που έπρεπε να την πληρώσουν, µεταφέρθηκε στον γενικό πληθυσµό µε τη µέθοδο της λιτότητας. Κάτω από το βάρος των απαιτήσεών τους λύγισαν ακόµη και οι πιο «ελπιδοφόροι».
Και τώρα, καθώς η κρίση εξακολουθεί να µαστίζει το µεγαλύτερο τµήµα του λαού, οι διαχειριστές της αναγκάζονται να ζήσουν κι αυτοί µε τους δικούς τους φόβους. Εγκαλούνται από τον λαό για τις απολύσεις, για την υπεξαίρεση των µισθών και των συντάξεων, για την καταστροφή του κοινωνικού κράτους.
Οι πολιτικές της λιτότητας εξακολουθούν να υποσκάπτουν το βιοτικό επίπεδο, χωρίς να φέρνουν πιο κοντά κάποια διέξοδο από την κρίση. Και ο λαός στρέφεται εναντίον των κυβερνήσεων της λιτότητας.

Ηγέτες...
... κρατών οι οποίοι εφάρµοσαν πειθήνια τη στρατηγική που θέλησαν οι δανειστές τους, δηλαδή την κοινωνικοποίηση του κόστους της κρίσης, βρίσκονται τώρα αντιµέτωποι µε τον λαό. Οπως οι κυβερνήτες πολλών αµερικανικών πολιτειών. Και όπως ο Σόκρατες, που η κυβέρνησή του κατέρρευσε πρόσφατα, όταν θέλησε να υποβάλει σε µια ακόµη δόση λιτότητας τον πορτογαλικό λαό. Οι εκδηλώσεις διαµαρτυρίας κατά της λιτότητας και οι απεργίες για αυξήσεις µισθών πληθαίνουν και στις δυο όχθες του Ατλαντικού. Το πολιτικό κόστος της λιτότητας γίνεται ολοένα και πιοδυσβάστακτο για πολλούς ηγέτες.Θα χρειαστούν νέα προσωπεία, νέα τεχνάσµατα, νέα προσχήµατα, για να µπορέσουν να τη συνεχίσουν.

Οι άνεµοι...
... όµως αλλάζουν και µπορεί να φέρουν νέες πολιτικές, που θα µετατοπίζουν το κόστος της κρίσης σε εκείνους που ευθύνονται πραγµατικά γι’ αυτήν.
«Στους πλούσιος και στους µεγάλους», λέει ο Ρίτσαρντ Γουλφ, καθηγητής στο Πανεπιστήµιο της Μασαχουσέτης.
«Πολιτικές που θα µπορούσαν να αλλάξουν αυτό το σύστηµα, το οποίο εδώ και χρόνια βυθίζει τον λαό στη µία κρίση µετά την άλλη, µολονότι οι υπερασπιστές του υπόσχονται κάθε φορά πως αυτή η κρίση θα είναι η τελευταία».

ΠΗΓΗ: τα νεα on-line,  rvranas@dolnet.gr