Υπάρχει ένα στοιχείο που µε κάνει να υποψιάζοµαι πως ο περίφηµος γαλάζιος υπουργός µε το κοµπόδεµα των 178 εκατ. είναι φάντασµα. Ή, ακόµη κι αν υπάρχει, δεν πρέπει να έχει ελληνικό διαβατήριο.
Πρόκειται για το ιδιαίτερο ύφος της ελληνικής διαφθοράς, για την ιδιοπροσωπεία της.
∆ιότι και σε αυτό το σηµείο οφείλουµε να... αναγνωρίσουµε σε εαυτούς και αλλήλους πως ξεχωρίζουµε.
Η διαφθορά, το πολιτικό χρήµα, δεν είναι αποκλειστικό προνόµιο του περιούσιου λαού µας. Υπάρχει κι αλλού, αυ τά συµβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.
Αυτό το ξέρουµε, όπως ξέρουµε πως παρ’ ηµίν η διαφθορά είναι δηµοκρατικά µοιρασµένη, έχει διοχετευθεί ακόµη και στα τριχοειδή αγγεία των συναλλαγών µας µε το ∆ηµόσιο – εκεί που ζητάς ένα πιστοποιητικό και το δικαιούσαι αλλά δεν σου το δίνει ο άρχων του γκισέ αν δεν βοηθήσεις κάπως την κατάσταση.
Ξέρουµε όµως και κάτι ακόµη το οποίο δεν το οµολογούµε: η ελληνική διαφθορά είναι επιδεικτική.
Οχι µόνον δεν κρύβεται αλλά επιδεικνύεται κιόλας.....
Ο γάλλος υπουργός που πήρε τη µίζα µπορεί να πάει να αγοράσει φυτείες καφέ στην Κεντρική Αφρική ελπίζοντας πως δεν θα τον πάρει είδηση κανείς.
Ο έλληνας οµόλογός του όµως, ή ο δηµόσιος «λειτουργός», αφού διασφαλίσει τη µίζα του θα χτίσει και ένα σπιτάκι στο Σύνταγµα, ή και θα προσθέσει και δυο τρεις ακόµη πισίνες στην ντάτσα της Μυκόνου, µπας και δεν πάρουν είδηση οι υπόλοιποι πως τα κατάφερε, πως αυτός δεν είναι σαν όλους εµάς, πως προήχθη στις λάµπουσες τάξεις των επιτυχηµένων.
Τι αξία έχουν τα εκατοµµύρια αν δεν το πάρει είδηση ο πλησίον σου, αν δεν του δείξεις πόσο ηλίθιος είναι που αυτός δεν τα έχει;
Οφείλουµε να παραδεχθούµε πως απ’ αυτήν την άποψη η ελληνική διαφθορά έχει κάτι το τριτοκοσµικό, ένα ελαφρύ άρωµα Μποκάσα ή εν γένει αφρικανού τυραννίσκου.
Το χρωστάει στην ασφάλεια που της παρέχει η βεβαιότητα της ατιµωρησίας; Εν µέρει ναι.
Το χρωστάει όµως και στην όλη οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας, ή µάλλον στον τρόπο µε τον οποίον τόσα χρόνια βλέπαµε τον εαυτό µας. Ο µιζαδόρος, πριν γίνει ο αποδιοποµπαίος τράγος της πανωλεθρίας µας, υπήρξε ο ταγός της κοινωνικής επιτυχίας µας.
Στην Ελλάδα που επί δεκαετίες λειτουργούσε µε τις αξίες του σκυλάδικου, όπου το πρότυπο της επιτυχίας ήταν «το πρώτο τραπέζι πίστα», η αρπαχτή ήταν το σκληρό νόµισµα της κοινωνικής ανόδου. ∆εν έχει σηµασία µε ποιον τρόπο τα κατάφερες. Σηµασία έχει ότι τα κατάφερες.
Συµπέρασµα: η ελληνική διαφθορά υπήρξε πιο ακριβή από την πορτογαλική, για παράδειγµα, διότι συµπεριελάµβανε και έξοδα παραστάσεως.
ΠΗΓΗ: τα νεα
