Καθ' ότι όταν μία επανάσταση αναλαμβάνει να την καθοδηγήσει ένας Αγγλος πτέραρχος ή ένας Γάλλος ναύαρχος ή ένας Αμερικανός στρατηγός, δεν είναι πια επανάσταση, είναι μια εκ νέου κατοχή με νέον τοποτηρητή, γκαουλάιτερ, ανθύπατο, ύπατο αρμοστή, μαριονέτα κι ανδρείκελο.
Είναι και λίγο ηλίθιοι (όταν δεν είναι πολύ): «Αυγή της Οδύσσειας» ονόμασαν οι δυτικοί στρατόμυαλοι την πειρατική επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον της κυριαρχίας μιας ανεξάρτητης (πριν ακόμα να τη διαμελίσουν κι αυτή) χώρας. «Αυγή» μιας «Οδύσσειας», που θα κρατήσει κι αυτή για δέκα χρόνια;...
...θα ιδούμε πάλι Ιταλούς στρατιώτες στη Λιβύη; (Ευτυχώς αυτήν τη φορά αντί τις σημαίες του Μουσολίνι θα έχουν του Μπερλουσκόνι!)...
Πάντως για την ώρα η Γερμανία κρατιέται. Δεν έχει στείλει ακόμα το Αφρικα Κορπς πίσω στο Τομπρούκ, ούτε τον Ρόμελ στη Σύρτη.
Αντιθέτως ασυγκράτητο το Κατάρ!!! Με τέσσερα ολόκληρα μαχητικά (Ταξιαρχία Παμπούκης) η ηρωική αυτή χώρα, που ετοιμάζεται να χτίσει νέους Παρθενώνες στο Ελληνικό, τα κάνει για την ώρα γυαλιά καρφιά στη δυτική έρημο, ανατολικώς της βόρειας και νοτίως της δυτικής
σε μια προσπάθεια να μην πάρουν τα πυρά της ξώφαλτσα κάναν άμαχο.
Διότι η ευαισθησία της Δύσης και του Αραβικού Συνδέσμου (των Τυράννων) για τους αμάχους, όταν δεν τους σκοτώνουν οι ίδιοι, είναι παροιμιώδης.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο οι Γάλλοι δεν πυροβολούν ποτέ τους ιθαγενείς οι ίδιοι, στέλνουν τη Λεγεώνα των Ξένων να τους ξεκάνει.
Ενώ οι Αμερικανοί δεν έχουν τέτοια προβλήματα: τους πυροβολούν κατά λάθος όλους αδιακρίτως.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Αγγλοι.
Για αυτούς παράπλευρες απώλειες είναι μόνον όσοι τούς τη γλυτώνουν. Κι επιτέλους! η μακραίωνη γειτνίαση της Αγγλίας με τη Γαλλία αρχίζει να επηρεάζει θετικά τη δεύτερη. Εκεί που οι Γάλλοι ήταν διστακτικοί με τους πολέμους (ακόμα κι εν όψει της ναζιστικής επίθεσης εναντίον τους πολλοί εξ αυτών αναρωτιούνταν «γιατί να πολεμήσουν;»-«πουρκουά») σήμερα είναι εντελώς έτοιμοι να πολεμήσουν για ευγενέστερους σκοπούς,
όπως η προστασία του πετρελαίου των δικών μας αμάχων από τους κακούς αμάχους των εχθρών μας.
Διότι, ως γνωστόν, στον δυτικό τρόπο πολέμου οι άμαχοι είναι ιερά πρόσωπα -όποιος σκοτώνει αμάχους στενοχωρεί πολύ τον Πρόεδρο Ομπάμα - κάθε Αμερικανός Πρόεδρος και ο πόλεμός του- ιδίως αν πρόκειται για παιδάκια Σέρβων, Βοσνίων, Κροατών, Αφγανών, Ιρακινών, Σομαλών που τα σκοτώσαμε πριν να προλάβουν να πάνε στρατιώτες και να σκοτωθούν κανονικά.
Φευ...ουδείς ανθρωπισμός είναι τέλειος.
Και ουδεμία ανθρωπιστική επέμβασις -πλην ίσως των Τούρκων, οι οποίοι γιαβάς-γιαβάς κι Ερντογάν-Ερντογάν πλασάρονται πάλι ως άλλοι Οθωμανοί στον Αραβικό Κόσμο (για την ακρίβεια στον Αραβικό Σύνδεσμο), τη λίγκα δηλαδή όλων αυτών των καθεστώτων τύπου Μουμπάρακ που προσπαθούν τώρα οι αραβικοί λαοί να ανατρέψουν.
Η θλιβερή Γαλλία. Η χώρα του διαφωτισμού και της επανάστασης ξαναζεί το Βισύ της με έναν Ποκοπίκο Ναπολέοντα επικεφαλής. Αλλά και με τους σοσιαλιστές της να μη μένουν πίσω. Τους διανοουμένους της, τους οικολόγους -όλοι μαζί σαν να μην έμαθαν τίποτα απ' τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν εγκρίνουν πάλι μια στρατιωτική εισβολή, μια σταυροφορία, ακριβώς με την ίδια φρικιαστική ρητορική για την «προστασία των αμάχων» (Μαρτίν Ομπρί), την «εξαφάνιση του Καντάφι» (Ντανιέλ Κον Μπεντίτ) και τα συναφή Οργουελικά παρόμοια.
Αντιθέτως το Κ.Κ.Γ. εκφράζει την «πλήρη αντίθεσή του προς μια στρατιωτική επέμβαση» (Humanite, 21/3), καταδικάζοντας ταυτοχρόνως την προσπάθεια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. «να σταματήσουν και να οικειοποιηθούν τις επαναστάσεις και τα λαϊκά υπό εξέλιξη κινήματα».
Ομως κάνω λάθος! Το θέμα δεν είναι τι δεν έμαθαν η Γαλλία κι όλη η Δύση από τις τελευταίες κρίσεις (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν), αλλά τι έμαθαν, για να προκαλέσουν κι άλλες...
ΠΗΓΗ: enet.gr, ΣΤΑΘΗΣ Σ. 22.ΙΙΙ.2011 stathis@enet.gr
