Επιπλέον βάρος πέφτει στα σωματεία αναφορικά με τις «ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις», μέσω των οποίων θα μπορούν να μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων κάτω των κλαδικών συμβάσεων, αλλά και να «εγκρίνονται» απολύσεις.
Με τις ρυθμίσεις....
του νομοσχεδίου-κουρελούς, όπου περιλαμβάνονται θέματα από τις φορολογικές διατάξεις έως και τις «αναδιαρθρώσεις» συγκοινωνιών, επιβλήθηκε ένα πέμπτο επίπεδο συλλογικής διαπραγμάτευσης:
α) μετά τη ΓΣΕΕ που υπογράφει τον κατώτατο μισθό ασφαλείας (740 ευρώ),
β) τις ομοσπονδίες ανά κλάδο (τραπεζοϋπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι κ.ά.) που συνομολογούν τις αμοιβές σε κλαδικό επίπεδο,
γ) τις ομοιεπαγγελματικές συμβάσεις οι οποίες, ουσιαστικά, επενεργούν όπου δεν υπάρχει ομοσπονδία και
δ) τις επιχειρησιακές συμβάσεις ανά εταιρεία,
η κυβέρνηση εισάγει έναν νέο τύπο σύμβασης
ε) την «ειδική επιχειρησιακή», η οποία αποδεικνύεται η πλέον ευέλικτη και η πιο καθοριστική μεταξύ όλων των συλλογικών συμβάσεων.
Και λέγονται συλλογικές, γιατί ακριβώς υπογράφονται από συλλόγους-σωματεία, έναντι των ατομικών, για τις οποίες συνεχίζει να ισχύει στο ακέραιο η «συρροή». Δηλαδή, δεν είναι νόμιμες οι αποδοχές, εάν αυτές (οι ατομικές) είναι υποδεέστερες της καλύτερης συλλογικής (επιχειρησιακής ή κλαδικής).
Για την υπογραφή της «ειδικής σύμβασης» απαιτούνται τα ακόλουθα βήματα:
Ο εργοδότης θα επικαλεστεί (ή θα παρουσιάσει) τα οικονομικά προβλήματα και θα καλέσει το οικείο σωματείο, να συντάξουν από κοινού την «αιτιολογημένη αίτηση» προς το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ). Το τελευταίο έχει δικαίωμα να εκφέρει γνώμη, χωρίς αυτή να είναι δεσμευτική.
Ακολούθως ο εργοδότης και το σωματείο μπορούν να υπογράψουν συλλογική σύμβαση ετήσιας διάρκειας. Αυτή θα μπορεί να προβλέπει μείωση αποδοχών μέχρι του επιπέδου των 740 ευρώ, μείωση προσωπικού (ή και υποχρέωση του εργοδότη για προσλήψεις), εκ περιτροπής εργασία, διαθεσιμότητα κ.ά.
Η σύμβαση θα μπορεί να ανανεώνεται στο διενεκές, αρκεί να συμφωνεί το σωματείο.
Οπου δεν υπάρχει σωματείο, η διαπραγμάτευση θα γίνεται με την κλαδική ομοσπονδία, άρα δεν θα επιτυγχάνεται ο εργοδοτικός στόχος.
Επίσης, εάν αρνηθεί το σωματείο τη συμφωνία, δεν υπάρχει άλλο επίπεδο για τους εργοδότες, προκειμένου να μειώσουν τις αποδοχές.
Κοντολογίς, τα πάντα συζητούνται και συνομολογούνται. Ομως, το τι θα περιλαμβάνει τελικά η συλλογική σύμβαση εξαρτάται αποκλειστικά από τη δύναμη ή/και την ακεραιότητα του σωματείου.
Αρα οι εργαζόμενοι εξαρτώνται απόλυτα από τη διάθεση και τις αρχές του σωματείου, κατά συνέπεια η διαδικασία εκλογής στα συνδικάτα αποκτά καθοριστική σημασία. Οπως και οι απόπειρες εξαγοράς ή «στησίματος» εργοδοτικού σωματείου. Τα οποία, πάντως, όταν επιχειρήθηκαν στο παρελθόν, γύρισαν μπούμερανγκ, καθώς στη συνέχεια «πέρασαν» στα χέρια των εργαζομένων ως ανεξάρτητα.
Ωστόσο, προκύπτει το ερώτημα:
Τότε τι κερδίζει ο εργοδότης, στο βαθμό που και πάλι το σωματείο μπορεί να «τα στηλώσει»;
Εως τώρα, ακόμη και εάν ο εργοδότης έπειθε το σωματείο και δεχόταν πρόγραμμα αναδιάρθρωσης (περικοπών), μπορούσε ο κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά να προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας και να επιτύχει την εφαρμογή της κλαδικής σύμβασης ως ευμενέστερης (συρροή).
Τώρα και για τις περιπτώσεις υπογραφής της «ειδικής επιχειρησιακής», δεν ισχύει ούτε η επέκταση, ούτε η υποχρεωτικότητα (των κλαδικών) και φυσικά δεν υφίσταται η συρροή.
ΠΗΓΗ: enet.gr
