Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου
Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα. Να εργάζεσαι και να μην... πληρώνεσαι ή να απολύεσαι και να... αποζημιώνεις τον εργοδότη σου! Αυτά προς το παρόν τα αποφύγαμε... Ας πάμε τώρα στα συγκεκριμένα.Η βασική υποχώρηση στο εργασιακό είναι....
ότι, οι επιχειρησιακές συμβάσεις με μισθούς χαμηλότερους των κλαδικών και με περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, δεν θα γίνονται κατ’ εξαίρεσιν, όπου λ.χ. η οικονομική κατάσταση της επιχείρησης το επιβάλλει, αλλά γενικεύονται. Θα το κάνουν πλέον όλες οι επιχειρήσεις επικαλούμενες επιπλέον και το θέμα του ανταγωνισμού.
Πηγαίνουμε δηλαδή σε μια γενική μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, με όριο τα 740 ευρώ.
Ερώτημα πρώτον, γιατί μας κορόιδευαν λέγοντας ότι δεν θα μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα;
Δεύτερον γιατί τόση θριαμβολογία για τη διάσωση του 13ου και του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, όταν τελικά χάνονται με τη μείωση μισθών μάλλον περισσότερα;
Και τρίτον, ενώ το πρόβλημα -έτσι έλεγαν- ήταν ο «χρεοκοπημένος» δημόσιος τομέας και όχι ο... υγιής ιδιωτικός τομέας, γιατί τελικά ο «χάρος» προτιμάει περισσότερο τον «υγιή» από τον «άρρωστο»; Μήπως ήταν η μισή αλήθεια;
Το σίγουρο είναι ότι το ελληνικό κόστος εργασίας αντιστοιχεί στο 50% του μέσου κόστους της ευρωζώνης. Και όλοι επίσης ξέρουν ότι το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας δεν είναι οι υψηλοί μισθοί, αλλά τα προβλήματα που υπάρχουν στη στρεβλή παραγωγική βάση της και η κάκιστη λειτουργία του ελληνικού κράτους. Πάλι λάθος δρόμος ακολουθείται.
Τροφοδοτείται η ύφεση.
Η ύφεση θα φέρει με τη σειρά της ανεργία. Τα έσοδα θα μειώνονται αντί να αυξάνουν. Και η ανάπτυξη θα απομακρύνεται αντί να έρχεται πιο κοντά. Φαύλος κύκλος.
Η μεγάλη παράπλευρη απώλεια θα είναι τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι απώλειες εσόδων από τη μείωση του κόστους εργασίας και την ανεργία, είναι σίγουρο ότι θα μας οδηγήσουν σύντομα σε μία ακόμα αναθεώρηση επί τα χείρω του ασφαλιστικού συστήματος, με μικρότερες συντάξεις και λιγότερες κοινωνικές παροχές.
Με άλλα λόγια θέλω να πω κάτι άλλο: Φοβούμαι ότι δεν πιάσαμε ακόμα πάτο...
Μέσα, βέβαια, σ’ όλα αυτά τα αρνητικά υπάρχει και ένα θετικό. Η μη κατάργηση της «επέκτασης» των κλαδικών συμβάσεων. Απετράπη, τουλάχιστον, η κατάρρευση του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων. Είναι το μόνο, προς το παρόν όφελος, μαζί με το πλαφόν των 740 ευρώ.
Τελικό συμπέρασμα; Τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα απ’ ό,τι περιμέναμε, παρότι πολλά απ’ αυτά «ντε φάκτο» εγίνοντο στην αγορά. Τώρα τα «νομιμοποιήσαμε»...
ΠΗΓΗ: ethnos.gr
