Μπορεί να ανέβηκε στον πρωθυπουργικό θώκο μέσα από μια σειρά πολιτικές καραμπόλες ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον ίδιο δηλαδή τρόπο που χρίστηκε αρχηγός στη Νέα...
Δημοκρατία, παραμερίζοντας ακόμα και την αδελφή του, αλλά τη στιγμή που κλήθηκε να αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης, πριν από δύο ακριβώς χρόνια, όλα έδειχναν ευνοϊκά γι’ αυτόν.Είχε επικρατήσει με σημαντική διαφορά από τον κύριο πολιτικό αντίπαλο του, τον απερχόμενο πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, είχε θέσει στο περιθώριο τον πάλαι ποτέ δεύτερο πόλο του δικομματικού πολιτικού σκηνικού, είχε κατορθώσει να ηγεμονεύσει στις ποικίλες ομάδες του κόμματός του, αποκρούοντας τις τάσεις συγκυβέρνησης που καλλιεργούσαν οι δυο νεοδημοκράτες πρώην πρωθυπουργοί.
Επιπλέον, είχε στη διάθεσή του μια σημαντική οικονομική κληρονομιά από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το «μαξιλάρι ασφαλείας» των 37 δισ. ευρώ, γεγονός και αυτό πρωτοφανές για ένα πολιτικό σύστημα που είχε συνηθίσει να λειτουργεί με τη λογική της «καμένης γης», που άφηνε κάθε απερχόμενο κυβερνητικό κόμμα στους διαδόχους του.
Ομως μέσα σε μόλις δύο χρόνια ο Κυρ. Μητσοτάκης όχι μόνο ξόδεψε αυτή την αναπάντεχη κληρονομιά, αλλά δεν δίστασε να μεταβληθεί σε έναν Βαλκάνιο ηγέτη παλαιάς κοπής, στήνοντας εξαρχής ένα εντελώς προσωποπαγές κυβερνητικό σχήμα, το οποίο διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας με κριτήρια απολύτως μικροκομματικά, περιφρονώντας τη Βουλή, παραβιάζοντας ακόμα και το Σύνταγμα με σειρά αντιδημοκρατικών και αντιλαϊκών νομοθετημάτων.
Με το πρόσχημα των περιορισμών για την αντιμετώπιση της πανδημίας ο Κυρ. Μητσοτάκης προχώρησε σε σειρά ρυθμίσεων, που αποτελούσαν από την περίοδο της Μεταπολίτευσης πάγια αιτήματα της Ακροδεξιάς, ενώ ανέθεσε απευθείας στους μεγαλοεπιχειρηματίες τη διαχείριση των οικονομικών «φιλέτων» που διεκδικούσαν επί δεκαετίες.
Ο νεοφιλελευθερισμός της σημερινής κυβέρνησης είναι κατευθείαν αντιγραμμένος από τα εγχειρίδια των «παιδιών του Σικάγου», που διάλεξαν τη Χιλή του δικτάτορα Πινοτσέτ για να τα εφαρμόσουν. Αυτή είναι η αιτία, που τον πρώτο λόγο στη σημερινή κυβέρνηση έχουν τα «παιδιά του Καρατζαφέρη», που δεν διστάζουν να στρέφονται με ωμότητα και κυνισμό σε βάρος των εργαζομένων που πλήττονται από τα κυβερνητικά μέτρα.
Το κακό για τον Κυρ. Μητσοτάκη είναι, ότι ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησής του αρχίζει να τελειώνει. Οι μάσκες του «επιτελικού κράτους» είναι πλέον διάτρητες.
