Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Πέφτοντας από τα σύννεφα, που αρκετοί από τους δισεκατομμυριούχους δεν πληρώσανε ούτε ένα δολάριο για φόρο εισοδήματος στις ΗΠΑ (κάποιες χρονιές) και με τον Μπέζος να κάνει τα πρώτα του βήματα στο διάστημα, όπου ονειρεύονται να αποδράσουν όλοι αυτοί, λες και απειλούνται από τους …εργάτες, άρχισα να αναρωτιέμαι, αν θυμήθηκα να φορέσω το αλεξίπτωτο.
Δεν γ@μιέται. Μέχρι εδώ όλα καλά. Σαν την κοινωνία που όσο πέφτει, προσπαθεί να αυτοπαρηγορηθεί.
Κανονικά, αυτό το κείμενο έπρεπε να αφορούσε την Κολομβία, όπου συνεχίζεται η αντίσταση των πολιτών κατά των πραγματικών προνομιούχων αυτού του πλανήτη.
Πάνω από 80 οι νεκροί σε κάτι περισσότερο από έναν μήνα καθημερινών διαδηλώσεων και συγκρούσεων και είναι τρομερά συντηρητικό αυτό το νούμερο.
Ελικόπτερα του στρατού περιπολούν μέρα-νύχτα, μαζί με πάνοπλους στρατιώτες και γκάνγκστερς και η Δύση χτενίζεται, εμβολιάζεται, παραθερίζει, ούτε που ξέρω το λόγο ύπαρξής της πια.
Όμως, το κείμενο δεν είναι για την Κολομβία.
Βασικά, δεν βλέπω το λόγο να περιγράφω αυτή την περίεργη περίοδο, όπου και τα έχουμε κάνει όλα πουτάvα, και ταυτόχρονα δεν τα έχουμε κάνει, με την έννοια ότι αυτή τη στιγμή αυτοί κάνουν πως μας πληρώνουν και εμείς πως δουλεύουμε. Αν και πολύς κόσμος δεν θέλει πια να δουλεύει.
Δεν ξέρω, αν τα βλέπω όλα έτσι από τους …μπάφους ή αν η κατάσταση είναι όντως έτσι …εορταστική, πάντως περνάμε υπέροχα, όσοι θέλουμε να περάσουμε βέβαια υπέροχα, γιατί υπάρχουν και εκείνοι που περιμένουν σωτηρία από τα αφεντικά τους.
Να. Σχολιάζοντας άλλη μια 24ωρη απεργία …διαρκείας στην Ελλάδα, αυτό από μόνο του είναι τρομερά αστείο (εκεί κολλημένοι οι Έλληνες στα ίδια και στα ίδια), όπου το σύνθημα είναι το δικαίωμα στην απεργία, δηλαδή να σταματάς μια στο τόσο να δουλεύεις, αλλά να σκύβεις όλο τον υπόλοιπο χρόνο, καταλαβαίνει κανείς αμέσως, πόσο πίσω έχει μείνει πια η αυτοαποκαλούμενη εργατική τάξη· αν και οι Έλληνες είναι κάπως κακό παράδειγμα, γιατί γενικά έχουν μείνει πίσω, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι οι υπόλοιποι τρέχουμε έναν …αιώνα μπροστά.
Δεν είναι οι μόνοι, άλλωστε, που βγαίνουν στον δρόμο κρατώντας ηλίθια πανό με συνθήματα περασμένων αιώνων.
Στην τελική, είναι ηλίθιο, όταν το σύνθημα αντί να είναι «πληρώστε μας να καθόμαστε», καταφέρνει να είναι «δουλεύουμε, γιατί δεν μας πληρώνετε». Εκεί το χάσαμε το κορμί, πατριώτες και μη.
Μ’ αρέσει, βλέπετε, πολύ η ρήση πως, αν δεν θέλεις να σου συμπεριφέρονται σαν ζητιάνο, σταμάτα να απλώνεις το ρημάδι. Όσο το απλώνουμε, αυτό ακριβώς θα είμαστε: ζητιάνοι.
Γιατί το πρόβλημα της Ελλάδας (και πολλών άλλων χωρών, αν όχι όλων) δεν είναι η διάρκεια, η ένταση ή η συχνότητα μιας απεργίας.
Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε ανάγκη τις απεργίες διαρκείας πλέον. Πουθενά στον κόσμο. Υπάρχουν ήδη οι υποδομές, για να μην δουλεύει κανένας άνθρωπος στον πλανήτη Γη.
Ο τελικός σκοπός του εργατικού κινήματος αυτός υποτίθεται ότι ήταν. Η απαγκίστρωση από την μισθωτή σκλαβιά. Από την σκλαβιά γενικότερα, για να είμαστε ειλικρινείς. Τώρα αν ο εργάτης δεν μπορεί χωρίς αφεντικό, αυτό είναι κόμπλεξ του εργάτη.
Αυτό που έχουμε ανάγκη, είναι την μόνιμη αργία, δηλαδή την κατάργηση της ανθρώπινης εργασίας και την παροχή όλων των βασικών αγαθών σε όλους τους ανθρώπους χωρίς πολλά-πολλά. Αν δεν το θέλουμε, δεν με νοιάζει, αν θα το πούμε εισόδημα ή επίδομα, τότε αποδεχόμαστε ότι χάσαμε (οριστικά) και μόκο για ό,τι μας συμβαίνει.
Αν και πολλοί άρχισαν να μην θέλουν να δουλεύουν, μάλλον γιατί κατάλαβαν, ότι δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, δηλαδή ότι είναι να το κάνεις ή θα το κάνεις τώρα ή ποτέ, οπότε ίσως κάτι είναι και αυτό, εφόσον βέβαια κρατήσει, γιατί με κάποιον μαγικό τρόπο καταφέρνουμε αργά ή γρήγορα να γυρνάμε στα ίδια σκατά.
Εν πάση περιπτώσει, ούτως ή άλλως, όλα έχουν ουσιαστικά καταρρεύσει και απλά ο χρόνος δεν σταματάει για κανέναν και τίποτα, οπότε προχωράμε ως έχουμε μέχρι νεωτέρας και παρακαλείστε να τηρείτε τα μέτρα.
Υπάρχει και κάτι που βλέπω, πέραν ότι η εποχή προ κορονοϊού τελείωσε ανεπιστρεπτί, που νομίζω θα χαρακτηρίσει την σύντομη συνέχεια, λίγο πριν σταματήσουν αναγκαστικά οι κοινωνίες να προσποιούνται ότι μπορούν να συνεχίσουν όπως πριν, γιατί ήδη νομίζω έχει διαφανεί ότι η φούσκα της Δύσης έσκασε.
Έχω την εντύπωση, ότι η εργασία, η ανθρώπινη για να είμαι ακριβέστερος, δεν θα καταργηθεί ποτέ. Εκτός αν την καταργήσουν αυτοί που μου θέλουν και θέσεις εργασίας και …απεργίες.
Για ποιο λόγο να καταργηθεί, στο κάτω-κάτω;
Χωρίς αυτήν, δεν θα μπορούσε να υπάρχει η ελίτ.
Χωρίς αυτήν κάθε μέρα, σε κάθε μέρος του κόσμου, θα ήταν όπως η Μινεάπολη πέρσι τέτοιο καιρό και το Σαντιάγκο ντε Καλί αυτόν τον καιρό.
Και μπορεί πάρα πολλοί άνθρωποι να αναρωτιούνται αυτό το διάστημα για κάποια πράγματα στη ζωή τους, κάτι που δεν το έκαναν πριν, και να μην θέλουν με τόση ευκολία να κάνουν όλες αυτές τις σκατοδουλειές που στηνόμασταν στην ουρά να κάνουμε πριν λίγους μόλις μήνες, αλλά παράλληλα δεν αποσυνδέσαμε (ακόμα) ούτε καλά-καλά τον τρόπο που θέλουμε να διασκεδάσουμε από το εργασιακό ωράριο.
Όλα περιστρέφονται γύρω από την εργασία. Ακόμα και η …ψυχαγωγία. Προς το παρόν, τουλάχιστον.
Φυσικά, δεν τα λέω αυτά με πικρία ή με απογοήτευση ή παραβλέποντας το γεγονός ότι οι αλλαγές υπακούν σε άλλη μονάδα μέτρησης του χρόνου, από αυτή που χρησιμοποιούμε.
Τα λέω, για να χωνέψω το γεγονός, ότι το περιβόητο συνειδησιακό άλμα δεν είναι στην ουσία άλμα, μάλλον περισσότερο μια αργή ανάβαση σε ένα πολύ ψηλό βουνό.
Σιγά μην περιμένω, πάντως, πότε θα σταματήσουν να φιλοσοφούν οι …εργάτες το πιο απλό: η δουλειά είναι για τα κορόιδα.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Λέγαμε (ή και λέμε) συχνά για την εργαλειοποίηση της πανδημίας από την ελίτ, ειδικά μέσω της επιβολής lockdown, αλλά δεν ξέρω, αν έχουμε πει ποτέ, με ποιον τρόπο εργαλειοποιήθηκε. Νομίζω, αρκετοί νομίζουν ότι η εργαλειοποίηση έχει να κάνει με τον έλεγχο των ανθρώπινων μετακινήσεων και ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων, άρα χάνουν την ουσία. Δεν είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο εργαλειοποιήθηκε. Δεν είναι εργαλειοποίηση, ούτε καν το γεγονός ότι πάρα πολλές τοπικές εξουσίες βρήκαν την ευκαιρία να περάσουν νομοσχέδια και να αυξήσουν τον μηχανισμό καταστολής. Αυτό θα το έκαναν, ούτως ή άλλως. Ο βασικός (και ίσως μοναδικός) τρόπος με τον οποίο εργαλειοποιήθηκε η πανδημία, είναι πως έκρυψε κάτω απ’ όλες αυτές τις απαγορεύσεις τις ευθύνες των κρατών, την πλήρη έλλειψη κοινωνικής περίθαλψης και το κυριότερο την διαρκή ανάγκη των δισεκατομμυριούχων να δουλεύουμε για πάρτη τους. Ουσιαστικά, τα μέτρα πάρθηκαν και παίρνονται, γιατί δεν θέλουν να επηρεαστεί η παραγωγή πλούτου από μια …ίωση. Γι’ αυτό και δεν τέθηκε ποτέ το ζήτημα, αν πρέπει οι άνθρωποι να δουλεύουν εν μέσω πανδημίας -με μόνη περγαμηνή στην πανδημία την εξ αποστάσεως εργασία. Η εργασία πάνω απ’ όλα. Όταν το καταλάβουμε αυτό, και σταματήσουμε παράλληλα να νομίζουμε, ότι της καίγεται καρφί της ελίτ τι κάνουμε τα βράδια στα πάρκα ή στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο μας, αφού το μόνο που πραγματικά την ενδιαφέρει, είναι να δουλεύουμε και να παράγουμε με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος για αυτήν, δηλαδή να υπάρχουμε μόνο και μόνο για να δουλεύουμε (αλλιώς είμαστε περιττοί), ίσως να αλλάξουμε κάτι.
Υ.Γ.2 Ασχέτως τι θα αποφασίσουμε αυτόν τον καιρό, προσδεθείτε καλύτερα, γιατί το επόμενο …τσουνάμι (και όχι δεν εννοώ κάποιο από τα επόμενα κύματα της πανδημίας) θα είναι κάπως απότομο και μεγαλούτσικο.
(Φίλε Άρη, είναι εντυπωσιακό, το πόσοι άνθρωποι δεν μπορούν να φανταστούν, πως έχουν το δικαίωμα να ζουν χωρίς να δουλεύουν. Οι άνθρωποι ζητάνε δουλειές κι εργατικά δικαιώματα, αντί να απαιτούν το Βασικό Εισόδημα. Τελικά, οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να είναι δούλοι. Δικαίωμά τους. Το σέβομαι. Να είσαι καλά, Άρη).
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
