Μάκης Κοψίδης
Για να κατανοήσουμε πλήρως την στάση του ΚΙΝ.ΑΛ. και την διαπάλη που γίνεται σε αυτό, ίσως πρέπει να έχουμε μία σφαιρικότερη αντίληψη για την πορεία της κεντροαριστεράς στην Ευρώπη και όχι μόνο.
Συγκεκριμένα για τους δύο δρόμους που ακολουθούνται, αναλόγως των εσωτερικών συσχετισμών που διαμορφώνονται. Το 2010 ήταν πολύ κατατοπιστικό, για τις δύο πορείες που ακολούθησε το συγκεκριμένο ρεύμα.
Και από εδώ και από εκεί. Και με την Δεξιά και με την Αριστερά. Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία τα Σοσιαλιστικά κόμματα «κοίταξαν» προς τα αριστερά.
Σάντσεθ και Νούνες σχημάτισαν κυβέρνηση με την συμμετοχή ή την στήριξη της Αριστεράς στην βάση ενός προοδευτικού προγράμματος. Η πίεση από την βάση και οι εσωτερικοί συσχετισμοί στην ηγεσία είχαν καθοριστικό ρόλο. Αντίθετη πορεία είχαν τα υπόλοιπα κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Στην Γερμανία με την δεξιά πτέρυγα της ηγεσίας να έχει την υπεροπλία, το SPD παραμένει γαντζωμένο στους Χριστιανοδημοκράτες, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση της γερμανικής Δεξιάς. Όλα δείχνουν, ότι αυτή η δεξιά πορεία θα συνεχιστεί παρά την αιμορραγία που υπέστησαν οι Σοσιαλδημοκράτες λόγω της συγκυβέρνησης τους με την Μέρκελ.
Την ίδια πορεία βλέπουμε και στη Βρετανία. Η δεξιά πτέρυγα των Εργατικών εξουδετέρωσε τον Τζέρεμυ Κόρμπιν στέλνοντας στα αζήτητα το προοδευτικό και ριζοσπαστικό πρόγραμμά του. Η συγκεκριμένη πτέρυγα επέβαλε ως επικεφαλής τον Κιρ Στάρμερ που βαδίζει στα αχνάρια του αντιδραστικού Τόνι Μπλερ. Αλλά και στις ΗΠΑ η δεξιά πτέρυγα του Δημοκρατικού κόμματος εξουδετέρωσε τον προοδευτικό Μπέρνι Σάντερς αναδεικνύοντας τον Μπαίντεν. Αναμφίβολα η νίκη του τελευταίου επί του Τραμπ είναι ένα θετικότατο γεγονός, αλλά το πολιτικό στίγμα του νέου προέδρου των ΗΠΑ απέχει πολύ από το να χαρακτηρισθεί προοδευτικό, παρά το γεγονός ότι έχουν ενσωματωθεί στο πρόγραμμά του αρκετές πλευρές του προγράμματος Σάντερς. Μένει να δούμε, ποιες από αυτές τις θετικές πλευρές θα υλοποιήσει. Πάντως κρατείστε μικρό καλάθι. Πολύ μικρό.
Σε κάθε περίπτωση η παραπάνω περιγραφή δείχνει, ότι σε σημαντικά κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα το πάνω χέρι έχει η δεξιά πτέρυγά τους. Οι αιτίες είναι πολλαπλές. Μία από αυτές ίσως είναι η επί δεκαετίες πρόσδεση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στο κεφάλαιο ιδιαίτερα μετά το 1990.
Στα δικά μας η δεξιά πτέρυγα στο ΚΙΝ.ΑΛ. σηκώνει κεφάλι. Βενιζέλος, Λοβέρδος και λοιποί ακόλουθοι προσπαθούν να μετατρέψουν το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας, σε σταθερό δορυφόρο της Δεξιάς. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου που διάλυσε τη χώρα, είναι το πρότυπό τους. Η εμμονή τους, να συνεχίσει το ΚΙΝ.ΑΛ. να πρωταγωνιστεί στο αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, είναι παροιμιώδης. Όπως το μένος τους κατά του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εξελίξεις στο ΚΙΝ.ΑΛ. όπως και η διαμάχη στην ηγεσία του θα κρίνουν πολλά. Όλοι αυτοί που δέχονται τα πυρά της δεξιάς πτέρυγας έτσι ή αλλιώς θα πάρουν θέση. Η πρακτική του να πατάς σε δύο βάρκες έχει κοντά ποδάρια. Όπως και η λογική του να «γίνουμε ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και μετά βλέπουμε για συνεργασία». Σε κάθε περίπτωση το ερώτημα είναι απλό: Με την Δεξιά και τον Μητσοτάκη ή σύγκλιση με τον Τσίπρα και την Αριστερά...
ΠΗΓΗ: kontranews.gr
